แม่หมอเทวดาหน้าเงิน นิยาย บท 4

“หม่อมฉัน...”

ซูหลีอวี่มองดวงหน้าหล่อเหลาบีบคั้นคนของเขา ใจลอยไปชั่วขณะ จากนั้นก็ถูกความหวาดผวาอย่างรุนแรงเข้าครอบงำ

จิตสังหารของคนผู้นี้ราวกับจะเอาชีวิตคนได้ทุกเมื่อ!

“หม่อม...หม่อมฉันชื่อซูหลีอวี่ เป็น...เป็นหมอที่เพิ่งมาเพคะ” ซูหลีอวี่น้ำเสียงแหบพร่า พูดติด ๆ ขัด ๆ

“หมอหรือ” ร่างบุรุษสูงใหญ่เดินวนรอบตัวซูหลีอวี่รอบหนึ่ง

“ฝ่าบาททรงไว้ชีวิตด้วย!” เฉิงอิงที่อยู่ด้านข้างคุกเข่าลงตุบ “นางเป็นชาวบ้านบ้านนอกคอกนาไม่รู้กฎรู้ระเบียบ ทำให้พระองค์ตกพระทัย ฝ่าบาททรงอภัยให้ด้วย!”

“ไม่ใช่การของเจ้า!” เส้นเสียงอิ๋งเจินราบเรียบทุ้มต่ำ

‘นั่นสิ’ ซูหลีอวี่บ่นอยู่ในใจ กลับทำเป็นสงบและพูดว่า “ท่านเฉิง ไม่ใช่การของท่าน ท่านไม่ต้องมาร่วมวงหรอก”

“แต่เจ้าเป็นคนที่ข้ารับมา!” เฉิงอิงตัวสั่นงันงก เขาต้องรับผิดชอบนะ!

“เหอะ” อิ๋งเจินจ้องซูหลีอวี่อย่างลึกซึ้งทีหนึ่ง แต่แล้วจู่ ๆ ก็ผงะ หว่างคิ้วเกร็งเล็กน้อย

คนผู้นี้ดูคุ้น ๆ นะ

คิ้วของเขาผูกปมแล้ว

ครู่หนึ่งจึงเหยียดริมฝีปากบางเย็นชา มองพลางยิ้มอย่างเยือกเย็นที่สุด “ทหาร!”

ซูหลีอวี่คุกเข่าลงตุบ

จู่ ๆ เขาก็ตะโกนว่า ‘ทหาร’ ทหารทำไม ก็ลากตัวนางไปตัดหัวนะสิ!

นางจะตายไม่ได้นะ นางยังมีซูม่อ ซูหวงลูกสองคนอ้าปากรอให้ป้อนกับแม่นมไม้ใกล้ฝั่ง!

แต่...

“โยนคนผู้นี้ที่โรงเลี้ยงม้าศึกให้ข้า เป็นหมอให้ม้าศึกของข้า!”

หลังจากอิ๋งเจินพูดประโยคหลังจบก็พลิกตัวขึ้นบนหลังม้า หวดแส้จากไปอย่างหยิ่งผยองสง่างาม

ซูหลีอวี่ตกใจขวัญหาย หมดแรงทรุดตัวลงกับพื้น ในใจร้องเรียกแม่

“ซูหลีอวี่” เฉิงอิงปาดเหงื่อกาฬบนหน้าผาก “เจ้าดวงแข็งจริง ๆ เจ้าตายไม่เป็นไร แต่อย่าทำข้าตายไปด้วยสิ!”