แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1587

บทที่ 1587 โรงเรียนชื่อเยี่ยน

“ฮ่าๆๆ นายน้อยหวัง สาวใช้คนนี้คงรับใช้คุณได้ไม่เลวเลยสินะ ถึงได้พามาที่แบบนี้ด้วย…แต่ก็ต้องแยกแยะสถานการณ์บ้างนะ หาเรื่องคนที่ไม่ควรหาเรื่อง ตระกูลหวังของพวกคุณจะซวยเอานะ”

“นายน้อย…”

หญิงสาวหันไปมองนายน้อยหวัง ทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่นายน้อยหวังกลับตวัดฝ่ามือใส่แก้มเธออย่างแรง

นายน้อยหวังหน้าบึ้ง ผู้หญิงคนเมื่อกี้…เป็นใครกันแน่ จะนำหายนะมาให้ตระกูลหวังได้จริงเหรอ…

……

เยี่ยหวันหวั่นกับปู่หลิวเข้ามาในโรงเรียนชื่อเยี่ยนแล้ว

เทียบกับสถานบันระดับอุดมศึกษาในจีน ภายในโรงเรียนชื่อเยี่ยนมีความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด บรรยากาศดูเข้มข้นกว่ามาก

รอบนอกโรงเรียน มีหนุ่มสาวนับพันคนมาร่วมการรายงานตัว

เยี่ยหวันหวั่นเดินตามอาจารย์เข้าไปในฝูงชน

ในจำนวนคนนับพันนี้ถูกแบ่งออกเป็นสิบกลุ่ม แต่ละกลุ่มมีประมาณหนึ่งร้อยกว่าคน พวกเขาเดินแยกย้ายกันไปคนละทิศ

เพราะมีเส้นสายกับอาจารย์ในโรงเรียนชื่อเยี่ยน เยี่ยหวันหวั่นเลยถูกแบ่งไปอยู่กลุ่มที่หนึ่ง

ไม่นาน ภายใต้การนำทางของอาจารย์โรงเรียนชื่อเยี่ยน เยี่ยหวันหวั่นกับคนอื่นๆ ก็มาถึงสนามฝึกขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง

ในกลุ่มที่หนึ่ง ส่วนจะเป็นทายาทรุ่นหลังของตระกูลที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในรัฐอิสระ ต่างก็รู้จักกันในระดับหนึ่ง

“ดูนั่นเร็ว…!”

ไม่รู้ว่าเสียงใครตะโกน ทุกคนหันไปมองข้างหลังโดยจิตใต้สำนึก

เห็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่งรูปร่างสูงเพรียว หน้าตาสวยโดดเด่น กำลังเดินมาทางนี้ช้าๆ

“เมิ่งเข่อ…ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของผู้นำตระกูลเมิ่งแห่งรัฐอิสระ!”

“ตระกูลเมิ่งแห่งรัฐอิสระ ให้ตายเถอะ เส้นใหญ่นะนั่น ได้ยินมาว่าเมิ่งเข่อคนนี้เป็นอัจฉริยะด้านวรยุทธ์ ตอนยังไม่เป็นทหารรับจ้างก็เคยทำภารกิจที่ยากเทียบเท่ากับระดับ A ของทหารรับจ้างแล้ว!”

ขณะพูด เมิ่งเข่อก็ได้เดินเข้ามาในกลุ่มคน แล้วพยักหน้าให้อาจารย์โรงเรียนชื่อเยี่ยนเล็กน้อย

เยี่ยหวันหวั่นชะเง้อมองไปรอบๆ ต้องยอมรับว่าโรงเรียนชื่อเยี่ยนแห่งนี้เยี่ยมยอดสมคำล่ำลือจริงๆ หนุ่มสาวที่มารายงานตัวส่วนใหญ่ต่างมีพื้นฐานครอบครับที่ดีมาก ได้ยินมาว่าแต่ละคนมีพรสวรรค์ไม่ธรรมดาด้วย

“ฮ่าๆ ปู่หลิว คุณนี่ไม่ยอมแพ้จริงๆ สุดท้ายก็พาหลานสาวมาจนได้”

เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันคิดอะไรมาก ผู้อาวุโสคนเมื่อกี้ที่พูดจาเยาะเย้ยปู่หลิวก็สาวเท้ายาวๆ เข้ามา หลานสาวกับหลานชายเขาก็ตามมาด้วย

ปู่หลิวเหล่มองชายชราอย่างไม่สบอารมณ์ ขี้คร้านจะสนทนากับเขา ไม่รู้ว่าเขาจะอวดเบ่งอะไรนักหนา

ปู่หลิวอดนึกในใจไม่ได้ ถ้าตาแก่นี่รู้ว่าหลานสาวของเขาคนนี้ก็คือหัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ย จะยังปากดีอย่างงี้อยู่ไหม

ด้านหนึ่ง รอบกายเมิ่งเข่อถูกรุมล้อมไปด้วยเด็กหนุ่มมากมาย แต่ละคนทำหน้าเหมือนเทวดาผู้คุ้มครองบุปผางาม

“เงียบ”

อาจารย์โรงเรียนชื่อเยี่ยนเดินไปข้างหน้า

“ในจัตุรัสมีที่นั่งมากมาย ให้ทุกคนหาที่นั่งแล้วนั่งให้เรียบร้อย”

