แม่หมอเทวดาหน้าเงิน นิยาย บท 7

อิ๋งเจินถูกนางโต้จนพูดไม่ออก กระตุกของสิ่งหนึ่งตรงเอวโยนให้ซูหลีอวี่อย่างโมโหโทโส “เอาไปเถอะ จำนำได้ไม่น้อย!”

ซูหลีอวี่มองลงไป ในฝ่ามือคือเทียนจูเนตรคู่ชิ้นหนึ่ง รู้ว่ามันเป็นของมีค่าแต่ปากก็ยังพูด “กระจกนี่มีแค่ไม่เท่าไร เดี๋ยวเดียวก็ใช้หมดแล้ว นี่จะพอได้อย่างไร เจ้าทำให้ข้าลำบากนัก ไม่มีใครสู่ขอเลี้ยงดูข้าอีก ข้าต้องหิวตายทั้งเป็น ทำไมข้าอาภัพอย่างนี้นะ...” พูดพลางร้องห่มร้องไห้

“ยุ่งจริงเชียว” อิ๋งเจินกัดฟันพูด “พรุ่งนี้เจ้ามารอข้าเวลาเดิม ข้าจะไม่ทนดูเจ้าหิวตายหรอก”

ว่าแล้วก็ทะยานโผตัวออกไป ร่างสูงใหญ่มุดออกนอกหน้าต่างไปแล้ว หายไปในความมืด

“กล้วย ๆ!” ซูหลีอวี่ปาดน้ำตาแล้วชั่งน้ำหนักเทียนจู เบะปาก “จะสู้กับข้าหรือ ที่ติดค้างข้าก็คืนมาเสียดี ๆ เถอะ!”

อาศัยตอนที่ฟ้ายังไม่ถือว่าค่ำ รีบเอาเทียนจูไปโรงจำนำ โรงจำนำมีชื่อว่าเทียนจื้อฮ่าว

“นี่...” ผู้ดูแลบีบเทียนจูดูไป ๆ มา ๆ แล้วมองซูหลีอวี่ตัวผอมกะหร่องหน้าโต๊ะอีกที เขาไม่กล้ารับ คิดว่าของชิ้นนี้ แปดส่วนเจ้าคนจนนี่ต้องขโมยมาแน่

ผู้ดูแลบีบเทียนจูไม่กล้ารับ คิดว่ามีความเป็นไปได้มากว่าซูหลีอวี่จะขโมยของล้ำค่ามา

“จำนำได้เท่าไรหรือ” ซูหลีอวี่ถามหน้าละห้อย

ใช่ว่านางยากจนข้นแค้นจนจะเป็นบ้า แต่นางจนจนเป็นบ้าไปแล้วต่างหาก

ซูม่อ ซูหวงต้องกินข้าว ต้องใส่ชุดใหม่ ต้องไปเรียนหนังสือที่สำนักศึกษา นางอู่เหวินซื่อต้องกินยา ต้องรักษาโรคข้อกระดูก ถึงนางจะไม่กินไม่ดื่ม คนแก่เด็กน้อยก็ต้องมีชีวิตใช่ไหม

“บอกตามตรง ของสิ่งนี้มีราคาไม่น้อย” ผู้ดูแลเอ่ย “แต่ความเป็นมาไม่แน่ชัด ร้านเล็กกลัวขุนนางจะตรวจสอบจนมีภัยพิบัติถึงชีวิต ดังนั้น ท่านลองไปสอบถามที่อื่นดูเถอะ”

ซูหลีอวี่สีหน้าปั้นยาก เย็นอย่างนี้แล้ว ร้านรวงเริ่มปิดแล้ว นางจะไปหา ‘ช่องทางขายของ’ ได้ที่ไหนอีก

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ถึงจะหา ‘ช่องทางขายของ’ ได้ แต่จะซื้อขนม ซื้อยาทาทันหรือ

“ข้ารับรองนะว่าของสิ่งนี้ไม่ได้ขโมยมา” ซูหลีอวี่พูดด้วยความร้อนรน “สหายคนหนึ่งให้ข้า ท่านอย่าคิดอีกเลย”

“ท่านรับรองได้หรือว่าสหายคนนั้นไม่ได้ขโมยมา” ผู้ดูแลส่ายหน้า “รับซื้อของโจรมีความผิดเหมือนกัน”

“ขโมย...” ซูหลีอวี่พูดไม่ออกจึงปิดปาก

ผู้ดูแลพูดถูก ใครจะกล้ารับประกันว่าจ้าวแห่งขุมนรกคนนั้นไม่ใช่โจรห้าร้อย

นางเห็นเขาใส่หน้ากากพิลึกพิลั่นน่ากลัว จิตสังหารท่วมตัว แถมชุดผาวยังถูกมีดกรีดมาก่อน นี่ไม่ใช่โจรห้าร้อยแล้วจะเป็นอะไรได้อีก คนธรรมดาจะน่าเกรงขามบีบคั้นคนอย่างนี้หรือ

แต่ไม่ได้นะ ตอนนี้นางรีบใช้เงิน!

“ไม่เช่นนั้นเอาอย่างนี้” ซูหลีอวี่คิดแล้วจึงพูด “ข้าสิ่งนี้จำนำไม่ลง ข้าจะใช้มันค้ำประกันอยู่ที่นี่ก่อน ท่านให้ข้าสามตำลึงก็พอ ในสามวัน ข้าจะคืนให้ท่านห้าตำลึงพร้อมไถ่ถอนมันกลับ”