แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 73

เช้าวันต่อมา...

ฟ้าฝันพาลูกชายตัวน้อยตื่นแต่เช้าตามปกติ เพราะต้องกินข้าวเช้าให้ตรงเวลาเธอจึงไม่อยากพาลูกชายนอนตื่นสายจนติดเป็นนิสัย และจะได้รับบรรยากาศบริสุทธิ์ยามเช้าด้วย

"ตื่นเช้าจังเลยค่ะ"

"ก็ยังไม่เช้าเท่าป้าหรอกค่ะ ทุกคนที่นี่ตื่นเช้ากว่าฟ้าตั้งเยอะ"

"ทุกคนที่นี่ตื่นเช้ากันจนเป็นเรื่องปกติแล้วค่ะ"

"งั้นฟ้าขอพาลูกหมูออกไปเดินเล่นก่อนนะคะ"

"ค่ะ"

ฟ้าฝันพาลูกชายออกไปเดินเล่นรับลมบริสุทธิ์ยามเช้าๆ โดยมีชินกรณ์คอยแอบมองอยู่ห่างๆ

ตอนนี้ลูกชายของเธอนั่งได้แล้วกำลังจะหัดคลานเลย แน่นอนว่าพัฒนาการไปเร็วกว่าเด็กที่อายุไล่เรียงกัน เป็นเด็กที่เรียนรู้ไว้เรียนรู้เก่ง แถมยังตัวใหญ่กว่าเด็กที่รุ่นราวคราวเดียวกันตั้งเยอะ

"แฮ่ม!" เสียงกระแอมดังทำให้ฟ้าฝันที่ยืนอุ้มลูกอยู่หันไปมองด้วยความสงสัย

"อะไรของคุณ กระดูกติดคอหรือไง?"

"ฉันไม่ใช่หมานะ" ชินกรณ์รีบเถียง

"ฉันก็ยังไม่ทันได้พูดเลยนะว่าเหมือนหมา คุณคิดเองเออไปเองแล้วก็มาโวยวายเอง!"

"อ่าๆ ฉันยอมเธอก็ได้ ว่าแต่ตื่นกันนานแล้วหรอ?"

"สักพักแล้ว"

"เธอไม่พาลูกไปหาพ่อของเธอบ้างหรอท่านดูอยากเจอเธอมากเลยนะ"

"ถ้ายังอยากยืนอยู่ตรงนี้ก็เงียบๆ อย่าพูดเพราะฉันไม่ชอบ มันน่ารำคาญ"

"...." ชินกรณ์เงียบปากไปเพราะรู้ว่าเธอยังไม่หายโกรธผู้เป็นพ่อ และก็ไม่อยากถูกเธอไล่ให้ออกไปจากตรงนี้ด้วย

"แอ้ แอ้~ หม่ำๆๆ"

"จะกินอะไรเร็วขนาดนั้น ตื่นนอนมาก็กินนมไปตั้งขวดนึงแล้วนะ" ฟ้าฝันพูดกับลูกชาย

"ลูกกินเก่งจัง"

"อืม"

"ตอนคลอดยากหรือเปล่า"

"คุณจะอยากจะรู้ไปทำไม มันไม่ใช่เรื่องอะไรของคุณสักหน่อย"

"ฉันขอโทษนะที่ไปไม่ทันตอนเธอคลอด"

"ช่างมันเถอะ ฉันไม่ได้อยากได้ยินเรื่องพวกนี้ คุณจะมารู้คุณจะไม่มามันก็มีค่าเท่ากัน"

"เดี๋ยวฉันอุ้มลูกหมูให้นะ"

"ไม่ต้อง!"

"เธอไม่เมื่อยหรอ ลูกหมูตัวหนักนะ ขนาดเมื่อวานฉันอุ้มยังรู้สึกล้าแขนเลยหมดแรงไปหมด"

"...." ฟ้าฝันไม่ได้ตอบอะไร เหนื่อยแล้วไงเมื่อยแล้วไง คนเป็นแม่พักได้ด้วยเหรอบ่นได้ด้วยเหรอ

"แล้วนี่จะพาลูกหมูกลับไปกินข้าวเมื่อไหร่?"

"เดินเล่นสักพักก่อนลูกหมูเพิ่งจะกินนมตอนเช้ามา"

"มาสิเดี๋ยวฉันอุ้มลูกให้ดีกว่าเธอจะได้เดินสบายๆ"

"อืม.." เธอยอมส่งลูกชายให้กับคนเป็นพ่ออุ้ม จากนั้นก็หันไปเล่นกับลูกชายจนแกยิ้มหัวเราะออกมาสนุกสนานเฮฮาตามประสาเด็กน้อย

"ถ้าสมมุติว่าฉันยังหาเธอไม่เจอ เธอจะอยู่ที่นั่นไปตลอดเลยหรอ?"

"ไม่หรอกฉันไม่รบกวนไอวานานหรอก รอให้มีที่ทางดีกว่านี้ฉันก็จะไป"

"แล้วเธอจะพาลูกไปจากฉันอีกหรือเปล่า?"

"ฉันก็ไม่แน่ใจ"

"ทะ ทำไมล่ะฟ้าฝัน ทำไมต้องพาลูกหนีไปอีกด้วยล่ะ ให้ลูกอยู่ที่นี่เถอะ อยู่ที่นี่มันก็สุขสบายดีมีคนคอยดูแลเธอเองก็จะได้ไม่ต้องทำงานบ้านไง เลี้ยงแค่ลูกอย่างเดียวก็พอ" ชินกรณ์ถามกลับด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักไม่เป็นคำ เพราะกลัวว่าฟ้าฝันจะพาลูกชายหนีไปจากเขาอีกรอบ

"...." หญิงสาวถอนหายใจออกมาเบาๆ

"คุณฟ้าคะคุณฟ้า..."

"...." เธอหันกลับไปมองตามเสียงเห็นแม่บ้านคนหนึ่งกำลังเดินมาตรงที่เธอกำลังยืนเล่นอยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูก "มีอะไรคะ?"