แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 127

สนามแข่งบาสเกตบอลวันนี้เป็นการแข่งขันสนามสุดท้ายของนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 6 นับว่าเป็นสนามสั่งลา จึงได้รับความสนใจเป็นพิเศษ

เยี่ยหวันหวั่นยืนอยู่ที่ประตูมองอยู่ไกลๆ เห็นนักกีฬาของทั้งสองทีมกำลังวอร์มร่างกายกันอยู่บนสนาม ไม่เห็นฉู่เฟิง คงเป็นเพราะยังไม่มา

ส่วยซ่งจื่อหาง ร่างกายสูงใหญ่ยืนเด่นเป็นสง่าอยู่บนแถวที่สองของอัฒจันทร์ผู้ชม

ตรงนั้นมีเฉินเมิ่งฉี ฟางฉินและผู้หญิงห้อง A คนอื่นอีกหลายคน

สายตาที่ผู้หญิงเหล่านั้นมองที่ซ่งจื่อหางล้วนเป็นประกาย เต็มไปด้วยความชื่นชม

ทว่าในสายตาของซ่งจื่อหางมีเพียงเฉินเมิ่งฉี

สายตาของซ่งจื่อหางสนใจมองเพียงหญิงสาวด้านหน้า เอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นเล็กน้อยว่า “ขอบคุณพวกเธอที่มาเชียร์พวกเรานะ!”

“ฮ่าๆ ที่จริงหัวหน้าทีมซ่งอยากจะมาขอบคุณเฉินเมิ่งฉีที่มาดูเขาแข่งต่างหากล่ะมั้ง พวกเราทั้งหมดล้วนก็แค่พามาด้วยเท่านั้น”

“มีแรงเชียร์ของเมิ่งฉี วันนี้จะต้องเป็นสนามหลักของหัวหน้าทีมซ่งอย่างแน่นอน! พาพวกเราชิงเหอสังหารอย่างสวยงามไม่เหลือซาก”

“ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว! พลังแห่งรักอย่างไรล่ะ!”

วันนี้เฉินเมิ่งฉีสวมชุดกระโปรงสีเขียวอ่อน ดูสะอาดสะอ้านสง่างามอย่างมาก ใบหน้าสดใสแหวใส่ผองเพื่อนที่กำลังหยอกล้อ “พวกเธอเลิกพูดเล่นได้แล้ว! มาเชียร์ทีมบาสเกตบอลโรงเรียนตัวเองก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว”

เยี่ยหวันหวั่นยืนอยู่ไม่ไกล มองดูอยู่อย่างพะอืดพะอมพูดอะไรไม่ออก

เจียงเยียนหรานซื้อน้ำซื้ออาหารซักเสื้อผ้าให้ทั้งทีมบาสเกตบอล แค่คำว่าดีหนึ่งคำยังไม่เคยได้ยิน เฉินเมิ่งฉีเพียงแค่นั่งดูการแข่งอยู่ตรงนั้น ก็ทำให้เขาซาบซึ้งใจอย่างกับอะไรไปแล้ว

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?” เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองเจียงเยียนหรานอย่างห่วงใย

เจียงเยียนหรานสูดหายใจเข้าลึกครั้งหนึ่ง ถอนสายตาจากคนทั้งสองตรงหน้าที่กำลังจีบกัน “ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ”

ตั้งแต่ที่โพสต์ตอบกระทู้นั้นอย่างเปิดเผย ซ่งจื่อหางก็เริ่มจีบเฉินเมิ่งฉีอย่างไม่เกรงกลัวอะไรอีก

ทั้งสอง คนหนึ่งเดินนำหน้า คนหนึ่งเดินตามหลังมุ่งหน้าไปยังที่นั่งที่ว่างอยู่

ฝูงชนในสนามบาสเกตบอลเมื่อเห็นเยี่ยหวันหวั่นก็พากันกระซิบกระซาบ เพียงแต่เยี่ยหวันหวั่นมีชื่อเสียงมากมายอยู่แล้ว ทุกคนไม่เห็นเป็นสิ่งแปลกใหม่อะไรอีกแล้ว ความสนใจของทุกคนจึงเบนไปยังผู้หญิงที่เดินตามหลังเยี่ยหวันหวั่นอย่างรวดเร็ว

พริบตาที่ได้เห็นเจียงเยียนหราน ดวงตาของคนเกือบทุกคนล้วนเป็นประกาย

โดยเฉพาะพวกผู้ชาย!

“โอ้โห! รีบดูเร็วเข้า รีบมาดู! สาวสวย!”

“สาวสวยคนนี้อยู่ห้องไหนเนี่ย? ทำไมถึงเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน?”

“เอ๋? นี่ไม่ใช่เจียงเยียนหรานห้อง A หรอกเหรอ โอ้โห! แค่เปลี่ยนเสื้อผ้าทรงผมเท่านั้นเอง”

“แม่เจ้าโว้ย! ดวงตาหมาของฉันช่างตาบอด คิดไม่ถึงว่าเจียงเยียนหรานจะสวยได้ขนาดนี้ รูปร่างก็เยี่ยมยอดจริงๆ”

…

ความเคลื่อนไหวในสนามบาสเก็ตบอลดึงความสนใจของเฉินเมิ่งฉีและซ่งจื่อหางที่นั่งอยู่แถวหน้าได้อย่างรวดเร็ว และมองไปทางด้านหลังตามกระแส

ซ่งจื่อหางได้ยินแว่วๆ ว่ามีคนพูดชื่อของ “เจียงเยียนหราน” จิตใต้สำนึกพลันเกิดอารมณ์หงุดหงิด

หรือว่าผู้หญิงคนนั้นจะตามมาราวีอย่างไม่ยอมตัดใจอีกอย่างนั้นเหรอ?

ซ่งจื่อหางขมวดคิ้วมองตามสายตาของผู้คนไป ผลลัพธ์คือ วินาทีถัดมา สีหน้าพลันนิ่งอึ้ง

เห็นหญิงสาวตรงหน้าสวมชุดเดรสสีสดใสพิมพ์ลายดอกสไตล์ย้อนยุค การตัดเย็บที่ปราณีตได้ขับเน้นเส้นโค้วเว้าน่าตะลึงของสาวน้อย ผมยาวประบ่าสีชาทำให้เธอดูสดใสและน่าประทับใจ ไม่มีเค้าของความน่าเบื่อหลงเหลืออยู่เลย

หญิงสาวที่สวยเสียจนเพียงพอที่จะทำให้ผู้ชายลุ่มหลง กลับเป็น…เจียงเยียนหราน!

ซ่งจื่อหางแทบไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเอง