แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1495

บทที่ 1495 ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น

“ฮ่าๆๆ รุ่นพี่ คนเขายังไงก็เป็นพันธมิตรอู๋เว่ย ยุครุ่งโรจน์เมื่อตอนนั้นไม่หวาดกลัวแม้กระทั่งสี่ตระกูลใหญ่ พวกเรานักเรียนของโรงเรียนฝึกทหารรับจ้างควรจะไว้หน้าพวกเขาหน่อยนะ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หญิงสาวที่เป็นหัวหน้าก็ยกมุมปากน้อยๆ หัวเราะหยันแล้วเอ่ยว่า “ของอย่างหน้านี่ไม่ได้มีไว้ให้แต่มีไว้โยน แล้วก็มีไว้เหยียบใต้ฝ่าเท้า คนของพันธมิตรอู๋เว่ย พวกคุณว่าแบบนั้นหรือเปล่า”

เบื้องบนพันธมิตรอู๋เว่ยหลายคนหน้าเปลี่ยนสีทันควัน ถ้าไม่ใช่เพราะเบื้องหลังคนพวกนี้มีโรงเรียนฝึกทหารซิงหยางสนับสนุน กล้ามาพูดคำพูดหมิ่นเกียรติพันธมิตรอู๋เว่ยอย่างนี้ พวกเขาต้องฆ่าล้างตระกูลอีกฝ่ายแน่แท้!

แต่หน้าของสามโรงเรียนฝึกทหารรับจ้างใหญ่ยังคงต้องให้บ้าง

อีกทั้งเดิมทีนี่ก็ไม่เกี่ยวกับพันธมิตรอู๋เว่ย พวกเขาแค่ไม่อยากให้มีคนตายในอาณาเขตผืนนี้ก็เท่านั้น

“รีบปล่อยคนเดี๋ยวนี้เลย พวกเธออยากสู้กันก็ได้แต่อย่ามาสู้กันในอาณาเขตของพันธมิตรอู๋เว่ย” เบื้องบนพันธมิตรอู๋เว่ยคนหนึ่งโบกมืออย่างติดรำคาญ

“โอ้…พันธมิตรอู๋เว่ยคุณมีหน้าใหญ่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร ให้พวกเราสู้กันที่ไหนพวกเราก็ต้องสู้กันที่นั่นเหรอ ฮ่าๆๆ พันธมิตรอู๋เว่ยหลอมทองให้หน้าตัวเองเก่งจริงๆ” หญิงสาวหัวหน้ามีสีหน้าเปี่ยมความดูถูก

“อย่าพูดไร้สาระกับพวกเขา พานีกเรียนของชื่อเยี่ยนมา” ผู้อาวุโสใหญ่เอ่ยเสียงเย็นชา

“ครับ” สมาชิกพันธมิตรอู๋เว่ยหลายคนก้าวไปข้างหน้า ทำท่าจะดึงสมาชิกหลายคนของโรงเรียนฝึกทหารรับจ้างชื่อเยี่ยน

“พวกแกอยากตายสินะ!”

เห็นดังนั้นดวงตาของหญิงสาวหัวหน้าวาบแววเย็นเยียบ พริบตานั้นก็โจมตีใส่สมาชิกของพันธมิตรอู๋เว่ย

สมาชิกพันธมิตรอู๋เว่ยเห็นดังนั้นก็ได้แต่ป้องกันตัว ไม่กล้าโต้ตอบกลับ

ถ้าอัดนักเรียนของโรงเรียนฝึกทหารรับจ้างซิงหยางจนบาดเจ็บหรือไม่ก็ตายละก็ ผลที่ตามมานั้นไม่กล้าคิด

สมาชิกพันธมิตรอู๋เว่ยที่ทำได้แค่ตั้งรับ แค่ครู่เดียวก็ถูกสมาชิกของซิงหยางเตะปลิวออกไปแล้ว

“ให้หน้าพวกแกแล้วอย่าไม่เอาหน้า!” สมาชิกพันธมิตรอู๋เว่ยบางคนมีสีหน้าถมึงทึง

“โอ้?” หญิงสาวหัวหน้าซิงหยางยิ้มกว้าง “พวกคุณคิดว่าตัวเองเป็นตัวอะไรแล้ว ในสายตาพวกฉัน พันธมิตรอู๋เว่ยไม่ใช่อะไรทั้งนั้น…

อ้อ จริงสิ ช่วงนี้กองกำลังใหญ่ต่างๆ ประกาศภารกิจฆ่าผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ยออกมา ถึงตอนนั้นรอพวกฉันกลับไป ไม่สู้ไปรับภารกิจนี้แล้วเอาหัวหมาของผู้นำพวกคุณไปดีไหม”

ยังไม่รอให้เบื้องบนของพันธมิตรอู๋เว่ยพูดต่อ ที่ด้านหลังก็กลับมีเสียงหัวเราะเย็นเยียบถึงขั้วกระดูกดังขึ้นมา “เอาสิ เธอเอาหัวฉันกลับไปตอนนี้เลยจะไม่สะดวกกว่าเหรอ”

ระหว่างที่พูดเยี่ยหวันหวั่นก็พาเป่ยโต่วกับชีซิง รวมถึงสมาชิกพันธมิตรอู๋เว่ยจำนวนไม่แน่ชัด เดินช้าๆ มาถึงที่นี่

“แกเป็นตัวอะไรถึงกล้าพูดกับฉันอย่างนี้!” หญิงสาวหัวหน้าซิงหยางจ้องเยี่ยหวันหวั่น สีหน้าเปี่ยมความเหยียดหยาม

“ผู้นำ…”

เห็นเยี่ยหวันหวั่น เบื้องบนพันธมิตรอู๋เว่ยทุกคนอย่างอาวุโสสามหลี่ซือกับผู้อาวุโสใหญ่ก็พากันทำความเคารพเยี่ยหวันหวั่น

เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้านับว่าตอบรับ

“เธอคือผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ย…?”

เห็นดังนั้นนักเรียนหลายคนของโรงเรียนซิงหยางก็มีสีหน้าตกใจอยู่บ้าง ลือกันว่าผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ยอายุไม่มาก แต่…ใครก็นึกไม่ถึงว่าจะยังเยาว์วัยขนาดนี้…

“หึ น่าขำซะจริง ผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ยแล้วยังไง ในสายตาฉันก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น” หญิงสาวหัวหน้าซิงหยางหัวเราะเยาะ

เยี่ยหวันหวั่นยกมุมปากน้อยๆ วาดเป็นร้อยยิ้มชั่วร้าย

ความจริงนักเรียนของสองโรงเรียฝึกทหารรับจ้างใหญ่จะเป็นหรือตายก็ไม่เกี่ยวกับเธอ เพียงแต่…

——————————————————————————————-

บทที่ 1496 ให้พวกเธอสองทางเลือก

เพียงแต่เธอกลับอยากรู้จักผู้อำนวยการโรงเรียนชื่อเยี่ยนคนนั้น ดูว่าจะสามารถใช้การสะกดจิตขั้นลึกที่พิเศษนั้นช่วยตัวเองฟื้นคืนความทรงจำได้หรือเปล่า

ดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นย่อมอยากออกตัวช่วยคนของโรงเรียนฝึกทหารรับจ้างชื่อเยี่ยน ไม่งั้นผู้อำนวยการของชื่อเยี่ยนจะอาศัยอะไรมาช่วยเธอ

“ไล่ตามไปฆ่าพวกนั้นให้หมด!” เป่ยโต่วทำท่าจะพาคนไล่ตามไป

เห็นดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็คว้าไหล่เป่ยโต่วไว้

“พี่เฟิง…ทำไมเหรอ” เป่ยโต่วมองเยี่ยหวันหวั่นด้วยสีหน้าสงสัย

พี่เฟิงไม่ได้บอกให้ฆ่าคนพวกนั้นเหรอ…

“นายเคยได้ยินประโยค ศัตรูจนมุมอย่าไล่ต้อนไหม” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย

“โอ้…” เป่ยโต่วพยักหน้า “ไม่ไล่ก็ไม่ไล่ครับ”

จากนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็มองผู้อาวุโสสามหลี่ซือ “หลี่ซือ ส่งศิษย์ของโรงเรียนชื่อหยวนพวกนั้นกลับไป”

ได้ยินดังนั้นหลี่ซือชะงักเล็กน้อย ถามโดยไม่รู้ตัว “ผู้นำส่งไปไหนครับ”

“ส่งกลับไปโรงเรียนชื่อหยวน” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “พาคนไปมากหน่อยหลีกเลี่ยงคนของซิงหยางโผล่มาหาเรื่องอีก”

“นี่…” หลี่ซืองุนงงสงสัย ช่วยพวกเขาก็ไม่เลวแล้ว นี่กลับยังจะส่งพวกเขากลับอีก

“มีปัญหาอะไรไหม” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยถาม

“ไม่มีครับ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้” หลี่ซือโบกมือก่อนให้สมาชิกพันธมิตรอู๋เว่ยพยุงนักเรียนชื่อเยี่ยนที่บาดเจ็บหนักขึ้นมา

ในเมื่อผู้นำออกคำสั่งแล้ว หลี่ซือย่อมไม่ถามมากต่อและทำตามคำสั่ง

หลังจัดการเรื่องฝั่งนี้แล้วเยี่ยหวันหวั่นก็กลับไปที่ห้องทำงาน

ความทรงจำที่เกี่ยวกับโรงเรียนชื่อเยี่ยนที่วาบขึ้นมาในหัวที่บ้านจี้หวงเมื่อวันนั้นเลือนรางเกินไปแล้ว หาเบาะแสที่เป็นประโยชน์ไม่ได้เลยแต่กลับสมจริงมาก

ดูท่าว่าเธอน่าจะวางแผนสักหน่อย หาวิธีเริ่มจากโรงเรียนชื่อเยี่ยนก็ได้…