แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 583

บทที่ 583 เขาคือลูกเขยของพ่อแม่นะ

เยี่ยหวันหวั่นเหมือนหมาป่าที่หิวโหยกระโจนเข้าไปในฝูงแกะ ไม่ทันไรก็ซื้อของกินมากองใหญ่

ซือเยี่ยหานหิ้วของเต็มไม้เต็มมือไปหมด

เยี่ยหวันหวั่นหันไปมองหนุ่มรูปงามเหมือนภูเขาน้ำแข็งซึ่งกำลังถือของกินนับไม่ถ้วน ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ามีประกายทองแวววาว หล่อเหลาจนลืมความหิวไปเลย

สมบูรณ์แบบเกินไปแล้วไหม!

“เป็นอะไร?” เห็นเยี่ยหวันหวั่นเอาแต่จ้องตัวเองไม่หยุด แล้วสายตายังร้อนแรงแผดเผาขนาดนี้ ซือเยี่ยหานจึงเอ่ยปาก

เยี่ยหวันหวั่นเขย่งปลายเท้าขึ้นมา หอมบนแก้มซือเยี่ยหานฟอดหนึ่ง “ไม่มีอะไร แค่คุณหล่อดี ขอมองคุณนานหน่อยไม่ได้เหรอ?”

แววตาซือเยี่ยหานลึกซึ้งขึ้นทันใด…

ทางเยี่ยหวันหวั่นที่กำลังจดจ่ออยู่กับทั้งอาหารและหนุ่มหล่อ ไม่ได้สังเกตเลยว่ามีสองคนเดินตามหลังตัวเองมา…

เวลานี้ เหลียงหวั่นจวินกับเยี่ยเส่าถิงเดินตามหลังเยี่ยหวันหวั่นด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เดิมทีสองสามีภรรยามาเดินเล่นหาอะไรกินที่นี่ ใครจะรู้ว่าจู่ๆ จะเจอคนที่คุ้นตาเข้า เหมือนหวันหวั่นลูกสาวของพวกเขามาก

เยี่ยเส่าถิงมีสีหน้าสงสัย “คุณมองผิดหรือเปล่า? เมื่อกี้คุณโทรไป หวันหวั่นยังบอกว่ายุ่งมากอยู่เลยนี่ แล้วอยู่ๆ จะโผล่มาเดินเล่นกินขนมที่นี่ได้ยังไง?”

“เป็นหวันหวั่นไม่ผิดแน่! ฉันจะจำคนผิดกระทั่งลูกสาวตัวเองได้ยังไง?” น้ำเสียงเหลียงหวั่นจวินมั่นอกมั่นใจ

เยี่ยเส่าถิงมองผู้ชายข้างกายลูกสาวตัวเองอีกครั้ง “แล้วผู้ชายข้างลูกคนนั้นมันยังไงกัน”

สองคนจับมือกัน ดูท่าทางสนิทสนม เห็นชัดๆ ว่าเป็นคู่รักกัน!

“แฟนของหวันหวั่นเป็นคนธรรมดาไม่ใช่เหรอ? หวันหวั่นยังบอกตั้งหลายครั้งว่าหน้าตาไม่หล่อ…ไม่ตรงกับที่พูดชัดๆ เลยนี่”

ทั้งตัวผู้ชายคนนี้มีตรงไหนที่ใช้สองคำว่า ‘ธรรมดา’ กับ ‘อัปลักษณ์’ ด้วยได้บ้าง

เมื่อโดนถามแบบนี้ เหลียงหวั่นจวินเริ่มไม่แน่ใจแล้ว “แปลกจัง… เกิดอะไรขึ้น แต่เห็นชัดอยู่ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นหวันหวั่นลูกสาวของเรานี่…”

แต่ทำไมหวันหวั่นถึงได้มาเดินเล่นกินขนมอยู่กับผู้ชายที่หน้าตาหล่อขนาดนี้ได้…

หรือว่าเธออายุเยอะแล้วจริงๆ เลยมองผิดไป…

สองสามีภรรยาเดินตามมาตลอดก็ยังไม่มั่นใจ สุดท้ายเยี่ยเส่าถิงมองไปทางภรรยาที่กระวนกระวายใจ พูดว่า “คุณลองตะโกนเรียกดูก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ”

เหลียงหวั่นจวินครุ่นคิด หลังจากค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้มากขึ้น ก็ลองตะโกนเรียกดู “หวันหวั่น…?”

ข้างหน้า เยี่ยหวันหวั่นกำลังคิดว่าจะกินอะไรต่อดี ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยมากดังขึ้นมาจากข้างหลัง จึงตอบสนองด้วยการหันหลังกลับไป…

จากนั้นก็เห็น…

พ่อแม่ตัวเองยืนคู่กันอยู่ด้านหลังตัวเอง

วินาทีต่อมา เต้าหู้เหม็นในมือเยี่ยหวันหวั่นหล่นลงไปที่พื้นดัง ‘ตุบ’ เธออึ้งไปหมด

“หวันหวั่น ใช่ลูกจริงๆ ด้วย… ทำไมลูกถึง…” เหลียงหวั่นจวินมองลูกสาว แล้วมองชายหนุ่มรูปร่างสูงเพรียว มีออร่ารุนแรง ใบหน้าหล่อเหลาไม่ธรรมดา ดูมีเสน่ห์เกินกว่าคนปกติทั่วไป สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความตะลึง

เยี่ยเส่าถิงก็ทำหน้าประหลาดใจเช่นกัน “หวันหวั่น คนนี้คือ?”

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก

ในใจเธอมีคลื่นยักษ์ถาโถมเข้ามา

ให้ตาย! ทำไมเธอถึงซวยขนาดนี้!

เธอยังไม่ทันได้คุยกับซือเยี่ยหานเรื่องไปเจอพ่อแม่เลย ปรากฏว่าพอมาเดินเล่นก็ดันมาเจอพ่อแม่เธอซะได้ ทำไมถึงได้พอเหมาะพอเจาะขนาดนี้?

เวร! นี่เธอจะจัดการยังไงดี…