แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 505

เยี่ยหวันหวั่นประคองเจียงเยียนหรานอย่างระมัดระวัง ผลักผู้คนให้เปิดทางพลางเดินออกจากบาร์

เธอมั่นใจว่าตัวเองเคยเจอผู้หญิงคนนั้นที่ไหน เพียงแต่นึกไม่ออกชั่วขณะ รอกลับไปก่อนเธอจะลองคิดดูดีๆ อีกที…

เยี่ยหวันหวั่นประคองเจียงเยียนหรานพลางจดจ่อคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ขณะเดินผ่านโต๊ะบาร์ก็ถูกคนกลุ่มหนึ่งขวางด้านหน้าเอาไว้

เยี่ยหวันหวั่นไม่ทันสังเกต จึงเดินหลีกไปอีกทาง

ทว่า พอเปลี่ยนเส้นทาง อีกด้านหนึ่งก็ถูกขวางไว้แล้ว

เป็นเช่นนี้อยู่หลายครั้ง จนเยี่ยหวันหวั่นรู้สึกตัวแล้วว่าผิดปกติ นี่มันจงใจนี่?

เยี่ยหวันหวั่นเงยหน้าขึ้นมองกลุ่มคนที่มาขวางทางเดินของพวกเธอ

คนที่เป็นหัวโจกคือคุณชายเพลย์บอยสวมเสื้อผ้าโอร์ กูตูร์แบรนด์อาร์มานี่ ใบหน้าหื่นกระหาย สายตาหยาดเยิ้มเลื่อนลอยที่เมามายคู่นั้นกำลังพิจารณาเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างลำพองใจราวกับกำลังประเมินเหยื่อ

ด้านหลังคุณชายเพลย์บอยมีคนชุดดำร่างสูงใหญ่บึกบึนหลายคน ดูจากบุคลิกรูปร่างแล้วไม่เหมือนบอดี้การ์ดธรรมดาทั่วไป แต่เหมือนบอดี้การ์ดประจำบ้านของตระกูลผู้ดีที่ผ่านการฝึกมาหนักหน่วง

“จิ๊ๆ สวย…สวยจริงๆ…”

ดวงตาของคุณชายเพลย์บอยตะลึงกับสิ่งสวยงามตรงหน้า สายตาที่จ้องมองเยี่ยหวันหวั่นราวกับลิ้นงูพิษชุ่มเหนียวและน่ารังเกียจ ค่อยๆ เลียผิวหนังคน ชวนให้รู้สึกขนลุก

ผู้ชายท่าทางเจ้าเล่ห์ข้างๆ คุณชายเพลย์บอยมีหน้าตาอัปลักษณ์ สวมเสื้อกั๊กสีดำ ย้อมผมทอง ได้ยินดังนั้นก็ถูมืออย่างย่ามใจ “ผมก็บอกแล้วว่าใช้ได้ คุณชาย ผมจะไปหลอกคุณชายได้ยังไงกัน!”

คนหัวทองพูดจบแล้วก็หันมองเยี่ยหวันหวั่นด้วยท่าทางอวดดี “คนสวย คุณชายเฉินของพวกเราเชิญเธอไปดื่มด้วยกันสักแก้ว ไปกันเถอะ!”

เยี่ยหวันหวั่นกวาดมองคนพวกนี้ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “โทษที ไม่มีอารมณ์”

นายหัวทองนิ่งอึ้ง คาดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าปฏิเสธ “เธอรู้หรือเปล่าว่าคุณชายของเราเป็นใคร?”

บาร์เหล้านี่เป็นร้านของคุณชายของเขา คนที่มาที่นี่ยังไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธคุณชายเฉินมาก่อน นอกเสียจากคนตาบอดที่ไม่รู้จักพวกเขา

ใบหน้าเยี่ยหวันหวั่นยังไม่แสดงอารมณ์ใดๆ “ฉันต้องรู้ด้วยเหรอ?”

น้ำเสียงเฉยเมยของเยี่ยหวันหวั่นยั่วให้นายหัวทองโมโหขึ้นมา “คุณชายฉันเป็นถึงลูกเจ้าของซินต๋าอินเตอร์เนชั่นแนล เป็นเจ้าของสการ์เล็ตบาร์แห่งนี้!”

“แล้วไง?”

“เพราะงั้น ให้เกียรติเธอแล้วก็อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย!”

…

ห่างออกไปไม่ไกล ซ่งจิ้งรู้สึกแล้วว่าสถานการณ์ข้างหน้าไม่สู้ดีนัก รีบเอ่ยขึ้นว่า “หัวหน้า คุณหนูเยี่ยถูกคนหาเรื่องแล้ว!”

“ชอบล่อผึ้งเรียกผีเสื้อ[1]!” หลิวอิ่งส่งเสียงเฮอะ

“เอ่อ หัวหน้า พวกเรารีบเข้าไปช่วยก่อนเถอะ ไม่งั้นถ้าเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา…” ซ่งจิ้งเผยสีหน้าร้อนใจ

แววตาหลิวอิ่งวูบไหวเล็กน้อย ปรายตามองซ่งจิ้ง “กลัวอะไร? ผู้หญิงคนนั้นเก่งออกขนาดนี้ เป็นถึงว่าที่นายหญิงของตระกูลซือ เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ต้องให้นายเป็นห่วงด้วยเหรอ?”

ซ่งจิ้งถูจมูกด้วยสีหน้าเก้อกระดาก เอ่ยขึ้นอย่างลำบากใจ “แต่ว่า…ยังไงเธอก็เป็นแค่ผู้หญิง…คนที่มาหาเรื่องคือเฉินซื่อเจี๋ยลูกเศรษฐีตระกูลเฉินคนนั้น ชอบอาศัยบารมีพ่ออวดเบ่งรังแกคนไปทั่วเมืองหลวง ขึ้นชื่อเรื่องความอันธพาล ไม่รู้ว่าเล่นงานผู้หญิงตายไปกี่คนแล้ว…คุณหนูเยี่ยมีคนประเภทนี้มาวอแว กลัวว่า…กลัวว่าจะโดนเอาเปรียบเข้า…”

แววตาหลิวอิ่งเยียบเย็น “ที่จริงนายก็รู้ดีนี่? ฉันจะบอกให้ ถ้าไม่มีนายท่าน ไม่มีตระกูลซือ ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีอะไรทั้งนั้น เธอเป็นคนรักน่ะได้ แต่เป็นนายหญิงของบ้านเหรอ? คุณสมบัติไม่ถึง!”

เห็นท่าทางมาดร้ายของหลิวอิ่ง ซ่งจิ้งได้แต่นิ่งเงียบ ไม่กล้าขัด

มองจากมุมหนึ่ง สิ่งที่หัวหน้าพูดก็ถูก ให้ผู้หญิงอย่างเยี่ยหวันหวั่นมาเป็นนายหญิงของบ้าน….คุณสมบัติไม่ถึงจริงๆ นั่นแหละ…

………………………………………………………………..

บทที่ 506 จับเธอ

สีหน้าซ่งจิ้งอับจนปัญญา