แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1341

บทที่ 1341 ทำไมต้องเป็นจริงเป็นจัง

ได้ยินเยี่ยหวันหวั่นพูดอย่างงั้น สมาชิกระดับสูงในห้องประชุมที่อยู่ฝ่ายเดียวกับเยี่ยหวันหวั่นก็พุ่งตัวกันมายืนขวางด้านหน้าหลี่กานเฉิน

“คิดจะพาตัวคนของพันธมิตรอู๋เว่ยไปง่ายๆ อย่างนี้ สมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์ คิดว่าตัวเองสูงส่งมาจากไหน!” ชายชราผมขาวใส่ชุดสูทคนหนึ่งเหยียดหลังตรงตวาดเสียงเข้ม

“เจี๋ยเจี๋ย…พันธมิตรอู๋เว่ยของเราตั้งแต่ก่อตั้งมาจนถึงตอนนี้ ยังไม่เคยมีใครกล้าอวดดีในถิ่นของเราเลยซักครั้ง” ชายหนุ่มคนหนึ่งแสยะยิ้ม นัยน์ตาปรากฏแววบ้าคลั่งและกระหายเลือด

“คิดจะเปิดศึก…พันธมิตรอู๋เว่ยของเราไม่เคยกลัวอยู่แล้ว!”

“ใครหน้าไหนกล้าพาตัวหลี่กานเฉินไป เย็*แม่เอ็งเถอะ ข้ามศพฉันไปให้ได้ก่อนเถอะ!”

“ฮ่าๆๆ…สมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์ จะอวดดีเกินไปแล้วมั้ง พี่เฟิ่งของพวกเราไม่เคยกลัวใคร ทั้งจี้หวง เจ้าหมาจรจัด นายแห่งอาชูร่า สี่ตระกูลใหญ่แห่งรัฐอิสระ จนถึงพวกหมาแมวตัวเล็กๆ ท่านหัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ยของพวกเราเคยกลัวซะที่ไหน?” เป่ยโต่วหัวเราะเสียงดัง แล้วผลักเจ้าหน้าที่สมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์ออกไปแรงๆ

สถานการณ์ในตอนนี้ กลับเป็นสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์ที่ต้องขมวดคิ้วมุ่น

หลี่กานเฉินมองเยี่ยหวันหวั่นด้วยขอบตารื้นผ่าว ทำท่าจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูด

การได้เป็นสมาชิกคนหนึ่งของพันธมิตรอู๋เว่ย ถือเป็นเกียรติของเขา มีหัวหน้าที่ดีอย่างนี้ แม้ตายก็คุ้มค่าแล้ว…

“พวกคุณดูสิ” รอยยิ้มของเยี่ยหวันหวั่นยังคงไม่จางไป “พวกคุณก็เห็นแล้ว ไม่ใช่ว่าฉันไม่ยอมให้พวกคุณพาหลี่กานเฉินไป…แต่พี่น้องพ้องพวกของฉันแต่ละคนเป็นคนเจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจ แม้แต่ฉันที่เป็นหัวหน้าก็ยังเอาพวกเขาไม่อยู่…”

“งั้นเหรอ…” ผู้อาวุโสจินเหลือบมองเยี่ยหวันหวั่นเล็กน้อย แล้วกล่าวเสียงเรียบว่า “ดูเหมือนคำพูดของหัวหน้าไป๋จะไม่มีอำนาจมากพอ ก็ไม่เป็นไร หัวหน้าไป๋คุมลูกน้องตัวเองไม่ได้ สมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์ของพวกเราจะช่วยสั่งสอนแทนเอง”

ได้ยินผู้อาวุโสจินพูดอย่างนั้น เยี่ยหวันหวั่นก็ลอบแสยะยิ้มในใจ ตาเฒ่าคนนี้เป็นถึงผู้อาวุโสของสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์ ไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ

“งั้นผู้อาวุโสจินก็หมายความว่าไม่คิดจะปล่อยหลี่กานเฉินไปสินะ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย

“หลี่กานเฉินทำผิด แหกกฎเกณฑ์ย่อมต้องโดนทำโทษ อย่าว่าแต่หลี่กานเฉินเลย แม้แต่ผู้นำตระกูลของสี่ตระกูลใหญ่ ถ้าแหกกฎสำคัญข้อนี้ ก็ต้องโดนลงโทษไม่ต่างกัน” ผู้อาวุโสจินเอ่ยเสียงเรียบ

ทุกคนในรัฐอิสระต่อต้านการใช้อาวุธปืนมาก ก็เหมือนกับที่อาวุโสจินพูด แม้แต่ผู้นำตระกูลของสี่ตระกูลใหญ่ ถ้าหากใช้ปืนก็จะกลายเป็นศัตรูของรัฐอิสระทันที

แต่ทว่า ตอนนี้เยี่ยหวันหวั่นกลับแค่นยิ้มเล็กน้อย “ผู้อาวุโสจิน คำพูดนี้ฉันกลับไม่อาจเห็นด้วย รัฐอิสระห้ามใช้อาวุธปืนไม่ผิด แต่ปืนของเล่นแค่กระบอกเดียว ทำไมคุณต้องเป็นจริงเป็นจังขนาดนี้”

“ปืนของเล่น?”

