แม่หมอเทวดาหน้าเงิน นิยาย บท 5

นี่คือโทษหลอกลวงเบื้องสูง ต้องตัดหัวเชียวนะ!

ไม่ อาจต้องประหารเก้าชั่วโคตรด้วย!

ทำอย่างไรดี

ซูหลีอวี่รู้สึกเสียวสันหลังวาบ เหมือนว่าศีรษะจะไม่ใช่ของตัวเองอีกแล้ว

แข้งขาอ่อนระทวยคุกเข่าลงตุบ

“รู้ก็ดี” อิ๋งเจินเห็นนางหน้าซีดเผือด ในดวงตาฉายความกระหยิ่มใจ จากนั้นก็เอ่ยเสียงเย็น “ฝากหัวของเจ้าเอาไว้ก่อน วันไหนไม่รักษากฎระเบียบอีก จะรวบความผิดแล้วลงโทษ!”

“อย่านะไต้อ๋อง!” ซูหลีอวี่ร้องเรียก “หม่อมฉันแค่ต้องหาเลี้ยงครอบครัวไร้ซึ่งหนทาง อยากหาเงินเลี้ยงปากท้องครอบครัวหน่อย ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกจริง ๆ โปรดคืนรับสั่งด้วย!”

“หาเลี้ยงครอบครัวหรือ”

อิ๋งเจินพลิกลงจากหลังม้า ร่างสูงใหญ่ปกคลุมซูหลีอวี่ ขมวดคิ้วเอ่ยเสียงหนัก “ครอบครัวเจ้ายังมีใครอีก”

“...” จิตสังหารเย็นยะเยียบทำให้ซูหลีอวี่ตัวสั่น พูดอ้อมแอ้มอยู่ในลำคอ “แม่นมซึ่งไร้ที่พึ่งพิง”

“ไม่มีคนอื่นแล้วหรือ” เนตรมังกรจดจ้องเล็กน้อย

“...” ซูหลีอวี่ส่ายหน้า “ไม่มีแล้วเพคะ”

แววตาลุ่มลึกของอิ๋งเจินลดลง ก่อนจะพยักหน้าว่า “อ้อ” คำหนึ่ง

“ดังนั้นหม่อมฉันอยากถาม” ซูหลีอวี่พูดแบบหวั่น ๆ “ตรวจโรคให้ม้าศึก กับตรวจโรคให้ทหาร สวัสดิการเหมือนกันหรือไม่เพคะ”

“หมายความว่าอย่างไร?” คิ้วกระบี่อิ๋งเจินขมวด

“หม่อมฉันรีบร้อนหาเงิน ครอบครัวกำลังรอกินข้าวอยู่” ซูหลีอวี่ฮึดความกล้า

ท่าทางอ่อนแอหวาดกลัวของนางดูบอบบางไร้ที่พึ่งพิง หมวกผ้าสีครามบดบังความหมดจดไม่มิด

มีความรู้สึกอ่อนแบบแปลก ๆ

ยิ่งดูเหมือนผู้หญิงที่เขาช่วงชิงอย่างบ้าคลั่งในคืนนั้น

อิ๋งเจินนิ่งเงียบครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าตอบ “เช่นนั้นก็เหมือนกันแล้วกัน”

“ขอบพระทัยเถ้าแก่” ซูหลีอวี่ดีใจลิงโลด ตบมือร้องว่าดี

อิ๋งเจินที่เตรียมจะขึ้นหลังม้าในทีแรก ในเวลานี้หันขวับกลับมาอีกครั้งพร้อมถามว่า “เจ้าว่าอะไรนะ”

ซูหลีอวี่หรี่ดวงตาและยิ้มตอบ “เถ้าแก่ก็คือหัวหน้า ก็คือเจ้านายเพคะ”

อิ๋งเจินขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ ก่อนจะควบม้าจากไป

ม้าศึกร่วมสิบตัวหอบฝุ่นเหลืองตลบอบอวลตามเขาอยู่ข้างหลัง

~

“เด็กใหม่!” มีคนเรียกจากข้างหลัง

ซูหลีอวี่หันกลับไปมอง เห็นเพียงในเรือนหลังคากระเบื้องด้านข้างมีผู้ชายเดินมาสองคน ดูจากการแต่งตัวเหมือนจะเป็นคนเลี้ยงม้า

“ไฮ พี่ชายทั้งหลาย” ซูหลีอวี่รีบทักทาย ก็อยู่ใต้ชายคาของเขานี่นะ

“ท่านแม่ทัพหลี่เจาสั่งเอาไว้ว่าให้หางานสบายให้เจ้าทำ” คนที่ตัวอ้วนเตี้ยในนั้นพูดเหน็บแนม “เช่นนั้น งานของเจ้าก็ให้ทุกคนแบกรับหรือ”

ซูหลีอวี่คิดแล้วก็คือเช่นนั้น

“มีที่ไหนทำงานให้เปล่า ๆ” คนตัวผอมสูงอีกคนพูด “ไม่อย่างนั้นเจ้าก็กตัญญูต่อพวกพี่ชายสักหน่อย?”

ซูหลีอวี่พลันเข้าใจ สองคนนี้มาเก็บส่วย