แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1337

บทที่ 1337 กลายเป็นแพะรับบาปจริงๆ

เยี่ยหวันหวั่นเคยได้ยินเป่ยโต่วบอกว่าสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์จะมาเอาเรื่องเธอ…

แต่ตั้งแต่ที่เธอมาถึงรัฐอิสระจนเข้ามาอยู่ในพันธมิตรอู๋เว่ย ก็ถือว่าทำตามกฎทุกอย่าง ไม่เคยทำเรื่องไม่สมควรอะไรเลย สมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์ในฐานะกลุ่มอำนาจรัฐของรัฐอิสระทำไมต้องมาเอาเรื่องเธอด้วย?

‘หรือแบดเจอร์เคยก่อเรื่องอะไรไว้ ทำให้สมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์ไม่พอใจ…ตอนนี้สมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์เลยจะมาคิดบัญชีกับเธอแทน?’เยี่ยหวันหวั่นครุ่นคิดในใจ ถ้าหากเป็นอย่างงั้นจริง เธอคงต้องกลายเป็นแพะรับบาปจริงๆ แล้ว!

“เข้าใจแล้ว นายมาช่วยฉันเฝ้าพวกมันสองตัวไว้” เยี่ยหวันหวั่นค่อยๆ ลุกขึ้น แต่ก็ยังไม่ยอมละสายตาออกจากเจ้าบีรุสกับต้าไป๋ กลัวว่าพ่อทูนหัวสองตัวนี้จะฉวยโอกาสตอนที่เธอเผลอแล้วฟัดกันอีก

เจ้าบีรุสเป็นพวกสู้ไม่กลัวตาย ส่วนต้าไป๋ถึงไม่ชอบหาเรื่อง แต่ก็ไม่เกี่ยงที่จะมีเรื่อง…หากเจ้าบีรุสจะเอาชีวิตเข้าสู้กับมัน เกรงว่าต้าไป๋ก็คงไม่คิดชีวิตเหมือนกัน…

“หา…เจ้าบีรุส…ท่านหัว นี่มัน…” ได้ยินเยี่ยหวันหวั่นพูดอย่างงั้น ชายใส่สูทก็หน้าเปลี่ยนสี เหงื่อซึมหน้าผากทันที “ท่านหัวหน้า ท่านหัวหน้ารู้จักนิสัยของเจ้าบีรุสดีที่สุด มันเป็นสัตว์ดุร้ายมาก…ในพันธมิตรอู๋เว่ยมีท่านหัวหน้าคนเดียวที่มันยอม ผมจะเฝ้ามันไหวได้ไงล่ะครับ…”

เรื่องที่ทำให้ชายใส่สูทพูดไม่ออกมากที่สุดก็คือ ท่านหัวหน้าของเขาไม่เพียงเลี้ยงเจ้าบีรุส แต่ยังเลี้ยงเสือขาวอีกตัวด้วย ถ้าพวกมันสองตัวสู้กันขึ้นมา ใครจะไปห้ามไหวกันล่ะ?

หรือถ้าถอยออกมาหนึ่งหมื่นก้าวแล้วพูด ถ้าหากสัตว์ร้ายสองตัวไม่สู้กันเอง แต่หันมาฉีกเนื้อเขาแทนจะทำยังไง?

“บอกให้เฝ้านายก็เฝ้าไปสิ จะพูดมากอะไรนักหนา” เยี่ยหวันหวั่นกล่าวเสียเย็น

“ก็ได้ครับ…” ท่ามกลางความจนใจ ชายใส่สูททำได้แค่พยักหน้ารับคำสั่ง แล้วเดินไปยืนห่างๆ ด้านหนึ่ง

“อย่าให้พวกมันสู้กัน ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น นายต้องรับผิดชอบ” เยี่ยหวันหวั่นพูดเสริม

“งั้น…ท่านหัวหน้า ถ้าพวกมันสู้กันขึ้นมาจริงๆ แล้วผมห้ามไม่ไหวจะทำยังไงดีครับ?” เยี่ยหวันหวั่นทำท่าจะออกไป ชายใส่สูทจึงรีบถามขึ้น

“ถ้างั้นก็มาตามฉัน”

เยี่ยหวันหวั่นทิ้งท้ายไว้ด้วยประโยคนี้ จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกจากห้องทำงานไป

ครู่ต่อมา ในห้องประชุมชั้นห้า

ชายชราคนหนึ่งกับชายหญิงอายุน้อยอีกหลายคนรออยู่ในห้องประชุมนานแล้ว

ผู้เป็นแกนนำอายุประมาณหกสิบปี แม้อายุไม่น้อยแล้วแต่กลับดูกระฉับกระเฉง ดูไม่เหมือนคนสูงวัยเลยแม้แต่น้อย

ชายหนุ่มหญิงสาวหลายคนที่ยืนอยู่ข้างชายชราต่างยืนเอามือไพล่หลัง ใบหน้าเย็นชา บุคลิกไม่ธรรมดา

ไม่นาน เยี่ยหวันหวั่นก็เดินเข้ามาในห้องประชุม โดยมีเป่ยโต่วกับชีซิงมาด้วย

เยี่ยหวันหวั่นเดินนำด้านหน้าสุด ส่วนเป่ยโต่วกับชีซิงเดินประกบซ้ายขวา

“ผู้อาวุโสจิน ท่านหัวหน้าของพวกเรามาแล้วครับ”

เป่ยโต่วหันไปกล่าวกับชายชรา

ชายชราที่เป่ยโต่วเรียกว่าผู้อาวุโสจินเงยหน้าเล็กน้อย เขาแค่มองหน้าเยี่ยหวันหวั่นแวบหนึ่ง แต่กลับไม่มีท่าทีจะพูดอะไร

ภายใต้การส่งซิกของผู้อาวุโสจิน ชายหนุ่มชุดดำที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาคนหนึ่งแค่นยิ้มแล้วกล่าวว่า “ได้ยินชื่อเสียงของท่านหัวหน้าแห่งพันธมิตรอู๋เว่ยมานาน วันนี้มีโอกาสได้พบกันถือเป็นเกรียรติ แต่น่าเสียดาย ตัวจริงท่านหัวหน้าไม่สมอย่างที่ร่ำลือ”

เป่ยโต่วขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เยี่ยหวันหวั่นอยู่ตรงนี้แล้ว เขาไม่มีสิทธิ์พูดอะไร

เยี่ยหวันหวั่นกระตุกมุมปากเล็กน้อย แสยะยิ้มแฝงแววชั่วร้าย สมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์เปิดตัวได้ยิ่งใหญ่จริงๆ เพิ่งเจอกันก็วางท่าข่มกันซะแล้ว

แน่นอนว่าเยี่ยหวันหวั่นไม่ได้รู้สึกกลัวสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์อยู่แล้ว ถึงยังไงเธอก็ไม่ใช่หัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ยตัวจริงๆ ซักหน่อย…