แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1557

บทที่ 1557 ทำเขาโมโหแล้ว

ดวงหน้าเล็กที่อ่อนนุ่มของหญิงสาวแนบชิดบนตักตัวเอง เอียงหัวเล็กๆ มองเขาอย่างน่าสงสาร ใบหน้าเย็นเยือกของชายหนุ่ม ไฟโทสะในใจที่แทบแผดเผาเขาจนสิ้นซาก ความเจ็บปวดเหล่านั้นเหมือนลดลงไปหลายส่วนในพริบตา…

เมื่อเยี่ยหวันหวั่นเห็นว่ามีความหวัง ก็รีบอาศัยโอกาสนี้ลุกพรวดขึ้น ดึงแขนของชายหนุ่มก่อนผลักเขาไปที่ตู้เก็บของหลังใหญ่นั้น แล้วดึงประตูตู้ออกอย่างรวดเร็ว “รบกวนนายของอาชูร่าหลบอยู่ตรงนี้สักแป๊บ!”

ชายหนุ่มจ้องตู้ด้านหลังตัวเอง แล้วมองไปด้านนอกประตูอีกครั้ง ใบหน้าที่สงบลงแล้วเล็กน้อยพลันเย็นเยือกอีกรอบ

ท่าทางของเยี่ยหวันหวั่นเวลานี้ เหมือนถูกเมียหลวงจับชู้บนเตียงได้ยังไงยังงั้น!

ผู้หญิงน่าตายคนนี้…

เสียง ‘ปัง’ ดังขึ้น จี้ซิวหร่านคงจะเป็นห่วงว่าเกิดอะไรขึ้น จึงเริ่มใช้กำลังกระแทกประตูแล้ว

ตอนนี้เยี่ยหวันหวั่นเสียใจเหลือเกินที่เมื่อครู่ยั่วโมโหชายหนุ่มไป ได้แต่เกาะบ่าเขาพลางประกบริมฝีปากลงไปอย่างอ่อนโยน “ขอร้องละๆๆ!”

ปรากฏว่าชายหนุ่มเอียงหน้าหลบ!

เวรเอ๊ย…

ครั้งนี้ทำเขาโกรธจริงๆ แล้ว…

“อึก…” เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว จู่ๆ ก็กุมท้องตัวเองอย่างเจ็บปวดเหลือแสน “เจ็บจัง…”

จากนั้นก็อาศัยโอกาสชั่วพริบตาที่ชายหนุ่มแบ่งสมาธิไปออกแรงผลักเขาเข้าไปในตู้ ก่อนจะปิดตู้เสียงดัง แล้วล็อกจากข้างนอก

วินาทีที่ปิดประตู สีหน้าของชายหนุ่มข้างในโกรธถึงขีดสุดจนดูน่ากลัว

ในเวลาเดียวกัน ประตูก็ถูกคนกระแทกเปิดออกจากข้างนอกเสียงดังสนั่น

จี้ซิวหร่านเข้ามาแล้ว

เยี่ยหวันหวั่นวิ่งเข้าไปอย่างเหงื่อท่วมหัว “แค่กๆ คุณมาทำไมเหรอ”

“เกิดอะไรขึ้น” จี้ซิวหร่านกวาดสายตามองในโถงรับแขกอย่างไร้สุ้มเสียง

เยี่ยหวันหวั่นบังทางตู้เก็บของไว้อย่างระมัดระวัง จากนั้นก็เอ่ยด้วยสีหน้าง่วงงุน “ไม่มีอะไร ก็แค่ไม่ระวังทำถ้วยชาตกเท่านั้นเอง รีบนั่งสิ เดี๋ยวฉันรินชาให้!”

“มีแขกเหรอ?” จี้ซิวหร่านเหลือบมองโต๊ะชา

นอกจากถ้วยชาที่เธอทำแตก ด้านบนยังมีถ้วยชาอีกหนึ่งใบ

เยี่ยหวันหวั่นใจกระตุกหนึ่งที เก็บเศษถ้วยชาไปพลางอธิบายไปพลาง “เมื่อกี้ชีซิงมาแป๊บหนึ่งน่ะ ดึกขนาดนี้คุณมีธุระเหรอ”

จี้ซิวหร่านจ้องถ้วยชาใบนั้นอีกเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงบนโซฟา เหมือนไม่ได้คิดอะไรมาก ใบหน้ายังคงยิ้มบางๆ เหมือนเคย เขาเอ่ยว่า “ไม่มีอะไร แค่คิดว่าต้องอธิบายกับคุณหน่อย ผมกับเนี่ยอู๋โยวไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“มาก็เพื่อเรื่องนี้เหรอ” เยี่ยหวันหวั่นรีบพูด “ไม่เป็นไรๆ! ฉันไม่ถือสาสักนิดเดียว ฉันเชื่อคุณอยู่แล้ว คุณพูดอะไรฉันก็เชื่อทั้งนั้นแหละ”

“งั้นเหรอ”

“แน่นอน” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้ารัว

“หวังว่าคำที่ผมพูดกับคุณที่งานเลี้ยงตระกูลเสิ่นวันนี้ คุณก็จะจำขึ้นใจ” จี้ซิวหร่านเอ่ย

เมื่อคืนนี้จี้ซิวหร่านพูดอะไรกับเธอนะ?

เวลานี้สมองของเยี่ยหวันหวั่นยุ่งเหยิงอยู่บ้าง หลังพยายามนึกอยู่ครู่หนึ่งในที่สุดก็นึกได้ จึงรีบพูด “ที่คุณบอกว่าให้ฉันอย่าเข้าใกล้นายของอาชูร่าสินะ! เข้าใจแล้ว ฉันได้ยิน ตั้งใจฟังอยู่แล้ว”

เยี่ยหวันหวั่นสาบานอย่างเด็ดเดี่ยว “คุณวางใจได้ ฉันจะไม่เข้าใกล้เขาเด็ดขาด!”

สิ้นเสียงของเยี่ยหวันหวั่น เหมือนมีเสียง ‘ตึง’ ดังขึ้นจากทิศทางของตู้

สายตาของจี้ซิวหร่านมองไปยังทิศทางของเสียงทันที ดวงตาที่เจือรอยยิ้มคล้ายมีความเย็นเยียบวาบผ่าน

เยี่ยหวันหวั่นตกใจจนขนทั้งตัวลุกชันแล้ว ซวยละ!

———————————————————————————–

บทที่ 1558 วิกฤตของอาชีพเล่นไปตามน้ำ

เวลานี้เอง เงาสีดำร่างหนึ่งเดินออกมาจากด้านหลังตู้เก็บของ

เยี่ยหวันหวั่นกลอกตาครุ่นคิด ก่อนรีบเอ่ยปาก “บีรุส ทำไมถึงซนอย่างนี้!”

“ฉันช่างเลือกจะตาย ยังชอบคนที่อ่อนโยนแล้วก็ชอบยิ้มมากกว่า~” ภายใต้สถานการณ์ย่ำแย่แบบนี้ เยี่ยหวันหวั่นเลือกตามน้ำของคนตรงหน้านี้ก่อน

จี้ซิวหร่านได้ยินก็หัวเราะเบาๆ

รอยยิ้มนั้น…

อย่าพูดเลย…จี้ซิวหร่านยิ้มทีหนึ่งพลังทำลายล้างสูงเกินไปจริงๆ …

เยี่ยหวันหวั่นได้สติกลับมา ตบหน้าผากตัวเองหนึ่งที นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังจะมาคิดเรื่องเล็กน้อยพวกนี้อีก!

แต่โชคดีที่สุดท้ายจี้ซิวหร่านก็เชื่อเธอ…

“ดึกมากแล้ว คุณพักผ่อนเร็วหน่อยเถอะ”

“อืมๆๆ คุณก็ด้วย” เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ ไม่ทันสังเกตเห็นว่าสายตาของจี้ซิวหร่านเหลือบมองตู้เก็บของที่เรียบง่ายนั้นอย่างคล้ายตั้งใจคล้ายไม่ตั้งใจแวบหนึ่ง

“ฉันไปส่งคุณเอง” เยี่ยหวันหวั่นอยากส่งคนกลับใจจะขาด

วินาทีที่เยี่ยหวันหวั่นลุกขึ้นจะส่งจี้ซิวหร่านกลับนั้นเอง ทันใดนั้นก็มีสีฝีเท้าวุ่นวายดังมาจากทางประตู

ตามด้วยเสียงโหวกเหวกอันเป็นเอกลักษณ์ของเป่ยโต่ว “พี่เฟิง! พี่เฟิง! พี่หลับหรือยัง”

เป่ยโต่ว!

ฉิบหาย!

ฟังจากเสียงฝีเท้าแล้ว นอกจากเป่ยโต่วแล้วเหมือนจะมีคนอีกไม่น้อย

ไปกันหมดแล้วไม่ใช่เหรอ ดึกดื่นขนาดนี้มาทำบ้าอะไรเนี่ย!

“ไม่ได้! ห้ามให้พวกเป่ยโต่วเห็นคุณนะ!” เยี่ยหวันหวั่นใกล้จะบ้าอยู่รอมร่อแล้ว

สิ่งที่แย่ที่สุดคือ เมื่อครู่จี้ซิวหร่านพังกลอนประตูไปแล้ว ประตูหน้าจึงไม่ได้ล็อก เสียงฝีเท้าของเป่ยโต่วใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ประตูหน้าถูกคนเปิดออกช้าๆ

และในโถงรับแขก จุดที่ซ่อนคนได้มีเพียงที่เดียว…