แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 485

ถูกเยี่ยหวันหวั่นบ่นว่าอยู่นานสองนาน ซือเซี่ยไม่โต้เถียงกับเธออีกอย่างที่นานๆ ครั้งจะมี แต่กลับนิ่งงันอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน รอบกายแผ่บรรยากาศที่แปลกไป

คนขับรถขับรถมาที่บ้านของซือเซี่ยก่อน

หลังจากรถนิ่งสนิท เยี่ยหวันหวั่นหยิบเงินหนึ่งร้อยหยวนออกมาจากเงินรางวัล “เอ้า พ่อหลานชาย ให้เป็นค่าขนม!”

ซือเซี่ยเห็นเยี่ยหวันหวั่นส่งเงินหนึ่งร้อยหยวนมาให้ มุมปากพลันกระตุก เห็นได้ชัดว่ารังเกียจ แต่ถึงแม้จะรังเกียจ สุดท้ายก็ยังคงรับไป

ท่ามกลางลมหนาวตอนกลางคืน ซือเซี่ยยืนอยู่ด้านนอกรถ มองซือเยี่ยหานด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นเคลื่อนสายตาไปที่เยี่ยหวันหวั่น “ยัยซื่อบื้อ!”

จู่ๆ ก็ถูกด่า ใบหน้าของเยี่ยหวันหวั่นพลันดำคล้ำ ไอ้เด็กแสบนี่กำลังกวนตีนอยู่!

ไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นพูด ซือเซี่ยก็ใช้มือหนึ่งสอดกระเป๋า หันกายเดินหายไปในความมืดของราตรี

ส่งซือเซี่ยเรียบร้อยแล้ว รถก็แล่นฉิวกลับจิ่นหยวน

เมื่อกลับมาถึงจิ่นหยวน ก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยเร่งให้ซือเยี่ยหานไปนอนให้ตรงเวลา

เยี่ยหวันหวั่นนอนไม่หลับอยู่บนเตียง พลิกตัวไปมาอยู่นาน สมองคิดถึงแต่ภาพในเกมวันนี้เหล่านั้น

อันที่จริงวันนี้ตอนที่เธอตัดสินใจเลือก หลายๆ รูปเธอเกือบจะเลือกตัวเลือกตรงกันข้าม สุดท้ายแล้วเพื่อให้คล้องจองกับนิสัยปกติของเธอ เพื่อให้ซือเยี่ยหานเดาได้ง่าย ถึงได้เลือกอีกตัวเลือกหนึ่ง

แต่ว่าเหตุการณ์ลักษณะแบบนี้ไม่ได้แปลกอะไรหรอกมั้ง? ในเมื่อความชอบ ลักษณะนิสัยและรูปแบบพฤติกรรมของคนๆ หนึ่งล้วนเปลี่ยนไปได้…

สิ่งที่ทำให้เธอไม่สบายใจคือความรู้สึกที่ว่าท่าทางซือเซี่ยในวันนี้แปลกไป แม้แต่ท่าทางของซือเยี่ยหานก็เหมือนจะไม่ปกติ…

คิดถึงตรงนี้ เยี่ยหวันหวั่นหันมองชายหนุ่มข้างกาย ซือเยี่ยหานตอนหลับนั้นเงียบมากเหมือนอย่างที่แล้วมา

บางครั้งความเงียบเกือบจะทำให้คนอื่นลืมเลือนไปว่ามีคนคนนี้อยู่

ดังนั้นแม้ว่าจะนอนร่วมเตียงเคียงหมอนกันมานานขนาดนี้แล้ว เยี่ยหวันหวั่นกลับแทบไม่เคยรู้สึกไม่ชิน

บางครั้งเธอยังคิดว่า หมอนี่คงจะไม่สนใจผู้หญิงจริงๆ เธอรู้สึกว่าการมีอยู่ของเธอก็เหมือนไม้ท่อนหนึ่งหรือหมอนใบหนึ่งเท่านั้น

เยี่ยหวันหวั่นพลิกตัวไปมาพลางคิดฟุ้งซ่านเรื่อยเปื่อย คงจะเป็นเพราะถูกเธอรบกวนเข้า คนด้านข้างจึงยื่นมือข้างหนึ่งรวบเธอมากอดไว้ในอ้อมกอดอย่างไม่ทันตั้งตัว

วินาทีนั้น เธอแนบชิดกับอกหนา เสียงหัวใจที่อยู่ในร่างนั้นเต้นดังตึกตักอยู่ข้างหู ราวกับตีกลอง

เยี่ยหวันหวั่นนิ่งอึ้งอยู่หลายวินาที ถึงได้ค่อยๆ ยื่นศีรษะออกมา

ผลคือ พอแหงนหน้าขึ้น ก็พบกับดวงตากระจ่างใสคู่หนึ่ง

ท่ามกลางความมืด สายตาที่ซือเยี่ยหานมองเธอเปี่ยมไปด้วยความดุดัน ราวกับกลับไปเหมือนก่อนที่เธอจะกลับมาเกิดอีกครั้ง เหมือนกับพันธการที่ผูกไว้อย่างแน่นหนา คุมขังเธอไว้ในโลกของเขา…

สายตาแบบนี้ทำให้เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว รู้สึกอยากหนีไปให้ไกล

“เอ่อ ทำให้คุณตื่นเหรอ…”

ไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นพูดจบ ชายหนุ่มก็กดศีรษะลงอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ริมฝีปากเย็นกลืนกินเสียงของเธอไปในพริบตา

นัยน์ตาของเยี่ยหวันหวั่นพลันหดเล็ก อึ้งอยู่ตรงนั้น

ในขณะเดียวกัน ชายหนุ่มกลับเริ่มเคลื่อนไหว ช่วงเอวถูกมือใหญ่แทรกซึม นิ้วมือหนาสัมผัสกับผิวของเธอโดยตรง เคลื่อนไหวอย่างจาบจ้วง ขณะเดียวกันแรงจูบก็เริ่มสูญเสียการควบคุมมากขึ้นเรื่อยๆ รุกล้ำไปทั่วทุกพื้นที่ในปากของเธอ กัดแทะริมฝีปากของเธออย่างแรง ราวกับจะกลืนกินเธอทั้งตัว…

……………………………………………………………….

บททื่ 486 ไม่มีแผนที่จะมีลูก

ตั้งแต่เธอกลับมาเกิดใหม่แล้วเลือกที่จะทำตัวว่าง่าย โดยเฉพาะหลังจากที่ซือเยี่ยหานถูกวินิจฉัยว่ามีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงครึ่งปี นิสัยของซือเยี่ยหานอ่อนโยนลงมาก จนเธอเกือบจะลืมไปแล้วว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาเป็นอย่างไร…

แต่ตอนนี้เวลานี้ ความทรงจำน่ากลัวเกี่ยวกับเขาถูกปลุกขึ้นมาในพริบตา…

ช่วงชิง ป่าเถื่อน บ้าคลั่ง…

ความปรารถนาที่จะควบคุมอย่างแรงกล้าจนคล้ายกับโรคจิต…

ซือเยี่ยหานไม่เป็นแบบนั้นมานานมากแล้ว เหตุใดจู่ๆ ถึงสูญเสียการควบคุมอารมณ์ไป?