อาจารย์โรงเรียนชื่อเยี่ยนเอ่ย

สิ้นเสียงอาจารย์ ทุกคนรวมถึงเมิ่งเข่อต่างก็ทยอยหาที่นั่ง

ไม่นาน ทุกคนก็ได้รับกระดาษข้อสอบหนึ่งชุด

นี่คือการประเมินขั้นพื้นฐานที่สุด ถ้าหากเขียนข้อสอบผิด ก็จะถูกไล่ออกจากโรงเรียนชื่อเยี่ยนทันที

เยี่ยหวันหวั่นจ้องเนื้อหาในข้อสอบ ได้แต่ทำหน้างง

ในสายตาทหารรับจ้าง ทุกกลุ่มอำนาจล้วนแบ่งตามระดับ ไม่เว้นแม้แต่ตระกูลเก่าแก่ สี่ตระกูลใหญ่และพันธมิตรอู๋เว่ย

นอกจากต้องแบ่งระดับกลุ่มอำนาจตามระดับอย่างแม่นยำแล้ว ยังมีรายละเอียดเกี่ยวกับภารกิจของทหารรับจ้างอีกมากมาย

“ไม่รู้เรื่องซักนิดเละแฮะ…” เยี่ยหวันหวั่นอดกุมหน้าผากไม่ได้ เตรียมตัวมาไม่ดีพอ…

“เธอไม่ต้องทำ ตามฉันมา”

ไม่นาน อาจารย์โรงเรียนชื่อเยี่ยนเดินหยุดข้างเยี่ยหวันหวั่น แล้วเดินพาปู่หลิวกับเยี่ยหวันหวั่นออกจากจัตุรัส

“อืม…มีเวลาก็ช่วยแนะนำฉันให้จี้หวงบ้างนะ ฉันมีข้อตกลงดีๆ ในมือเยอะแยะ จี้หวงอาจจะสนใจก็ได้ เธอก็รู้ว่าอาจารย์ระดับต้นๆ อย่างพวกเราน่ะรายได้ต่ำ” อาจารย์ยิ้มบอก

เยี่ยหวันหวั่นกล่าว “ค่ะ ถ้ามีโอกาสจะแนะนำอาจารย์ให้แน่นอนค่ะ”

ระหว่างพูดคุย เยี่ยหวันหวั่นเดินผ่านโซนบ้านเดี่ยวแถบหนึ่ง

“หรูเกินไปแล้วมั้ง…” เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าประหลาดใจ นักเรียนโรงเรียนชื่อเยี่ยนอยู่บ้านเดี่ยวเลยเหรอ?

“ใช่ ถึงยังไงก็เป็นหนึ่งในสามโรงเรียนทหารรับจ้างอันดับต้นๆ” อาจารย์กล่าว

“งั้น หนูอยู่บ้านหลังไหนคะ?” เยี่ยหวันหวั่นคาดหวังขึ้นมา

“เธอ…ระดับของเธอยังไม่สูงพอ บ้านพวกนี้มีไว้ให้นักเรียนระดับ A ขึ้นไปเข้าพักน่ะ” อาจารย์ยิ้มกล่าว

เยี่ยหวันหวั่นเงียบไป โธ่ อุตส่าห์ดีใจ

ไม่นาน ภายใต้การเดินนำทางของอาจารย์ เยี่ยหวันหวั่นก็เดินมาถึงโซนหอพัก

เยี่ยหวันหวั่นเดินเข้าไปในห้องเก่าๆ ห้องหนึ่ง ภายในตกแต่งเรียบง่ายมาก มีเตียงอยู่ประมาณยี่สิบเตียง

“เธอเลือกเตียงได้ตามใจเลย…” อาจารย์กล่าว

“นักเรียนใหม่พักที่นี่เหรอคะ?” เยี่ยหวันหวั่นอึ้ง แม่เอ็งเถอะ เธออยากอยู่บ้านเดี่ยวนะ ถึงระดับจะไม่สูงพอ ก็ขอห้องส่วนตัวแยกให้เธอไม่ได้เหรอไง!

“ไม่ใช่นักเรียนใหม่ แต่เป็นทหารรับจ้างระดับ D ทุกคนที่ต้องอยู่ในหอพักแบบเดียวกันนี้ หอพักของเธอถือว่าดีแล้ว อย่างน้อยก็ยังมีพัดลมนะ” อาจารย์ยิ้มบอก

ท่ามกลางความอับจนหนทาง เยี่ยหวันหวั่นทำได้แค่เลือกเตียงหนึ่งเตียง แล้ววางสัมภาระของตัวเองไว้ข้างบน

“เดี๋ยวก่อน…ทำไมมีรองเท้าผู้ชายด้วยล่ะคะ?!”

เยี่ยหวันหวั่นเรียกอาจารย์

“อ้อ เป็นเรื่องปกติน่ะ เตียงใหญ่ ผู้ชายผู้หญิงอยู่รวมกัน” อาจารย์พูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา

“ชายหญิงอยู่รวมกัน…ฟังดูไม่ปลอดภัย แล้วก็ไม่สะดวกเลยนะคะ…” เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว

อาจารย์จ้องพิจารณาเยี่ยหวันหวั่นครู่หนึ่ง แล้วยิ้มบอกว่า “ความจริง…เธอไม่น่าเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยหรอก…ฉันหมายถึง โรงเรียนทหารรับจ้างทุกที่ก็เป็นแบบนี้เหมือนกันหมด ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก ต่อไปภารกิจของพวกเธอจะลำบากกว่านี้อีก เรื่องแค่นี้เอง ทำตัวให้ชินเข้าไว้เถอะ”