แม่หมอเทวดาหน้าเงิน นิยาย บท 8

“ไม่ใช่ของเจ้าแล้วจะเป็นของข้าหรือ”

คนตัวเตี้ยเหล่ตามอง “อย่ามาถามให้มากความ รีบ ๆ ทำงานเข้า ม้าศึกพวกนี้เป็นของรักของหวงไต้อ๋องแคว้นเสวียนเรานะ จะมาตรวจสอบทุกวัน ถ้าเจ้าทำไม่สะอาด ทำให้ท่านปู่ม้าศึกพวกนี้ไม่สบาย เช่นนั้นคือหัวต้องหลุดออกจากบ่า พวกเราไม่รับแทนเจ้าหรอก!”

ซูหลีอวี่ขานรับ “รู้แล้ว” หยิบไม้กวาดที่ตักผงเดินไปทางคอกม้าต้อย ๆ

ตลอดทั้งวัน ซูหลีอวี่เหน็ดเหนื่อยสุดเหวี่ยง

ฮ่องเต้แคว้นเสวียนอิ๋งเจินไม่มา ย่อมต้องทำความสะอาดขนาดนี้

เห็นฟ้าพลบค่ำแล้ว ถึงช่วง ‘เลิกงาน’ แค่คิดว่าไปรอจ้าวแห่งขุมนรกเอาเงินมาส่งที่ภัตตาคาร ‘หรูอี้’ ก็อดดีใจไม่ได้ ไม่สนใจว่าจะมีสิ่งปฏิกูลและหญ้าอยู่เต็มหัว กระโดดไปนั่งรถม้าขนหญ้ากลับเข้าเมืองทันที

ครั้นมาถึงภัตตาคาร ‘หรูอี้’ ผู้ดูแลนึกว่านางเป็นขอทานจึงกางแขนขวางประตูเอาไว้

ซูหลีอวี่เช็ดคราบแห้งและฝุ่นโคลนบนในหน้า บอกผู้ดูแลร้ายว่ามีแขกสำคัญกำลังรอนางอยู่

ผู้ดูแลเห็นว่าเป็น ‘ลูกจ้างไม่เต็มเวลา’ คนเมื่อวานจึงให้นางเข้าไป

พอเดินมาถึงห้องที่ใหญ่ที่สุดของชั้นสาม ซูหลีอวี่ก็ชะโงกหัวเข้าไปข้างใน

ข้างในมีเสียงเคร่งขรึมทุ้มต่ำดังออกมา “ไยไม่เข้ามาเล่า จะทำลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่นั่นทำไม”

ที่แท้จ้าวแห่งขุมนรกก็อยู่ข้างในแล้ว

ซูหลีอวี่จึงยืดตัว วางมาดเจ้าหนี้ ก่อนจะเดินอาด ๆ เข้าไปและพูดว่า “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นใครมาจากไหน ต้องป้องกันสักหน่อย”

“หึ กลัวแล้วหรือ” อิ๋งเจินหัวเราะภายใต้หน้ากากเย็นยะเยือก รูปร่างสูงโปร่งนั่งตรงอยู่หน้าโต๊ะ ดื่มสุราตามลำพัง

“ถ้าเจ้าเป็นโจรห้าร้อยข้าก็แย่สิ” ซูหลีอวี่สีมือ “ทางการจะคิดว่าข้าเป็นพวกเดียวกับเจ้า”