แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 2107
บทที่ 2107 ย้อนความทรงจำ
“บวกรวมกับหนี้ครั้งก่อนด้วย…ให้ฉันคำนวณก่อน…” ผู้อำนวยการตกอยู่ในภวังค์ความคิด
พอเห็นว่ามีหวัง เยี่ยหวันหวั่นก็ยิ้มแฉ่งทันที “ท่านผู้อำนวยการคะ ยังต้องคำนวณอะไรอีกล่ะ พอถึงเวลาขอเพียงความทรงจำของฉันกลับคืนมา รับประกันเลยว่าติดอยู่เท่าไรฉันก็จะใช้คืนให้เท่านั้น ถ้าฉันติดค้างไว้แม้แต่คะแนนเดียว ขอให้ฟ้าผ่าฉันเลย!”
“จริงเหรอ” ผู้อำนวยการเอ่ยถามอย่างไม่ไว้ใจอยู่บ้าง
“จริงสิคะ จริงเสียยิ่งกว่าทองด้วย!” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้ารัวๆ
สุดท้าย ผู้อำนวยการก็ถอนหายใจด้วยความจนปัญญามาก “เอาละ งั้นฉันจะเชื่อเธอเป็นครั้งสุดท้าย ไปนอนที่เดิมสิ”
ดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นจึงไปนอนลงบนเก้าอี้เอนหลัง
ผู้อำนวยการเตรียมตัวอยู่นานมาก กว่าจะเดินเข้ามาหาเยี่ยหวันหวั่น
จากนั้นผู้อำนวยการก็เอ่ยชักจูงจิตใจไปเรื่อยๆ ในไม่ช้าเยี่ยหวันหวั่นก็รู้สึกว่าฟ้าดินพลิกหมุน เซื่องซึมง่วงงัน ใช่เวลาเพียงครู่เดียวก็เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างสมบูรณ์แล้ว
….
“คุณตาขา หนาวจัง!”
ไม่รู้ว่าเป็นที่ไหน ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน ดูเหมือนว่าจะอยู่บนภูเขาหิมะลูกหนึ่ง ในอากาศมีหิมะโปรยปราย บนต้นไม้ใหญ่ที่อยู่รอบข้างก็มีหิมะปกคลุม
หนูน้อยค้อมตัว เดินตามชายชราที่มีท่าทางเข้มงวดมาก ย่างเท้าเดินอย่างระมัดระวัง ทุกๆ ก้าว หิมะจะท่วมเลยหัวเข่าของหนูน้อย
“อู๋โยว ตามตามา” ชายชราหันกลับไปเอ่ยกับหนูน้อย
“คุณตาขา หนูหนาวมาก” หนูน้อยเดินย่ำหิมะ เนื้อตัวสั่นเทาไปหมด
“ความลำบากที่หลานได้รับในตอนนี้ จะเป็นความรุ่งโรจน์อันยิ่งใหญ่ให้หลานในอนาคต เข้าใจไหม” ชายชราพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“แต่ว่า คุณตา…หนูหนาวมากจริงๆ” หนูน้อยจ้องมองชายชราด้วยน้ำตาคลอเบ้า
เมื่อเห็นดังนั้น ชายชราก็ครุ่นคิดอยู่นาน แล้วค่อยๆ ก้าวเข้ามา อุ้มหนูน้อยไว้ในอ้อมแขน
“คุณตาอุ่นจริงๆ” หนูน้อยใช้สองมือแดงก่ำ โอบคอของชายชราไว้
“ไปถึงข้างหน้าแล้วเดินเองนะ”
ชายชราอุ้มหนูน้อยไว้ พลางสาวเท้าก้าวใหญ่ๆ มุ่งไปด้านหน้า
เมื่อเห็นฉากตรงหน้า หัวใจเยี่ยหวันหวั่นก็สั่นไหวนิดๆ ชายชราที่มีสง่าราศีคนนั้นก็คือคุณตาของตัวเองใช่ไหม…
แต่ว่าสรุปแล้วตอนนี้คุณตาจะไปไหน อยู่ที่ไหนกันแน่
“อุ่นแล้วใช่ไหม”
หลังจากผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง ชายชราก็อุ้มหนูน้อยเดินฝ่าหิมะ มาถึงเนินสูงแห่งหนึ่ง
“อื้อ อุ่นแล้วค่ะ” หนูน้อยจ้องมองชายชรา พร้อมกับพยักหน้าอย่างเอาจริงเอาจัง
“เดินเองนะ”
ผ่านไปครู่หนึ่ง ชายชราก็ปล่อยหนูน้อยลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล
“คุณตาขา หนูหิวแล้ว…” หนูน้อยกุมท้อง แล้วมองชายชราอย่างน่าสงสาร
“อู๋โยว หลานยังจำได้ไหมว่าตัวเองมาทำอะไร” ชายชราหันมา และจ้องมองหนูน้อยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“คุณตา หนูรู้ค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยพยักหน้า “คุณตาอยากสอนหนูให้อดทนต่อความยากลำบาก ต่อไปจะได้กลายเป็นยอดคน”
“ในเมื่อรู้แล้ว งั้นก็ต้องอดทน ไม่ว่าจะสภาพแวดล้อมจะลำบากยากแค้นแค่ไหน ก็ต้องเผชิญหน้าด้วยรอยยิ้ม เข้าใจไหม” ชายชรากล่าว
“อู๋โยวเข้าใจแล้วค่ะ!” หนูน้อยยิ้มนิดๆ แต่จากนั้น รอยยิ้มก็เลือนหาย ใบหน้าเต็มไปด้วยความคับข้องหมองใจอีกครั้ง “แต่ว่า หนูหิวจริงๆ นี่นา…อู๋โยวกลัวว่าถ้าหิวตาย ก็จะไม่ได้เจอพี่ซิวหร่านอีก…”
“เธอ!”
ในที่สุดชายชราก็โมโหขึ้นมาบ้างแล้ว แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจ แล้วก่อกองไฟขึ้นใกล้ๆ “ผิงตัวอยู่ที่นี่ อย่าไปที่อื่น เข้าใจไหม”
“อื้อ!” หนูน้อยตอบรับ
พอพูดจบ ชายชราก็หันหลังเดินออกไป
เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง ชายชราก็หิ้วกระต่ายป่าตัวหนึ่งเดินมาจากทิศทางที่ไกลออกไป
นั่งลงข้างกองไฟ แล้วชายชราก็ใช้กริชจัดการกระต่ายให้สะอาด จากนั้นก็ย่างไว้เหนือกองไฟ
ไม่นานนัก กลิ่นหอมของกระต่ายย่างก็โชยออกมา หนูน้อยจ้องมองกระต่ายป่าที่เป็นสีเหลืองทอง มันย่องไปทั้งตัว น้ำลายไหลย้อยออกมาจากมุมปาก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี