แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1767

บทที่ 1767 ผมจะงดงามเหมือนดอกไม้ต่อไป

กงซวี่พุ่งเข้าไปหาทันที “เจ้าโง่! ฉันจะบอกนายให้! นายรู้ไหมว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้น นายต้องไม่เชื่อแน่! วันนั้นพี่เยี่ยแผ่รัศมีดวงอาทิตย์ดวงจันทร์ เท้าเหยียบเมฆวิเศษสายรุ้ง มาช่วยฉันออกไปจากกองทัพใหญ่ของศัตรู!”

ลั่วเฉินมองกงซวี่ที่ฮึกเหิมไม่หยุดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “หุบปาก นายพูดแปดร้อยรอบแล้ว”

จมูกกงซวี่ใกล้จะชี้ขึ้นฟ้าแล้ว “หึๆ อิจฉา! ฉันเห็นนะว่านายอิจฉา!”

ลั่วเฉินมีสีหน้าเย็นชา ไม่เอ่ยวาจา

ตอนนี้เอง เจียงเยียนหรานผลักประตูเดินเข้ามา

กงซวี่ทิ้งลั่วเฉิน บินเข้าไปหาเจียงเยียนหรานประหนึ่งผีเสื้อตอมดอกไม้ทันที “เยียนหรานๆๆ! ฉันจะบอกเธอใหห้ ตอนนั้นบรรยากาศพร้อมปะทุทุกเมื่อ เข็มขัดหนังของคุณชายอีกศูนย์จุดศูนย์หนึ่งวินาทีก็เกือบจะถูกคนชั่วกลุ่มนั้นปลดลงมาแล้ว นึกว่าจะช้าแต่ผ่านไปเร็วมาก พี่เยี่ยฉันแผ่รัศมีดวงอาทิตย์ดวงจันทร์ เท้าเหยียบเมฆวิเศษ…”

เจียงเยียนหรานยกมือขอร้องอย่างปวดหัวสุดแสน “พอแล้วๆ นายปล่อยฉันไปเถอะ! ฉันรู้แล้วว่าพี่เยี่ยนายหล่อเหลารักนายมากขนาดไหน!”

หลายวันนี้กงซวี่เจอใครก็จะเล่าว่าตอนนั้นเยี่ยหวันหวั่น ‘เป็นวีรบุรุษช่วยเหลือคนงาม’ ยังไง ไม่มีคนโชคดีหนีรอดไปได้

ตั้งแต่หานเซี่ยนอวี่ไปจนถึงลั่วเฉิน จากเจียงเยียนหรานไปจนถึงเฟ่ยหยาง แล้วก็ยังมีฉิงจือและตงไจ๋ พวกเขาถูกรบกวนจนแทบอยากจะเย็บปากเขาอยู่แล้ว

บนโต๊ะยาว เฟ่ยหยางที่นั่งจัดการเอกสารอยู่ตรงนั้นกลับมีสีหน้าสงสัยอยู่บ้าง เขาเอ่ยปากงึมงำ “ความจริง…ครั้งนี้เยี่ยไป๋ถึงกับทำเอิกเกริกแบบนี้ ทำฉันคาดไม่ถึงอยู่หน่อยจริงๆ นี่เหมือน…ไม่ใช่สไตล์การกระทำของเธอ…”

หาลูกสมุนสองคนไปใช้กำลังปะทะกำลังกับคนของเหยาเจียเหวิน ถึงแม้สามารถระบายความโกรธได้ชั่วคราว แต่เกรงว่า…จะสร้างปัญหาไม่จบสิ้นนี่สิ…”

หานเซี่ยนอวี่ได้ยินดังนั้นดวงตาก็วาบประกายแสงเล็กน้อย

แม้แต่เฟ่ยหยางก็ดูออก เขาย่อมไม่มีทางไม่สังเกตเห็น

เรื่องนั้นของกงซวี่ ไม่เหมือนวิธีจัดการของกงซวี่จริงๆ

กงซวี่เอ่ยอย่างไม่นำพา “สองคนนั้นที่กลับมากับพี่เยี่ยโคตรเก่งกาจเลย เป็นยอดฝีมือศิลปะการต่อสู้! ผมเคยเห็นแค่ในหนังเท่านั้นเอง! ใช้หนึ่งสู้สิบของแท้!”

เฟ่ยหยางถอนหายใจเอ่ย “ต่อให้เยี่ยไป๋พาผู้ช่วยกลับมา แต่ฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่โจรเล็กๆ ธรรมดา แต่เป็นสมาคมหงซิ่งนะ! เหยาเจียเหวินโดนยั่วโมโหหนักขนาดนั้นจะต้องไม่ปล่อยเรื่องราวไปเฉยๆ แน่ เกรงว่าตอนนี้สมาคมหงซิ่งคงรู้เรื่องนี้แล้ว…”

กงซวี่ได้ยินดังนั้นก็เอ่ยด้วยสีหน้ามั่นใจ “ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ ผมรู้สึกแค่ว่าขอแค่มีพี่เยี่ยอยู่ก็จะไม่มีทางเกิดอะไรขึ้น! พี่เยี่ยผมไม่ใช่คนประเภทหุนหัน ในเมื่อพี่เยี่ยกล้าทำแบบนี้ก็รับรองว่าต้องเตรียมพร้อมไว้แล้ว! พวกพี่อย่าห่วงไม่เข้าเรื่องเลย!”

ท่าทางเวลานี้ของกงซวี่ก็คือสาวน้อยมีรักที่เทิดทูนบูชาและเชื่อใจแฟนหนุ่มสุดหัวใจโดยสมบูรณ์

พูดจบก็กอดถุงมันฝรั่งทอดแล้วนอนลงบนโซฟาอย่างไร้กังวล เรียกได้ว่าสบายใจพอสมควร…

หานเซี่ยนอวี่ ลั่วเฉินแล้วก็เจียงเยียนหรานทั้งสามคนสบตากัน สีหน้าเปี่ยมความจนใจ

แต่เดิมเพราะบริษัทเกิดเรื่องติดต่อกัน กงซวี่เลยเปลี่ยนไป เป็นผู้หญิงขึ้นไม่น้อย ตอนนี้พอเยี่ยไป๋กลับมา กงซวี่ก็ปล่อยตัวปล่อยใจอีกแล้ว

พูดแล้วกงซวี่ก็ยังมั่นใจในตัวเองมาก เคี้ยวมันฝรั่งทอดกรอบกรุบกรับไปด้วย เอ่ยพูดไปด้วยว่า “พี่เยี่ยผมกลับมาแล้ว ยังต้องให้ผมกังวลอะไรเล่า! ผมรับผิดชอบหน้าตางามเหมือนดอกไม้ต่อก็พอแล้ว”

หานเซี่ยนอวี่พูดไม่ออก

ลั่วเฉินก็พูดไม่ออก

เจียงเยียนหรานหมดคำพูด