แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1031

บทที่ 1031 รสนิยมพี่สะใภ้สุดยอด

อีกฟากชายฝั่งมหาสมุทร

ในบ้านเก่าโบราณหลังหนึ่ง

หญิงสง่างามน่าเกรงขามนั่งอยู่บนเก้าอี้สานในสวน มองภาพแต่ละใบในโทรศัพท์ ดวงตาปรากฏความอ่อนโยนอย่างผิดปกติ

“เด็กเหม็นนั่นส่งรูปมาแล้วเหรอ” ผู้ชายเดินเข้ามาช้าๆ

“อืม” หญิงวัยกลางคนพยักหน้าก่อนถอนหายใจแผ่วเบา “ต่อให้พวกเรารักถังถังแค่ไหน ก็เป็นตัวแทนพ่อแม่เขาไม่ได้ คุณดูสิ ถังถังหัวเราะร่าเริงขนาดไหน เด็กควรเป็นอย่างนี้ต่างหากถึงจะถูก!”

ผู้ชายถอนหายใจ “ถังถังมีความสุข ทำไมคุณยังทำหน้าแบบนี้”

หญิงวัยกลางคนพูดพลาง ดวงตาวาบแววเศร้าสลด “ถ้าเด็กสาวคนนั้นเป็นลูกสาวพวกเราจริงๆ จะดีแค่ไหน!”

ฝ่ายชายกอดหญิงวัยกลางคน ปลอบเสียงอ่อนโยน “อย่าเสียใจเลย บอกแล้วว่ามีข่าวคราวแล้วไม่ใช่เหรอ จะต้องหาเจอแน่!”

“หวังว่าครั้งนี้จะหาเจอจริงๆ…”

…

คฤหาสน์กุหลาบ ในห้องนอน

ซือเยี่ยหานในมือถือชุดนอนมาสคอตการ์ตูนลายวัวน่ารักหนึ่งตัว ราวกับกำลังเจอปัญหาใหญ่อะไรบางอย่าง

บนเตียง ถังถังสวมกางเกงชั้นในกับเสื้อกล้ามนั่งอยู่ตรงนั้น เอ่ยน้ำเสียงจริงจัง “ผมว่า ให้แม่มาช่วยผมสวมดีกว่า”

ซือเยี่ยหานชำเลืองมองเด็กน้อยบนเตียง “ลองอีกครั้ง”

เด็กน้อยไม่เต็มใจอย่างเห็นได้ชัด “ลองกี่ครั้งก็เหมือนเดิม”

ซือเยี่ยหานจ้องชุดนอนเด็กในมืออยู่เนิ่นนาน สุดท้ายก็ถ่ายรูปมันจากนั้นส่งไปในกลุ่ม

ครั้งก่อนหลังเข้าออกกลุ่ม หลินเชวียก็ลากเขากลับไปเข้ากลุ่มอีกรอบ

[ซือเยี่ยหาน: สวมยังไง]

หลินเชวียแทบจะโผล่มาในทันที ก็ไม่รู้ว่าเช้าจรดเย็นเขาว่างเสียจนปวดไข่หรือเปล่า วันๆ จึงเอาแต่จ้องโทรศัพท์

[หลินเชวีย: พี่เก้า…กลุ่มนี้ของพวกเรา…สำหรับพี่แล้ว…เป็นแค่แผนกบริการลูกค้าเหรอ]

หลินเชวียตอบกลับประโยคเศร้าใจนี้ จากนั้นก็พิมพ์ส่งไป

[หลินเชวีย: พี่เก้า รูปที่พี่ถ่ายมามันของอะไรละนั่น มันคือชุดเหรอ หน้าตาประหลาดซะไม่มี! ใครเป็นคนซื้อมา]

[ซือเยี่ยหาน: หวันหวั่น]

[หลินเชวีย: ชุดนี้น่ารักชะมัดเลย! รสนิยมพี่สะใภ้สุดยอด! เจ๋งมาก!]

หลินเชวียกลับลำทันทีอย่างรู้จักเอาตัวรอด

[หลินเชวีย: พูดก็พูดนะพี่เก้า ผมกับเซี่ยเจ๋อจือเป็นหมาโสดทั้งคู่ ไหนเลยจะสวมชุดเด็กเป็น! ผมช่วยถามเพื่อนผมว่าเขารู้หรือเปล่าให้พี่แล้วกัน!]

[เซี่ยเจ๋อจือ: รอบตัวนายก็มีแต่เพื่อนโสดไม่ใช่เหรอ ฉันจะไม่รู้ได้ยัง]

เซี่ยเจ๋อจือพลันโผล่มา

[หลินเชวีย: เชี่ย! พูดยังกับนายไม่ใช่งั้นแหละ!]

ซือเยี่ยหานมองบทสนทนาในกลุ่ม สุดท้ายก็พบว่าตัวเองถามผิดที่แล้ว

“เบบี๋ อาบน้ำเสร็จแล้วยัง”

เวลานี้ ที่ทางเข้ามีเสียงของเยี่ยหวันหวั่นดังขึ้นมา

“คุณแม่!” ได้ยินเสียงของเยี่ยหวันหวั่น เด็กน้อยเผยท่าทีดีใจทันที

“เอ่อ…ทำไมเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งเดินเข้ามาก็เห็นซือเยี่ยหานถือเสื้อในมือเหมือนกับถือปัญหาวิทยาศาสตร์ยากยังไงยังงั้น

“คุณพ่อสวมไม่เป็น” ถังถังเอ่ยปาก

“เอ่อ…” เยี่ยหวันหวั่นเหงื่อออกเล็กน้อย

ลืมเรื่องนี้ไปเลย…

“แม่สวมให้แล้วกัน!”

ฉินรั่วซีนำห้าคนที่คัดสรรเป็นอย่างดีจากในตระกูลเร่งรีบมาถึง

“รั่วซี เธอมาแล้ว!” ซุนเสวี่ยเจินเข้าไปต้อนรับทักทายทันที

ซุนลี่จ้งเห็นฉินรั่วซี ก็มีท่าทีอ่อนน้อมกับเธอมาก “รั่วซี ครั้งนี้ต้องขอบคุณหนูที่ชักใยอยู่เบื้องหลังมาก!”

ฉินรั่วซีได้ยินแบบนั้นก็เอ่ยอย่างไม่ถือสา “คุณลุงซุนเกรงใจไปแล้ว แค่เรื่องเล็กน้อยเองค่ะ!”

ซุนลี่จ้งเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เรื่องเล็กน้อยของหนูช่วยลุงไว้มหาศาล!”

ซุนเสวี่ยเจินจูงฉินรั่วซี่ไปนั่งบนที่นั่งอย่างกระตือรือร้น “คนปกติคิดจะคุยกับคุณมู่ไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าไม่ได้เธอช่วย พวกเราไหนเลยจะเชิญเขามาบ้านได้!”

ซุนเสวี่ยเจินพูดพลางเหลือบมองห้าคนที่ฉินรั่วซี่พามา “รั่วซีเธอให้หน้าพวกเราจริงๆ พาแต่ยอดฝีมือมาทั้งนั้น! ได้ยินว่าคุณลุงฉินดึงคนมีความสามารถมามากมาย อยากเห็นกับตมานานแล้ว!”

ฉินรั่วซี่หัวเราะอย่างถ่อมตน “เทียบคุณลุงซุนได้ที่ไหนกัน คุณลุงซุนเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ของประเทศจีนเราเลยนะ เชิญมาได้แม้แต่แขกรับเชิญพิเศษอย่างราชาหมาป่าเซนนี! จริงสิ คุณเซนนีล่ะ”

“น่าจะใกล้มาถึงแล้ว…”

ซุนเสวี่ยเจินเพิ่งพูด ชายกำยำหัวเกรียนร่างสูงใหญ่ผิวดำก็เดินมาทางสังเวียน ซึ่งก็คือราชาหมาป่าเซนนี

ห้าปีก่อน เซนนีล้มอาเบลจนได้แชมป์นักมวย WBC กลายเป็นแชมป์มวยโลกรุ่นเฮฟวี่เวจที่หนุ่มที่สุดในประวัติศาสตร์ จากนั้นเขาก็ล้มแชมป์มวยได้อีกหลายคนจนกลายเป็นแชมป์รุ่นเฮฟวี่เวจระดับโลกที่ได้รับการยอมรับจากสามสมาคมนักมวยระดับโลกอย่าง WBC WBA และ IBF ปีก่อนเขาเอาชนะนักกีฬายูโดของบราซิลได้ คว้าแชปม์การแข่งใหญ่ MMA ได้สำเร็จ

การประลองใหญ่ครั้งนี้ เซนนีย่อมลงสนามไปแข่งกับเหล่าหัวกะทิที่พวกเขาตระกูลใหญ่คัดเลือกมาไม่ได้ แต่เขามาในฐานะแขกรับเชิญชมการแข่งพิเศษ

คนที่อยู่ในสายตาเขาในการประลองวันนี้ มีแค่ซุนลี่จ้งคนเดียวเท่านั้น

“สวัสดีค่ะ คุณเซนนี ฉันแซ่ฉิน ได้ยินชื่อเสียงของคุณมานาน ยินดีมากที่ได้รู้จักคุณค่ะ!” ฉินรั่วซี่เห็นผู้มาเยือนก็รีบเข้าไปทักทาย

เซนนีแค่ตอบรับง่ายๆ อย่างไม่เย็นชาและไม่กระตือรือร้น

ยอดฝีมืออย่างนี้ ไม่แปลกที่จะมีท่าทีสูงส่งเย็นชา ฉินรั่วซีไม่ถือสาแม้แต่น้อย

“คุณเซนนี เชิญทางนี้!” เวลานี้ ซุนลี่จ้งเดินเข้ามาเชิญเซนนีไปยังที่นั่ง

อีกด้านหนึ่ง ซุนเสวี่ยเจินกวาดมองรอบสนามประลองหนึ่งรอบ ก่อนถามขึ้นลอยๆ ว่า “รั่วซี คนของตระกูลซือล่ะ ทำไมยังไม่มา?”

………………………….