แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1593

บทที่ 1593 เนี่ยอู๋โยวกับเยี่ยหวันหวั่น (2)

“รุ่นพี่ พี่อยู่โรงเรียนชื่อเยี่ยนมาสองปีแล้ว ทำไมยังเป็นทหารรับจ้างระดับ D อยู่ล่ะ” หลี่ซินถามด้วยความแปลกใจ

ชายหนุ่มส่ายหน้า แล้วถอนหายใจบอกว่า “ภารกิจยากเกิน…ทำไม่สำเร็จ ก็เลยไม่ได้เลื่อนขั้น”

“มีอะไรยาก ผมมาอยู่โรงเรียนชื่อเยี่ยนสามเดือน ทำภารกิจระดับ D สำเร็จไปสี่ภารกิจแล้ว ตอนทำภารกิจระดับ D ครั้งหนึ่ง โคตรอันตรายเลย ต้องลอบฆ่าศิษย์ของตระกูลหนึ่ง เกือบไม่ได้กลับมา โชคดีที่ผมวิ่งเร็ว” หลี่ซินจิ๊ปาก

“ภารกิจระดับ D?” หญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งแค่นยิ้ม “ไม่เห็นมีอะไร สองเดือนก่อนฉันยังเคยรับภารกิจระดับ S แล้วเลย!”

สิ้นเสียงของหญิงสาว หลายๆ คนรวมถึงเยี่ยหวันหวั่นต่างหันไปมองหญิงสาว

“แล้วจากนั้นล่ะ?” เยี่ยหวันหวั่นสงสัย

“จากนั้น…” หญิงสาวมองเยี่ยหวันหวั่น ยิ้มเล็กน้อยแล้วทำหน้าประดักประเดิด “จากนั้นก็ยอมแพ้…”

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก

“ล้อเล่นรึเปล่า…ถ้าเธอทำภารกิจระดับ S สำเร็จจริง ตอนนี้ก็คงไม่มาอยู่รวมกับพวกเราแบบนี้หรอก” หลี่ซินส่ายหน้า

“พวกเธอเห็นภารกิจระดับ SS บนบอร์ดประกาศภารกิจรึยัง…” หลี่ซินหันไปมองทุกคนด้วยสีหน้าลึกลับ

“เห็นแล้ว ทำลายพันธมิตรอู๋เว่ยใช่ไหม…ล้อเล่นรึเปล่า พันธมิตรอู๋เว่ยเป็นถึงใคร อันตรายขนาดไหน แบดเจอร์นั่นเป็นถึงหนึ่งในจอมปีศาจของรัฐอิสระ ลือกันว่ากินคนด้วยนะ!”

“ก็ใช่น่ะสิ ครั้งก่อนหัวหน้าแก๊งหัวเหล็กไปแก้แค้นที่พันธมิตรอู๋เว่ย แล้วพวกเธอเดาสิว่าผลสุดท้ายเป็นไง? พวกนั้นโดนหัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ยหักแขนหักขาหมดเลย แถมฉันยังได้ยินมาว่าแบดเจอร์กินสมองพวกเขาด้วยนะ! หัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ยนั่นต้องเป็นโรคจิตแน่ สู้เก่งถึงขั้นว่ากันว่าในรัฐอิสระมีแค่เจ้าหมาจรจัดคนเดียวที่ชนะได้!”

เยี่ยหวันหวั่นงุนงง

วินาทีนี้ ในที่สุดเยี่ยหวันหวั่นก็ได้รู้จักกับพลังของข่าวลือ

แม่เอ็งเถอะ เธอกลายเป็นโรคจิตแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แถมยังกินสมองของหัวหน้าแก๊งหัวเหล็กด้วย?! เธอปล่อยพวกนั้นไปแล้วต่างหากล่ะ!

“นั่นยังไม่เท่าไหร่ เมื่อก่อนรุ่นพี่ที่เก่งมากๆ คนหนึ่งเคยรับภารกิจระดับ SS ไปทำ เขาต้องไปฆ่าประธานสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์ พวกเธอเดาสิว่าสุดท้ายเป็นยังไง ช่างเถอะ ไม่ต้องเดาแล้ว…ประธานสมาคมนั่นเห็นอายุเพิ่งยี่สิบกว่าปี หน้าตาหล่อเหลาอย่างงั้น แต่แค่ออกแรงไม่กี่ทีก็อัดรุ่นพี่คนนั้นจนตาย ฉันอยู่แถวๆ นั้นเลยเห็นกับตาพอดี ตอนนั้นฉันกลัวแทบตาย!” หลี่ซินกล่าว

“ประธานสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ์? หน้าตาเป็นยังไง?”

“เอ่อ…น่าจะประมาณ ฉันวาดรูปให้พวกเธอดูแล้วกัน”

หลี่ซินหยิบปากกากับกระดาษออกมาวาดรูป

ไม่นาน ทุกคนพากันเพ่งมองผลงานของเขา

“นี่มัน…” เยี่ยหวันหวั่นมองภาพเหมือนภาพนั้น เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ผู้ชายในภาพนี่…เหมือนคนที่เธอรู้จักคนหนึ่งมาก

แต่คิดยังไงเยี่ยหวันหวั่นก็คิดไม่ออกว่าเป็นใคร แต่น่าเสียดายที่ระดับฝีมือการวาดภาพของหลี่ซินธรรมดาเกินไป

“พวกเธอรู้ไหม พวกกลุ่มอำนาจใหญ่ๆ ในรัฐอิสระมีแต่เรื่องวุ่นวายเต็มไปหมด เมื่อก่อน…เนี่ยอู๋โยวคุณหนูรองตระกูลเนี่ยหายตัวไป ได้ยินมาว่าหนีตามชู้ไปประเทศจีน สุดท้ายมีคนจากตระกูลเนี่ยส่งนักฆ่าไปไล่ล่าเธอที่จีนแหนะ!” หลี่ซินกล่าวอีก

“นายโม้รึเปล่า เรื่องใหญ่ขนาดนี้ถ้าเป็นความจริงก็คงลือกันไปทั่วรัฐอิสระแล้ว นายไปรู้มาจากไหน” นักเรียนใหม่คนหนึ่งพูดหยัน

“โม้บ้านยายเอ็งสิ นักฆ่าหนึ่งในนั้นเป็นพี่ชายร่วมสาบานของฉัน เขาบอกฉันเองกับปากเลย แถมยังบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเหมือนจะความจำเสื่อมด้วยนะ…เธอจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร เหมือนจะอยู่กับชายชู้ด้วยนะ…สรุปว่าเรื่องก็เป็นอย่างนี้แหละ” หลี่ซินกล่าว

“ฮ่าๆ ไปตดเถอะเอ็ง เนี่ยอู๋โยวกลับมาตั้งนานแล้ว ตอนนี้เธออยู่ที่ตระกูลเนี่ย ฉันว่าพี่ชายร่วมสาบานของนายก็คงโม้ไม่ดูตาม้าตาเรือเหมือนกันนั่นแหละ”