แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1489

บทที่ 1489 ได้มาแต่ไม่ได้กลับ

แน่นอนว่าถ้าปล่อยตาหลิงฮั่วคนนี้ไป ก็อาจเป็นการปล่อยเสือกลับภูเขาเหมือนที่ผู้อาวุโสสามหลี่ซือว่า แต่เธอไม่ใช่หัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ย เมื่อไหร่ที่เดธโรสของเธอเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา เธอก็จะไปจากพันธมิตรอู๋เว่ย ไม่อยู่เป็นแพะรับบาปของพันธมิตรอู๋เว่ยอีกต่อไป

“หัวหน้า…หัวหน้าหมายความว่า?” สมาชิกระดับสูงของพันธมิตรอู๋เว่ยคนหนึ่งมองเยี่ยหวันหวั่น

เยี่ยหวันหวั่นครุ่นคิดครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดว่า “ปล่อยเขา แล้วก็คนของเขาไปซะ”

เหล่าสมาชิกระดับสูงรวมถึงเป่ยโต่วกับชีซิงทำหน้าประหลาดใจ กว่าจะจับได้ไม่ใช่ง่ายๆ จะปล่อยจริงเหรอ?!

แม้แต่หลิงฮั่วที่อยู่ในคุกก็ยังขมวดคิ้ว เขามองเยี่ยหวันหวั่น หลังจากมองพิจารณาครู่หนึ่งจึงเอ่ยเหมือนลังเลว่า “ไป๋เฟิ่ง…เธอจะปล่อยฉันไปจริงเหรอ?”

เยี่ยหวันหวั่นจ้องหลิงฮั่ว แล้วแค่นยิ้ม “หลิงฮ่ว วันนี้ฉันปล่อยนายแล้วก็ลูกน้องนายไปได้ แต่ฉันขอเตือนนายว่าต่อไปอย่าได้คิดหาเรื่องพันธมิตรอู๋เว่ยอีก ถ้านายมีปัญญามีเรื่องกับพันธมิตรอู๋เว่ยจริง วันนี้คงไม่โดนขังอยู่ที่นี่ นายว่าจริงมั๊ย”

หลิงฮั่วกลับไม่ได้พูดอะไรมาก

เป็นอย่างที่เยี่ยหวันหวั่นพูดจริงๆ การต่อสู้วันนี้ทำให้หลิงฮั่วตระหนักได้ว่าด้วยความสามารถของตัวเองในตอนนี้ เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพันธมิตรอู๋เว่ยเลยแม้แต่น้อย

แน่นอนว่าเรื่องพวกนี้ไม่ใช่ปัญหา เรื่องที่หลิงฮั่วไม่เข้าใจก็คือ หัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ยไป๋เฟิ่งคนนี้ ทำไมถึงได้ไว้ชีวิตเขา…

“ไป๋เฟิ่ง ถึงวันนี้เธอจะปล่อยฉันไป ฉันก็ไม่รู้สึกขอบคุณเธอหรอก” ชายหัวเกรียนในห้องขังพูดกับเยี่ยหวันหวั่น

เยี่ยหวันหวั่นเงียบ

ไม่ต้องให้นายมาขอบคุณหรอก ขอแค่นายไม่เอาแต่จ้องจะหาเรื่องฉัน ฉันก็ขอบคุณจะแย่แล้ว…

“หัวหน้า โปรดพิจารณาอีกครั้งเถอะครับ!” หลี่ซือรีบเอ่ย

“ปล่อยพวกเขา” เยี่ยหวันหวั่นโบกมือ

พอเห็นเยี่ยหวันหวั่นตัดสินใจเด็ดเดี่ยว ผู้อาวุโสสามที่ทำท่าจะพูดอะไร ก็ทำได้แค่ถ่ายทอดคำสั่งให้ผู้คุมเปิดประตูห้องขัง

หลิงฮั่วเดินออกจากห้องขัง แล้วมองเยี่ยหวันหวั่น “ไป๋เฟิ่ง เมื่อกี้เธอบอกว่านอกจากฉัน เธอจะปล่อยคนของฉันด้วย”

“แน่นอน” เยี่ยหวันหวั่นโบกมือ สั่งให้หลี่ซือปล่อยสมาชิกแก๊งหัวเหล็กทั้งหมดออกมา

ผ่านไปครู่หนึ่ง พวกแก๊งหัวเหล็กทุกคนเดินออกจากห้องขัง แต่ละคนยืนก้มหน้าอยู่ข้างหลังชายหัวเกรียน ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง

“ไป๋เฟิ่ง…เธอแน่ใจเหรอว่าจะไม่เสียใจ…ที่ปล่อยพวกฉันไป?” หลิงฮั่วมองเยี่ยหวันหวั่น

“ถ้านายไม่พอใจ จะกลับไปอยู่ข้างในต่อก็ได้นะ” เยี่ยหวันหวั่นชี้ไปที่ห้องขัง

“หึๆ…ก็ได้ ไป๋เฟิ่ง…วันนี้ ฉันกับเหล่าพี่น้องของฉัน ขอบคุณเธอ…แต่บัญชีรอยแผลเป็นนี่ ยังไม่จบแค่นี้…แม้ภูผาไม่เคลื่อน แต่สายธารยังคงไหลริน[1] ซักวันเราต้องได้พบกันอีกแน่” หลิงฮั่วกล่าว

“พูดมาก ยังไม่รีบไสหัวไปอีก!” ผู้อาวุโสสูงสุดตวาดเกรี้ยว

หลิงฮั่วไม่แยแส เขาโบกมือ จากนั้นก็หมุนตัวเดินนำพรรคพวกแก๊งหัวเหล็กออกไป

หลังจากที่หลิงฮั่วออกไปจาสำนักงานใหญ่พันธมิตรอู๋เว่ยแล้ว ผู้อาวุโสสูงสุดก็หันไปมองเยี่ยหวันหวั่น “หัวหน้าครับ หลิงฮั่วไม่ใช่คนธรรมดา…หากวันนี้ไม่ถอนรากถอนโคนเขา เกรงว่าวันหน้าเขาจะมาแก้แค้นอีก…”

เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองผู้อาวุโสสูงสุดแวบหนึ่ง “มีฉันอยู่จะกลัวอะไร”

ผู้อาวุโสสูงสุดคิดดูดีๆ แล้วก็รู้สึกว่ามีเหตุผล ตอนนี้หัวหน้ากลับมาแล้ว ยังต้องกลัวหลิงฮั่วอีกเหรอ?

หลิงฮั่วไม่มาแก้แค้นพวกเขาก็แล้วไป แต่ถ้ายังกล้ามา ครั้งหน้าเขาไม่รอดกลับไปแน่!