แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1553

บทที่ 1553 พาแกไปแต่งงานใหม่

พอสบสายตาเจ้าเล่ห์ของหญิงสาว ชายหนุ่มก็ได้สติทันที เขาหลงกลเธอแล้ว

แต่…ถ้าเขาไม่มา…ไม่แน่ว่าเธออาจจะนัดจี้ซิวหร่านจริงๆ ก็ได้!

เรื่องแบบนั้นเธอทำได้แน่ๆ!

ฉะนั้นไม่ว่ายังไง เขาก็มีแค่ตัวเลือกเดียวเท่านั้น

คิดมาถึงตรงนี้ ซือเยี่ยหานรู้สึกเหมือนมีไฟรุ่มร้อนสุมอก ไร้ที่ระบาย

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปากอย่างอารมณ์ดี “นายแห่งอาชูร่าผู้ยิ่งใหญ่ เชิญข้างใน!”

ชายหนุ่มก้าวเข้ามา เสียงประตูบ้านถูกลมพัดปิดดัง “ปัง”

ปิดประตู ปล่อยต้าไป๋!

เพื่อความมั่นใจ เธอจงใจกันเสี่ยวเฮยออกไป

เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองต้าไป๋ที่นอนอยู่บนพรมด้วยความตื่นเต้น ต้าไป๋! ฝากด้วยนะ!

สัญชาตญาณสัตว์ป่าของต้าไป๋ไม่เคยเปลี่ยนไป นอกจากถังถัง และซือเยี่ยหานที่เป็นเจ้านาย มันจะระแวดระวังและต่อต้านคนอื่นมากกว่าปกติ ขนาดเยี่ยหวันหวั่นเองยังต้องเอาอกเอาใจมันอย่างยากลำบากอยู่นาน กว่าจะเข้าใกล้มันได้

ท่าทีที่ต้าไป๋มีต่อคนสนิทกับคนแปลกหน้า แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด

เยี่ยหวันหวั่นพาซือเยี่ยหานเข้ามาในบ้าน พลางสังเกตท่าทางของต้าไป๋ไปด้วย

ถ้านายแห่งอาชูร่าคือซือเยี่ยหาน ถึงต้าไป๋จะไม่แสดงความสนิทสนม แต่อย่างน้อยร่างกายและอารมณ์ของมันจะอยู่ในสภาวะผ่อนคลายอย่างแน่นอน แต่ถ้าหากนายแห่งอาชูร่าเป็นคนอื่น ต้าไป๋ต้องคำรามขู่เขาด้วยความหวาดระแวงอย่างแน่นอน

“นายแห่งอาชูร่าเชิญนั่ง!” พอเห็นชายหนุ่มหันไปมองเสือขาว เยี่ยหวันหวั่นก็เอ่ยด้วยใบหน้าเรียบเฉย “นี่เป็นสัตว์เลี้ยงของฉันเอง ไม่ทราบว่านายแห่งอาชูร่าเคยเลี้ยงสัตว์บ้างไหมคะ?”

“ไม่เคย” ชายหนุ่มตอบด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

ผู้ชายคนนี้ โกหกหน้าตายจริงๆ!

พอเห็นต้าไป๋ยังคงนอนอยู่บนพรมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองด้วยซ้ำ เยี่ยหวันหวั่นจึงแสร้งยิ้มกล่าวว่า “น่าแปลกนะคะ เสือขาวของฉันตัวนี้ ถ้าเจอคนแปลกหน้าเมื่อไหร่จะขู่คำรามทันที วันนี้เจอนายแห่งอาชูร่า กลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย…”

“งั้นเหรอ?” ชายหนุ่มหันไปมองเสือขาวตัวใหญ่ที่นอนอยู่ข้างโซฟาแวบหนึ่ง

ต้าไป๋เงยหน้าเล็กน้อย นัยน์ตาสัตว์ป่าจ้องมองชายหนุ่มครู่หนึ่ง ท่าทางเหมือนไม่คิดจะจู่โจมชายหนุ่มจริงๆ

เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าเหมือนคิดไว้อยู่แล้ว เธอแค่นยิ้มแล้วบอกว่า “แน่นอนค่ะ นอกจากจะอยู่กับคนที่สนิทมาก รวมถึง…เจ้าของของมัน ไม่งั้น เสือขาวตัวนี้ของฉันไม่มีทางมีปฏิกิริยาอย่างนี้แน่นอน ไม่ทราบว่า…นายแห่งอาชูร่ากับต้าไป๋ของฉัน รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ถึงได้สนิทกันขนาดนี้?”

เยี่ยหวันหวั่นเค้นถาม ขณะทำท่าจะเอ่ยต่อ จู่ๆ เสียงเสือคำรามสะท้านแก้วหูก็ดังขึ้น “กรร!!!”

“กรรซ์!!!”

จู่ๆ ต้าไป๋ก็ส่งเสียงคำรามอย่างดุร้ายแล้วย่างกรายเข้ามาหาซือเยี่ยหาน ถึงขั้นแยกเขี้ยวออกมาให้เห็น มันจ้องชายหนุ่มด้วยความระแวงและหวาดกลัว เหมือนพร้อมจะกระโจนใส่ทุกเมื่อ

ชายหนุ่มยกแก้วชาขึ้น แล้วหันไปมองหญิงสาวแวบหนึ่ง “สัตว์เลี้ยงของหัวหน้าไป๋…เหมือนจะความรู้สึกช้าไปหน่อยนะ”

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก ได้แต่ปากอ้าตาค้าง

ผ่านไปครู่หนึ่ง เยี่ยหวันหวั่นจ้องต้าไป๋ที่กำลังพองขนขู่คำรามและชายหนุ่มที่ทำหน้าสงบนิ่งด้วยความโมโหจนแทบระเบิด

ความรู้สึกช้าบ้านแม่นายน่ะสิ!

ให้ตายเถอะ!

ต้าไป๋ แกมันนักแสดงตัวพ่อจริงๆ!!

แม่เอ็งเถอะ เจ้าของเป็นยังไง สัตว์เลี้ยงก็เป็นอย่างงั้น!

ฉันมองนายผิดไปจริงๆ!

เยี่ยหวันหวั่นกัดฟันกล่าว “ดี ดีมาก นายแห่งอาชูร่าร้ายกาจจริงๆ ฉันขอยอมรับความพ่ายแพ้อย่างจริงใจ”

“ไม่ทราบว่าหัวหน้าไป๋พูดเรื่องอะไร”