แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 579

บทที่ 579 ไม่มีทางรังเกียจที่หน้าตาอัปลักษณ์

หายนะ…

ก่อนหน้านี้เธออ้างยุ่งเรื่องเรียนและทำงานมาตลอด ครั้งนี้จะทำยังไงดี!

สายมือถือดังสิบกว่าครั้ง เยี่ยหวันหวั่นรับสายอย่างปวดหัว “ฮัลโหล แม่คะ…”

“หวันหวั่น วันนี้ยุ่งหรือเปล่า”

เยี่ยหวันหวั่นไม่กล้าตอบกลับทันที แต่ถามอย่างระมัดระวัง “แม่คะ มีอะไรหรือเปล่า”

เหลียงหวั่นจวินพูด “แม่ถักเสื้อไหมพรมให้ลูกตัวหนึ่ง เมื่อไรลูกจะว่างเข้ามาเอาล่ะ?”

“เอ่อ อีกสองวันนะคะ รอวันเสาร์อาทิตย์ได้ไหม” เยี่ยหวันหวั่นตอบ

“ได้สิ งั้นเดี๋ยวเสาร์อาทิตย์นี้เรียกแฟนลูกมากินข้าวที่บ้านด้วยกันนะ?” เหลียงหวั่นจวินลองหยั่งเชิงถาม

เยี่ยหวันหวั่นเงียบไป

สุดท้ายก็ยังหลงกลอยู่ดี…

เยี่ยหวันหวั่นกระแอมเสียงเบา “เสาร์อาทิตย์เหรอคะ ช่วงนี้เขาทำโอทีตลอดเลย อาจจะไม่มีเวลา…”

“งั้นเหรอ…” น้ำเสียงเหลียงหวั่นจวินฟังดูค่อนข้างเสียดาย

จากนั้น น่าจะเป็นเพราะเยี่ยหวันหวั่นปฏิเสธมาหลายรอบมาก รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง จึงเงียบไปสักพัก เลยถามอย่างระวัง “หวันหวั่น ลูกไม่มีเรื่องอะไรปิดบังแม่อยู่ใช่ไหม”

ลูกสาวเอาแต่พูดว่าความสัมพันธ์กับแฟนดีมาก แต่อีกด้านก็บอกว่ารอให้ความสัมพันธ์มั่นคงก่อนค่อยพาไปที่บ้าน เธอลองหยั่งเชิงไปตั้งหลายครั้งก็ยังโดนปฏิเสธมาหลายรอบ เหลียงหวั่นจวินจึงเริ่มรู้สึกผิดปกติ

ไม่มีใครรู้จักลูกสาวตัวเองดีไปกว่าแม่จริงๆ เธอระมัดระวังขนาดนี้แล้วยังมองออกอีก?

เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกร้อนตัวทันที รีบตอบ “ไม่มีค่ะ หนูจะมีเรื่องอะไรปิดบังแม่คะ!”

น้ำเสียงเหลียงหวั่นจวินเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้นมา “งั้นบอกแม่มาตามตรง ลูกกับแฟนลูกคบกันเป็นยังไง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

ที่แท้ก็ห่วงเรื่องนี้…

เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจ รีบตอบว่า “ไม่มีเรื่องอะไรค่ะ เราสองคนคบกันดี จะมีปัญหาอะไรได้คะ เขาไม่ใช่คนประเภทคุณชายใหญ่อย่างกู้เยว่เจ๋อนั่น ไม่ได้เจ้าชู้แบบนั้น รักเดียวใจเดียวกับหนูค่ะ”

“เฮ้อ ถ้าเป็นแบบนี้ พ่อแม่ค่อยวางใจหน่อย พวกเราก็ได้แต่หวังว่าลูกจะมีความสุข ตอนนี้พี่ชายลูกก็เป็นแบบนั้น…” เหลียงหวั่นจวินถอนหายใจ

“แม่ วางใจได้ค่ะ หนูจะต้องมีความสุขแน่!”

ได้ยินพ่อแม่พูดถึงเยี่ยมู่ฝาน สีหน้าเยี่ยหวันหวั่นนิ่งไปเล็กน้อย

ถึงแม้ช่วงนี้ความขัดแย้งระหว่างเธอกับเยี่ยมู่ฝานจะไม่เกิดขึ้นถี่แล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ดีถึงขั้นนั้น

ตอนนี้เพราะว่าสถานภาพทางครอบครัวเปลี่ยนแปลงอย่างมาก อีกทั้งคำพูดกรอกหูของเฉินเมิ่งฉี พี่ชายเลยไม่ยอมฟังคำพูดของคนรอบข้างเลย เธอพูดมากเท่าไรก็เปล่าประโยชน์

ตอนนี้ไม่ว่าเรื่องอะไรที่เฉินเมิ่งฉีก่อความวุ่นวายได้ก็ให้เขาเป็นคนจัดการ เขายังคิดว่าตัวเองได้รับความไว้วางใจ ถูกเห็นเป็นคนสำคัญ…

ตอนนี้ ได้แต่ให้เฉินเมิงฉีสร้างความลำบากให้เขาถึงค่อยรู้สึกตัว…

ชาติที่แล้วเขาถูกหลอกจนหมดเนื้อหมดตัว แล้วยังโง่ไปออกเงินให้เฉินเมิ่งฉีอีก ตัวเองโดนเองไม่เท่าไร แต่ยังสร้างภาระให้พ่อแม่อีก…

ชาตินี้ เธอจำเป็นต้องให้บทเรียนกับเขา

เหลียงหวั่นจวินค่อยสบายใจได้ “งั้นก็ดีแล้ว หวันหวั่นคิดได้แบบนี้ถูกต้องแล้ว พ่อแม่เห็นตอนนี้ลูกเดินไปเองได้ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าจะดีใจมากแค่ไหน หาแฟนต้องหาคนที่ดีกับลูกและมั่นคงด้วย หน้าตาผู้ชายไม่สำคัญอะไร พ่อของลูกก็คิดแบบนี้เหมือนกัน พวกเราไม่ถือสาเรื่องรูปร่างหน้าตาของเขาเลย!”

เหลียงหวั่นจวินย้ำอีกครั้งว่าไม่รังเกียจหน้าตาของว่าที่ลูกเขย

ยีนของคนตระกูลเยี่ยดีมาก ทำให้เยี่ยหวันหวั่นสเปคไว้สูงตั้งแต่เด็ก แล้วยังหลงใหลคนที่รูปร่างหน้าตาอีก ดังนั้นเหลียงหวั่นจวินเลยเป็นห่วงว่าเยี่ยหวันหวั่นจะทะเลาะกับแฟนเพราะเรื่องนี้

ใช่สิ แสงจากระเบียงห้องเธอดีมากที่สุดจริง ซือเยี่ยหานชอบมาอ่านหนังสือหรือไม่ก็มาพักผ่อนบ่อยๆ ที่ระเบียงนี้

จะบังเอิญเกินไปแล้ว!

ไม่รู้ว่าซือเยี่ยหานได้ยินอะไรไปบ้าง!

เยี่ยหวันหวั่นมองเขาอย่างระมัดระวัง จากนั้นถามหยั่งเชิง “คือว่า… เมื่อกี้ฉันคุยโทรศัพท์กับแม่อยู่… คุณได้ยินอะไรบ้าง…”

ซือเยี่ยหานตอบ “ไม่ได้ยินอะไรเท่าไร”

เยี่ยหวันหวั่นถามต่ออย่างไม่วางใจ “ไม่เท่าไรนี่คือเท่าไร”

ซือเยี่ยหานมองเธอเงียบๆ เงียบไปวินาทีหนึ่ง จากนั้นพูดซ้ำ “หนูเกลียดพวกผู้ชายหน้าตาดีมีฐานะที่ใครๆ ก็มาหลงเสน่ห์ที่สุด…”

เยี่ยหวันหวั่นกุมหน้าพูดไม่ออก…

บ้าจริง…

ได้ยินประโยคนี้จริงด้วย…

เยี่ยหวันหวั่นทำได้เพียงรีบวิ่งเข้าไปอธิบาย “นั่นน่ะ เข้าใจผิดแล้ว! เป็นการเข้าใจผิดค่ะ คุณก็รู้ ฉันแค่พูดให้พ่อแม่ฟังเท่านั้นเอง…ฉันชอบผู้ชายที่ทั้งหล่อรวยทั้งชวนให้ทุกคนหลง! ไม่อย่างนั้นคงไม่หลงคุณจนโงหัวไม่ขึ้นหรอก!”

แววตาซือเยี่ยหานเป็นประกาย “ชวนให้ทุกคนหลง?”

“ใช่แล้ว! ฉันพูดผิดหรือ หรือว่าหน้าตาของคุณยังชวนให้หลงไม่พออีก ตัวเองหล่อขนาดไหนคุณไม่รู้ตัวบ้างเลยเหรอคะ” เยี่ยหวันหวั่นพูดด้วยสีหน้าจริงจัง เริ่มประจบประแจง

ซือเยี่ยหานได้ยิน มุมปากคล้ายกระตุกเล็กน้อยโดยไม่ทันสังเกต แต่ดูจากสีหน้า เห็นได้ชัดว่าไม่มีแววไม่สบอารมณ์แล้ว

ผ่านมานาน เยี่ยหวันหวั่นเรียนรู้ที่จะอ่านสีหน้าท่าทางแล้ว ถึงแม้ว่าซือเยี่ยหานจะเป็นคนที่ไม่แสดงความรู้สึกทางสีหน้า แต่ก็พอมองอารมณ์เขาออก รู้ว่านาทีวิกฤตผ่านไปแล้ว จึงค่อยโล่งใจ พูดคล้อยตามต่อว่า “ไม่ใช่ๆ! ไม่ว่าจะรวยหรือเปล่า หล่อหรือเปล่า ก็ไม่เกี่ยวกับฉันทั้งนั้น ฉันชอบแค่เบบี๋เท่านั้น!”

………………………………………………………………