บทที่ 2149 รัศมีของหัวหน้าตระกูล
“เนี่ยอู๋โยว...ฮ่าๆ…แกน่ะสิปีศาจตัวจริง เลือดที่เปื้อนมือฉัน ก็ต้องขอบคุณแกทั้งนั้น เป็นแกที่สอนเทคนิคเอาชีวิตคนให้ฉัน…แกมีสิทธิ์อะไรมาจองหองอยู่เหนือหัวฉัน ทั้งด้านกลยุทธ์และสติปัญญา ตรงไหนบ้างที่แกเทียบฉันได้ แกต่างหากที่สมควรจะเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงคนนั้น”
เหงื่อเย็นๆ ซึมอยู่ทั่วศีรษะของเนี่ยหลิงหลง ทว่ายังคงเอ่ยเยาะเย้ยต่อไป
“ฉันสอนให้แก เพราะอยากให้แกเอาไว้ใช้ป้องกันตัวในวันข้างหน้า ไม่ใช่ให้แกเอามาทำระยำและทำร้ายตระกูลเนี่ย”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
ปีนั้น คุณตาอบรมสั่งสอนตัวเองแบบไหน เยี่ยหวันหวั่นก็สอนเนี่ยหลิงหลงไปแบบนั้น
เจตนาเดิมคือความรัก แต่จะเข้าใจแบบไหนก็ขึ้นอยู่กับตัวเอง
“เนี่ยอู๋โยว คนตระกูลเนี่ยสมควรตาย…พวกแกจะยังมีชีวิตที่ดีได้อีกสักเท่าไรกัน…”
เนี่ยหลิงหลงจ้องเยี่ยหวันหวั่นอย่างดุร้าย
“ใช่ แกไม่พูดฉันก็เกือบลืมไปแล้ว ว่าแกยังตายไม่ได้หรอก”
ขณะที่พูดอยู่ เยี่ยหวันหวั่นก็กระชากตัวเนี่ยหลิงหลงขึ้นมา แล้วโยนไปให้หลินเชวียที่ยืนอยู่ไม่ไกล
“เอ่อ…ฉันขอถามหน่อย…เธอโยนมาให้ฉันทำไม ฉันไม่ได้สนใจหล่อนเลยนะ!”
หลินเชวียมองเนี่ยหลิงหลงที่กองอยู่แทบเท้าตัวเอง แล้วรีบเอ่ยถาม
“พากลับไปด้วย สอบสวนอย่างเข้มงวด ต้องเค้นทุกอย่างที่เธอรู้ออกมาให้ได้…ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
“เจียงเหยียน นายถนัดนี่ ยกให้นายแล้วกัน!”
หลินเชวียมองเจียงเหยียนที่อยู่ด้านข้าง
“เข้าใจแล้ว”
เจียงเหยียนพยักหน้า แล้วคุมตัวเนี่ยหลิงหลงออกไปด้วยตัวคนเดียว
“พาคนกลับไปด้วยเยอะๆ หน่อย” เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วร้องบอก
“ผู้หญิงคนนี้กลายเป็นแบบนี้แล้ว ยังจะคุกคามฉันได้อีกเหรอไง” เจียงเหยียนไม่พอใจอยู่บ้าง แต่ปากยังคงพูดจาอย่างสุภาพ
“ถ้ามีการปล้นนักโทษล่ะ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
เจียงเหยียนลืมคิดถึงจุดนี้ไปเลย…
ด้วยความจนปัญญา เจียงเหยียนจึงทำได้เพียงพาคนของอาชูร่ากลับไปด้วยครึ่งหนึ่ง
จากนั้น เยี่ยหวันหวั่นก็มองดูผู้อาวุโสและระดับสูงของตระกูลเนี่ยที่ยังอยู่ที่นี่ แล้วเอ่ยเสียงเย็นว่า “ตอนนี้ ฉันมีคุณสมบัติพอที่จะเป็นหัวหน้าตระกูลเนี่ยได้รึยัง”
พอได้ยินคำพูดนี้ของเยี่ยหวันหวั่น พวกระดับสูงต่างก็มองหน้ากันแวบหนึ่ง
“มีๆๆ อู๋โยว อันที่จริง ก่อนหน้านี้พวกเราถูกเนี่ยหลิงหลงหลอกเหมือนกัน ใครจะคาดคิดว่าหล่อนมีใจเหี้ยมหาญทะเยอทะยาน โชคดีที่เธอเปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงของหล่อนออกมาได้ทันเวลา ไม่งั้นผลลัพธ์ที่จะตามมาคงยากจะจินตนาการได้!”
ผู้อาวุโสระดับสูงคนหนึ่งรีบเอ่ยขึ้น
“ใช่ๆๆ…พวกเราก็ถูกหลอกลวงเหมือนกัน!”
เยี่ยหวันหวั่นยกมุมปากขึ้นนิดๆ พลางหัวเราะเยาะอยู่ในใจ
น่าเสียดายที่ตอนนี้ยังลงมือกับผู้อาวุโสอย่างพวกเขาไม่ได้ ตัวเองจะต้องร่วมมือกับปู่รอง แบ่งแยกอำนาจของตระกูลเนี่ยในมือของพวกเขามาให้ได้ก่อน ถึงจะสามารถดำเนินเรื่องเอาโทษพวกเขาได้
ไม่อย่างนั้น ถ้าลงมือกับพวกเขาตอนนี้ ตระกูลเนี่ยต้องแตกแยกระหองระแหงแน่ นี่ไม่ใช้รูปการณ์ที่เยี่ยหวันหวั่นอยากเห็น
“ฉันเข้าใจ พวกนายก็ถูกหลอกลวงเหมือนกัน แต่ว่า…ถึงยังไงก็ยังมีความผิด จะต้องได้รับโทษ”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
“ใช่ๆๆ ท่านหัวหน้าตระกูลโปรดลงโทษพวกเราได้เลย พวกเราจะเชื่อฟังแน่นอน!”
เหล่าผู้อาวุโสและระดับสูงพากันพยักหน้ารับ
เพียงแต่ในเวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นยังไม่มีอารมณ์มาคุยไร้สาระกับพวกเขา เอาไว้วันหลังค่อยคิดบัญชีกับพวกเขาให้กระจ่าง สิ่งที่รอคอยพวกเขาอยู่ มีเพียงจุดจบที่ทำให้คนหวาดผวา
“คุณเก้า…พี่ชายฉันอยู่โรงพยาบาลไหน พวกเรารีบไป…กันเถอะ…”
เยี่ยหวันหวั่นมองซือเยี่ยหาน
เมื่อซือเยี่ยหานได้ยินก็พยักหน้าให้ แล้วเอ่ยกับหลินเชวียว่า “คุ้มกันผู้อาวุโสตระกูลเนี่ยทุกท่านกลับไปส่งที่บ้านตระกูลเนี่ยก่อน”
“เข้าใจแล้วครับพี่เก้า!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี