แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1195
สรุปบท บทที่ 1195 ช่วยเขาไว้อีกครั้งแล้ว / บทที่ 1196 มาได้จังหวะเหมาะเหม็ง: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี
สรุปเนื้อหา บทที่ 1195 ช่วยเขาไว้อีกครั้งแล้ว / บทที่ 1196 มาได้จังหวะเหมาะเหม็ง – แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี โดย Internet
บท บทที่ 1195 ช่วยเขาไว้อีกครั้งแล้ว / บทที่ 1196 มาได้จังหวะเหมาะเหม็ง ของ แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี ในหมวดนิยายจีนปัจจุบัน เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
บทที่ 1195 ช่วยเขาไว้อีกครั้งแล้ว
กงซวี่หลบเลี่ยงสายตา แต่ก็ถอดใจไม่ได้แอบเหลือบมองหญิงสาวตลอดเวลา ยิ่งมองก็ยิ่งสิ้นหวัง
ถึงแม้เขาอยากเห็นพี่เยี่ยแต่งหญิงโดยเฉพาะ กระทั่งว่าอยากเห็นยิ่งกว่าเสี่ยวมี่เจี้ยนมาก แต่ตีให้ตายเขาก็นึกไม่ถึงว่าจะมาด้วยวิธีอย่างนี้…
“พี่เยี่ย! พี่…พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง!”
“ทำไมเหรอ”
“ทำไมพี่หลอกลวงผม!”
“ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนั้นนายวางโต รังแกคนของฉัน ฉันก็ไม่คิดจะใช้วิธีพิเศษหรอก” เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าจนใจ
ตอนนั้นเธอยังอยู่ฝั่งตรงข้ามกับกงซวี่ เด็กนี่นิสัยเลวเกินไป เธอก็แค่เข็นเรือไปตามน้ำ
ลั่วเฉินที่อยู่ด้านข้างได้ยินคำนี้ก็ชะงักก่อนเล็กน้อย จากนั้นสีหน้าพลันอ่อนลง
ตอนแรกกงซวี่ยังเป็นพวกเดียวกับโจวเหวินปิน พึ่งพาอำนาจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าต้องการแย่งบทพระรองเรื่อง ‘มังกรผงาด 2’ ที่เขาลำบากลำบนกว่าจะได้มา เขานึกว่าตัวเองจะจบสิ้นแล้ว ถึงขั้นเตรียมไปหาโจวเหวินปินอย่างยอมรับชะตากรรม…
แต่นึกไม่ถึงว่าพี่เยี่ยจะช่วยเขาไว้อีกครั้ง…
เทียบกับลั่วเฉินที่ย้อนนึกอย่างตื้นตันใจ กงซวี่ที่ได้ยินประโยคนี้เหมือนหัวใจถูกแทงจนกลวงเป็นรังผึ้ง “พี่…พี่ก็รู้นี่ว่าลั่วเฉินเป็นคนของพี่! ถ้างั้นผมไม่ใช่เหรอ?”
ฮือ! เขาโกรธจะตายอยู่แล้ว!
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยว่า “ตอนนั้นความจริงยังไม่ใช่ แต่ตอนนี้ใช่แล้ว ฉันเลยปฏิบัติกับนายแบบตรงไปตรงมาไม่ใช่เหรอ”
เมื่อฟังถึงประโยค ‘ตอนนี้ใช่แล้ว’ เสียงคร่ำครวญของกงซวี่พลันหยุดชะงัก “ถ้า…ถ้าตอนนั้น…ผมไม่เกเรขนาดนั้น…ไม่ได้รังแกลั่วเฉิน…พี่ก็จะไม่หลอกผมหรือเปล่า?”
เยี่ยหวันหวั่นตอบ “ถ้าตอนนั้นนายไม่เกเรขนาดนั้น ฉันว่าพวกเราก็อาจไม่รู้จักกันละมั้ง”
กงซวี่คิดเล็กน้อย เหมือนจะเป็นอย่างนั้น ถ้าเรื่องพัฒนาไปอีกแบบ เขาก็จะไม่ได้แยกจากโจวเหวินปินมาติดตามเยี่ยไป๋
“ยังมีอะไรอยากพูดอีกไหม” เยี่ยหวันหวั่นตัดสินใจพูดให้จบในคราวเดียว ไม่อย่างนั้นด้วยนิสัยของเจ้าหมอนี่ ไม่รู้ว่าจะพองขนอีกนานเท่าไร
กงซวี่เอ่ยทันที “มี! ผม…ผมมีอะไรอยากบอกพี่…ไม่สิ…ผมมีอะไรอยากบอกเสี่ยวมี่เจี้ยน! ต้องพูดตอนนี้เดี๋ยวนี้ทันทีเท่านั้น! วินาทีเดียวก็รอไม่ไหวแล้ว!”
คำพูดพวกนั้นที่อยากบอกเสี่ยวมี่เจี้ยน…เขารอมานานมากแล้ว…
เยี่ยมู่ฝานที่อยู่ด้านข้างสุดจะทนแล้ว “มีอะไรน่าพูดอีก!”
กงซวี่น้อยใจจนน้ำตาเกือบจะไหลออกมา “ผู้หญิงที่ผมชอบมาตั้งนานตามหามาตั้งนานกลับกลายเป็นว่าอยู่ใต้จมูกผมนี่เอง ผมยังล่วงเกินพี่ชายภรรยาจนพรุนหมดด้วย ผมอนาถขนาดนี้ ยังพูดกับเสี่ยวมี่เจี้ยนสักสองสามประโยคไม่ได้เหรอ?”
เยี่ยมู่ฝานกล่าว “เฮ้ย! ใครเป็นพี่เมียแก!”
เยี่ยหวันหวั่นชำเลืองมองเยี่ยมู่ฝาน สื่อให้เขาอย่ายั่วยุกงซวี่
พูดตามตรง…กงซวี่เจ้าเด็กนี่…ครั้งนี้ก็น่าอนาถอยู่จริงๆ …
เยี่ยมู่ฝานจ้องกงซวี่อย่างระแวงไปพลาง กระซิบข้างหูเยี่ยหวันหวั่นไปพลาง “หวันหวั่น แกฟังมันพูดเหลวไหลอะไรไม่รู้! เจ้าเด็กนี่เจตนาไม่ดีกับแก มันอยากตกแกนะ!”
เยี่ยหวันหวั่นเหลือบตามองเยี่ยมู่ฝาน “แล้วพี่จะกังวลอะไร จากระดับความหน้าตาดีผู้ชายของฉัน ฉันดูเหมือนตกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”
เยี่ยมู่ฝานสำลักแล้ว
กงซวี่เห็นเยี่ยมู่ฝานพูดข้างหูเยี่ยหวันหวั่น ก็เริ่มปวดใจอีกหน พี่ภรรยาต้องกำลังทำเขาตกที่นั่งลำบากอีกแน่นอน
ทำไมเขาต้องปากพล่อย ทำไมอยู่ดีไม่ว่าดีก็ต้องปะทะกับเยี่ยมู่ฝานตลอดด้วย!
ดูหานเซี่ยนอวี่เขาสิ ความสัมพันธ์ตามปกติกับเยี่ยมู่ฝานดีตั้งขนาดไหน…
เยี่ยหวันหวั่นจัดการเยี่ยมู่ฝานเสร็จก็มองกงซวี่อีกครั้ง “เอาละ พูดมาสิ”
กงซวี่สูดหายใจเข้าลึก ผลลัพธ์คือเพิ่งอ้าปากก็เหี่ยวเฉาอีกแล้ว เขาจ้องหน้าเยี่ยหวันหวั่น จากนั้นขอร้องด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม “พี่เยี่ย พี่ช่วย…ช่วยอ่อนโยนหน่อยได้หรือเปล่า…เห็นพี่เป็นแบบนี้ ผมแทนที่พี่กับเสี่ยวมี่เจี้ยนไม่ลงจริงๆ…”
เยี่ยหวันหวั่นตอบ “อ่อนโยนไม่ลง นายยอมรับเถอะ”
กงซวี่พูดไม่ออกแล้ว
ความจริงเรื่องนี้ของกงซวี่จัดการยากมาก อย่างไรจากนี้พวกเขาสองคนก็ยังต้องร่วมงานกัน ถ้าจัดการไม่ดี รับรองว่าต้องกระทบความสัมพันธ์หลังจากนี้แน่
มีวิธีไหนบ้างที่สามารถตัดความคิดของกงซวี่ได้เด็ดขาด ทั้งยังรับประกันได้ว่าหลังจากนี้จะจุดไม่ติดอีกแม้แต่สะเก็ดไฟ…
ในเวลานี้เอง ด้านหลังพลันมีเสียงฝีเท้าตึกๆๆ ดังขึ้นมา
เยี่ยหวันหวั่นหันไปมองตามเสียงโดยจิตใต้สำนึก เห็นแค่ว่าที่มุมเลี้ยว มีเด็กน้อยผู้งดงามราวหยกแกะสลัก เหมือนนกน้อยที่ถูกปล่อยบิน กำลังวิ่งโผมาทางเธออย่างรวดเร็ว…
“คุณแม่!”
“ถังถัง…” เมื่อเห็นถังถัง ดวงตาของเยี่ยหวันหวั่นฉายแววยินดีทันที
เยี่ยหวันหวั่นถูกเด็กน้อยโผเข้าสู่อ้อมกอดในพริบตา “ลูกรัก ทำไมมาอยู่นี่ได้ล่ะ”
ดวงหน้าเล็กๆ ของเด็กน้อยแดงระเรื่อด้วยความตื่นเต้น “คุณแม่ ผมมารับคุณแม่!”
เยี่ยหวันหวั่นร่วมงานสังสรรค์มาตลอดทั้งคืน เวลานี้ได้กอดเด็กน้อยตัวนุ่มนิ่มก็ฟื้นฟูพลังกลับมาในพริบตา “ลูกเป็นเด็กดีจริงๆ!”
เมื่อก่อนถังถังถูกกำชับว่า ถ้าเธออยู่ในสถานการณ์ที่แต่งชุดผู้ชายห้ามเรียกเธอว่าคุณแม่ แต่ตอนนี้เยี่ยหวันหวั่นแต่งชุดผู้หญิง ดังนั้นถังถังจึงเรียกอย่างวางใจ กลับไม่รู้ว่าคำว่า ‘คุณแม่’ จะสร้างผลกระทบใหญ่หลวงแค่ไหนกับคนบางคน
ทางด้านหลัง กงซวี่มองเด็กน้อยคนนั้นอย่างตาโตอ้าปากค้าง “พะ…พี่..พี่เรียกเขาว่าอะไรนะ เขาคือลูกชายของพี่เหรอ”
พี่เยี่ยเคยพาเด็กคนนี้มาครั้งก่อน เขาไม่ใช่ลูกของเพื่อนหรอกเหรอ?
ขณะได้ยินเด็กน้อยเรียกพี่เยี่ยว่าคุณแม่ ความรู้สึกนี้มันลวงตาเกินไปแล้ว…
ดวงตาสีดำขลับของถังถังหันมอง ‘ลูกเจี๊ยบเหลือง’ อย่างระแวงและไม่พอใจ ลูกเจี๊ยบเหลืองนี่จ้องอยากจะได้คุณแม่ของเขา แถมยังสงสัยว่าเขาไม่ใช่ลูกรักของคุณแม่
เยี่ยหวันหวั่นสังเกคเห็นความไม่พอใจของเด็กน้อย จึงรีบลูบศีรษะเล็กอย่างปลอบประโลม จากนั้นเธอก็พลันเกิดความคิดดีๆ หันไปบอกกับกงซวี่ว่า “เขาเป็นลูกชายฉันจริงๆ”
ถังถังมาได้จังหวะเหมาะเหม็งเลย!
……………………
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี