แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1629

บทที่ 1629 คิดจะทำให้ฉันขำตายแล้วฮุบมรดกฉันไปใช่ไหม

จี้ซิวหร่านกล่าว “อะไรนะ?”

‘เนี่ยอู๋โยว’รีบกล่าวต่อด้วยความรู้สึกยินดีในความโชคร้ายของคนอื่น “ไป๋เฟิ่งบอกว่าวันนี้เธอมากับพี่ซิวหร่านแล้วก็คุณชายเสิ่น ยังมี…นายแห่งอาชูร่าด้วย! น่าตลกใช่ไหมล่ะคะ?”

จี้ซิวหร่านหันไปมองเยี่ยหวันหวั่น กระตุกมุมปากเล็กน้อย

ผ่านไปครู่หนึ่ง จี้ซิวหร่านกล่าว “วันนี้หัวหน้าไป๋มากับพวกฉันจริงๆ”

‘เนี่ยอู๋โยว’ทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ “นี่มัน…เป็นไปได้ยังไง?”

เสิ่นเทียนเฉินโผล่พรวดมาจากข้างหลัง “ทำไมจะเป็นไปไม่ได้? หัวหน้าไป๋พาเด็กน้อยคนหนึ่งมาแล้วก็อยู่กับพวกผมทั้งวันเลย พวกเราสนุกกันจะตาย! ทำไมพริบตาเดียวพวกผมก็กลายเป็นโจรลักพาตัวไปแล้วล่ะ?

ลักพาตัวเหรอ? ขอร้องทีเถอะ! เด็กน้อยอยู่กับพวกผมจะเจอเรื่องอย่างงั้นได้ยังไง! ใครหน้าไหนกล้าทำเรื่องอย่างงั้น ผมนี่จะใช้เงินฟาดหัวมันให้!”

สุดท้าย…ก็เหลือแค่นายแห่งอาชูร่าคนเดียวแล้ว…

จี้ซิวหร่านกับเสิ่นเทียนเฉินให้ความร่วมมือกับเยี่ยหวันหวั่น แต่ว่า…นายแห่งอาชูร่า…

เยี่ยหวันหวั่นแอบส่งยิ้มและส่งสายตาอ้อนวอนให้ชายหนุ่ม

นายท่าน ขอร้องล่ะช่วยให้ความร่วมมือที!

พอเห็นรอยยิ้มของหญิงสาว สายตาของชายหนุ่มไหวระริกเล็กน้อย แต่ไม่นานก็รีบหลบสายตามองไปทางอื่น

เยี่ยหวันหวั่นเก็บสายตากลับมา เห็นเพียงชายหนุ่มหันหน้าหนี ใบหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ ปิดปากเงียบไม่พูดอะไร ไม่ได้เปิดโปงเธอ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ถือว่ายอมรับเรื่องที่จี้ซิวหร่านกับเสิ่นเทียนเฉินแต่งขึ้นมามั่วๆ

แน่นอนว่านั่นก็อาจจะเป็นเพราะเขาไม่อยากยื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องนี้ ขี้คร้านจะพูดคุยกับพวกเขา…

คนของตระกูลเนี่ยนึกไม่ถึงว่าคนระดับจี้ซิวหร่าน เสิ่นเทียนเฉิน กับนายแห่งอาชูร่าจะปรากฏตัวพร้อมกันอย่างนี้ พวกเขาแทบตั้งสติไม่ได้

เนี่ยหลิงหลงขมวดคิ้ว

‘เนี่ยอู๋โยว’ทำหน้าไม่อยากเชื่อ “เป็นไปได้ยังไง เห็นๆ อยู่ว่าเธอคิดจะลักพาตัวถังถัง…”

“นี่มัน…” นายหญิงกับผู้นำตระกูลเนี่ยเหมือนนึกไม่ถึงว่าเหตุการณ์จะเป็นอย่างนี้ พวกเขาเองก็คาดเดาไม่ถูกเหมือนกัน

เนี่ยอู๋หมิงพึมพำ “พูดสิ! พูดต่อไปสิ! พูดว่าน้องสาวฉันลักพาตัวถังถังไปสิ! ใช่สิ น้องสาวฉันกับจี้หวงแห่งรัฐอิสระ เสิ่นเทียนเฉินผู้สืบทอดของหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ กับนายแห่งอาชูร่าร่วมมือกันลักพาตัวถังถัง! แม่เอ็งเถอะ อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง! นี่เธอคิดจะทำให้ฉันขำตายแล้วฮุบมรดกฉันไปใช่ไหม?”

‘เนี่ยอู๋โยว’ได้ยินคำพูดของเนี่ยอู๋หมิงก็หน้าซีดเผือดทันที

คนระดับจี้ซิวหร่านกับเสิ่นเทียนเฉินคงไม่ต้องพูดถึงแล้ว ถึงนายแห่งอาชูร่าจะไม่ใช่ของแท้ ไม่ได้เป็นที่ยอมรับของสมาคมสหพันธ์วิทยายุทธ แต่ยังไงคนอื่นเขาก็ไม่มีทางทำเรื่องอย่างการลักพาตัวเด็กอยู่แล้ว

พูดอย่างนี้ไม่เท่ากับต้องการดูถูกนายของอาชูร่าต่อหน้าทุกคนเหรอ?

‘เนี่ยอู๋โยว’สับสนและสงสัย “แต่ว่า พี่ซิวหร่าน คุณชายเสิ่น แล้วก็นายแห่งอาชูร่า…พวกคุณ…ทำไมถึงมาอยู่ด้วยกัน?”

เวลานี้ นายแห่งอาชูร่าที่ยืนเงียบไม่พูดไม่จามาตั้งแต่ต้นกล่าวว่า “ผมอยู่กับใคร ต้องบอกคุณด้วยเหรอ?”

“เอ่อ…” ‘เนี่ยอู๋โยว’พูดไม่ออก ขณะเดียวกัน สายตาเย็นชาน่ากลัวของชายหนุ่มก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองตัวเล็กเท่ามด และเย็นสันหลังวาบ

สมกับที่เป็นนายแห่งอาชูร่าที่ร่ำลือกันจริงๆ…

ผู้ชายคนนี้ แค่เอ่ยปากพูดก็น่ากลัวแล้ว

เสิ่นเทียนเฉินรู้สึกว่านายแห่งอาชูร่าพูดจาเท่ห์มาก เลยพยักหน้าถี่ๆ “ใช่ๆๆ นายแห่งอาชูร่าพูดถูก!”

จี้ซิวหร่านกลับกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “หัวหน้าไป๋พาถังถังมาหาผม ระหว่างทางบังเอิญเจอคุณชายเสิ่นกับนายแห่งอาชูร่า ก็เลยอยู่ด้วยกันอย่างที่เห็น”

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก

ซาบซึ้งบ้าบออะไรนั่นก็แค่ภาพลวงตาทั้งนั้นแหละ…

นายหญิงตระกูลเนี่ยตำหนิลูกชาย “แกหุบปากไปเลย!”

พูดจบ นายหญิงตระกูลเนี่ยก็หันไปหาเยี่ยหวันหวั่น เอ่ยด้วยสีหน้าละอายใจ “เสี่ยวเฟิ่ง ต้องขอโทษด้วย…”

ตอนแรกเยี่ยหวันหวั่นยังคิดจะแสดงละครอีกหน่อย เพราะถ้าพูดถึงเรื่องการแสดง เธอไม่ยอมแพ้ใครแน่นอน แต่พอจะอ้าปากพูดเข้าจริง กลับอดรู้สึกปวดใจไม่ได้ “แม่บุญธรรม ไม่เป็นไรค่ะ ทุกคนก็แค่เป็นห่วงถังถังแหละค่ะ…”

นายหญิงตระกูลเนี่ยเห็นแววหม่นหมองในดวงตาที่หลุบต่ำของหญิงสาว ไม่รู้ทำไมลึกๆ ข้างในถึงได้รู้สึกปวดใจนัก

‘เนี่ยอู๋โยว’ที่ยืนอยู่ด้านหนึ่งไม่คิดว่าเรื่องจะมาถึงขั้นนี้ ได้แต่กำหมัดแน่น

ผ่านไปครู่หนึ่ง ใบหน้าบิดเบี้ยวของ‘เนี่ยอู๋โยว’ก็เปลี่ยนเป็นน้อยเนื้อต่ำใจ “เป็นความผิดของหนูเอง…ถ้าไม่ใช่ว่าหนูไม่ได้ทำหน้าที่ของแม่ให้ดี…เรื่องอย่างวันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น…หนูกลับมานานขนาดนี้แล้ว…แต่…ถังถังก็ยังยอมรับในตัวหนูไม่ได้…”

พ่อบ้านที่ยืนอยู่ด้านหนึ่งจ้องหน้าเยี่ยหวันหวั่น แล้วพูดเหยียดหยัน “เรื่องนี้จะโทษคุณหนูอู๋โยวได้ยังไง คุณหนูอู๋โยวเป็นแม่แท้ๆ ของคุณชายน้อยถังถัง ใครที่ไหนก็ไม่รู้จู่ๆ ก็มาอยู่กับคุณชายน้อยอย่างสนิทสนมทั้งวันอย่างนี้ วางแผนอะไรอยู่กันแน่?

ไม่นึกมาก่อนเลยนะว่าแบดเจอร์หัวหน้าพันธมิตรอู๋เว่ยจะเป็นคนใจดีมีเมตตา แล้วก็รักเด็กอย่างนี้?”

นายหญิงตระกูลเนี่ยถอนหายใจ พวกเขารักและเอ็นดูลูกสาวคนนี้มาก พอเห็นลูกสาวเป็นทุกข์เพราะเข้ากับหลานชายไม่ได้ พวกเขาย่อมรู้สึกปวดใจ

เนี่ยหลิงหลงพอใจกับการกระทำของพ่อบ้านมาก เธอหันไปพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกับถังถังว่า “ถังถัง พี่รองเป็นแม่แท้ๆ ของหลาน หลานกลับสนิทสนมกับคนอื่นมากกว่าสนิทสนมกับแม่แท้ๆ ของตัวเอง แม่ของหลานจะปวดใจแค่ไหนกัน?”

คำพูดของเนี่ยหลิงหลงอาจฟังดูเหมือนกำลังพูดในฐานะผู้ใหญ่คนหนึ่งของถังถัง แต่แท้จริงกลับต้องการจะสื่อว่าถังถังเห็นคนอื่นดีกว่าคนในครอบครัว

ถังถังได้ยินประโยคนั้นแล้วหน้าบึ้งตึงทันที นัยน์ตาที่สว่างสดใสและน่ารักเสมอเมื่ออยู่ต่อหน้าเยี่ยหวันหวั่นยามนี้กลับไม่เหลือความอ่อนโยนซักนิด รอบกายเต็มไปด้วยไอเย็น เขาแหงนหน้า แล้วเอ่ยทีละคำอย่างชัดเจน “เรื่องในตระกูลเนี่ยของเรา ไม่จำเป็นต้องให้คนนอกอย่างคุณมายุ่ง”

คุณแม่ไม่ใช่คนอื่นซักหน่อย!!!