สิ้นเสียงเยี่ยหวันหวั่น ทุกคนต่างก็ตะลึงงัน

เยี่ยหวันหวั่นคว้ามือถือของเจ้าหน้าที่สมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์คนนั้นมา แล้วชี้ไปในภาพวิดิโอ ยิ้มบอกว่า “ผู้อาวุโสจิน ถึงคุณจะอายุมากแล้ว แต่สายตาก็น่าจะชัดพอที่จะมองเห็น ว่าปืนกระบอกนี้พอลั่นไกออกไปแล้วไม่มีกระสุนออกมา มันเป็นแค่ปืนของเล่นเท่านั้น”

เยี่ยหวันหวั่นกลับเป็นเรื่องจริงที่เถียงไม่ได้ ตอนนั้นมีสายตานับร้อยคู่เห็นกับตา เธอลั่นไปปืน แต่กลับไม่มีกระสุนออกมา อาวุธปืนที่ไม่มีอานุภาพสังหาร หากจะบอกว่เป็นของเล่นก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

“หึๆ…หัวหน้าไป๋ คุณมีหลักฐานอะไรที่จะแสดงให้เห็นว่าปืนกระบอกนั้นเป็นของเล่น?” ผู้อาวุโสจินละสายตาออกจากวิดิโอ แล้วถาม

————————————————————————————-

บทที่ 1342 ยังจำอาชูร่าได้ไหม

“งั้นผู้อาวุโสจินมีหลักฐานอะไรถึงบอกว่าปืนกระบอกนี้เป็นของจริง? มีใครในที่เกิดเหตุงั้นเหรอ หรือเจอกระสุนบ้างรึเปล่า ถ้าหากผู้อาวุโสเอาหลักฐานมาได้ หลี่กานเฉินไม่ต้องถึงมือสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์ พันธมิตรอู๋เว่ยของพวกเราจะจัดการเอง” เยี่ยหวันหวั่นหยักยิ้มมุมปาก

“คุณ…”

ชายหนุ่มคนนั้นก็คือคนที่ถ่ายวิดิโอตอนที่เยี่ยหวันหวั่นใช้ปืนนั่นเอง

ชายหนุ่มกัดฟัน แต่สุดท้ายก็หันไปหาเยี่ยหวันหวั่น “หัวหน้าไป๋ ต้องขออภัยด้วย”

“คุณควรขอโทษหลี่กานเฉินมากกว่านะ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยเสียงเรียบ

“ครับ…” ชายหนุ่มหันไปมองหลี่กานเฉิน “ขอโทษด้วยครับ”

“เฮอะ” หลี่กานเฉินแค่นเสียงขึ้นจมูก “ไอ้หนู คราวหน้าก็แหกตาดูให้มันดีๆ หน่อย ปืนของเล่นกับปืนของจริงยังแยกไม่ออก ไม่ได้เรื่อง ถุย!”

หลี่กานเฉินพูดจบก็ถ่มน้ำลายใส่ชายหนุ่ม

ชายหนุ่มกำหมัดแน่น แต่กลับไม่พูดอะไรสักคำ ในเมื่อผู้อาวุโสจินสั่งให้เขาขอโทษ แสดงว่าเขาก็ต้องมีเหตุผลของเขา

“เอาล่ะ หัวหน้าไป๋ เราควรจะคุยเรื่องสำคัญกันได้แล้ว” ผู้อาวุโสจินหันไปพูดกับเยี่ยหวันหวั่น

“คุณว่ามาได้เลย” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยเสียงเนิบนาบ

“หัวหน้าไป๋ยังจำอาชูร่าได้รึไม่?” ผู้อาวุโสจินยิ้มถาม

เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว ตาเฒ่านี่พูดถึงอาชูร่าทำไม เธอจำได้ที่ไหนกันล่ะ…

“ต้องจำได้อยู่แล้ว ผู้อาวุโสมีเรื่องอะไร พูดมาตรงๆ เลยดีกว่า” เยี่ยหวันหวั่นกล่าวอย่างใจเย็น