แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 593

บทที่ 593 ทำไมชอบมีคนมาแย่งผู้จัดการกับเขา

ในที่สุดกงซวี่ก็ไม่ฝืนใจอีกต่อไป เข้าไปชิดเยี่ยหวันหวั่นแล้วเริ่มพูดเอาความดีความชอบเข้าตัวเอง “พี่เยี่ย ช่วงนี้ผมเป็นเด็กดีเชื่อฟังครูฝึกสอนการแสดง ไม่ขาดเลยสักคลาสเลยนะครับ!”

ถังซิงหั่วทำสีหน้าพูดไม่ออก

อะไรนะ?

เมื่อกี้นายเพิ่งว่าฉันเอง ปรากฏว่าตัวเองก็แอบไปฝึกเรียนการแสดงเหมือนกัน นี่หน้าด้านหรือเปล่าเนี่ย

ถังซิงหั่วทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว “บ้าเอ๊ย! ฉันว่านะกงซวี่ นายมันหน้าด้านเกินไปแล้ว เมื่อกี้ใครบอกว่า…”

ยังไม่ทันจะพูดคำข้างหลัง กงซวี่ก็คว้าคอถังซิงหั่วไว้ลากเขาไปอีกด้าน “หุบปาก! ถ้านายกล้าแฉฉัน ฉันกับนายจบไม่สวยแน่!”

ถังซิงหั่วผลักกงซวี่ออก จัดแจงเสื้อผ้าตัวเอง “นายเล่นอะไรน่ะ ทำไมจะต้องเอาใจใส่เจ้านั่นด้วย”

ไม่รู้ว่ากงซวี่คิดอะไร พลันหรี่ตาลงก่อนร้องฮึ “ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน! ยังไงก็ไม่อนุญาตให้นายมาทำให้งานฉันเสีย! ตอนนี้ฉันเป็นนักแสดงที่พยายามจะไต่เต้าขึ้นไปข้างบน! ไม่เหมือนนาย!”

ใบหน้าถังซิงหั่วเต็มไปด้วยความพูดไม่ออก “ยางอายล่ะ?”

อีกฟาก เยี่ยหวันหวั่นกับหานเซี่ยนอวี่ทักทายกัน ไม่นานก็มีคนเดินเข้ามาพูดคุยด้วย

หญิงสาวหน้าตาน่ารักบริสุทธิ์ผุดผ่องคนหนึ่งเดินมาทางเยี่ยหวันหวั่น “สวัสดีค่ะ ฉันหลินซือซือ”

“สวัสดีครับ ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว ผมเคยดูละครคุณ!”

หญิงสาวยิ้มราวดอกไม้บานทันที “คุณเป็นผู้จัดการจริงเหรอคะ คุณหล่อขนาดนี้ เป็นนักแสดงก็ยังได้เลย?”

หญิงสาวพูดพลางนั่งลงตรงที่นั่งข้างเยี่ยหวันหวั่นอย่างเป็นธรรมชาติ

กงซวี่ที่อยู่ไม่ไกลเห็นที่นั่งตัวเองโดนคนอื่นนั่งแทนแล้ว สีหน้าจึงดูไม่ดีขึ้นมาทันที

“กงซวี่… กงซวี่… ดูอะไรน่ะ พูดกับนายอยู่ได้ยินหรือเปล่า”

“อย่าพูดมาก ฉันยุ่งอยู่!” กงซวี่พูดจบก็เดินตึงๆ ตรงไปทางเยี่ยหวันหวั่น

“ซือซือ” กงซวี่ยิ้มตาหยีเดินมาตรงหน้าหลินซือซือ “เมื่อกี้เหมือนฉันเห็นแฟนเธอเดินออกไปกับเสี่ยวฉินน่ะ!”

“อะไรนะ?” หลินซือซือเปลี่ยนสีหน้าทันที จากนั้นรีบลุกขึ้นยืน

กงซวี่ไล่หลินซือซือไปในไม่กี่คำพูด จากนั้นนั่งลงอย่างมั่นคงข้างเยี่ยหวันหวั่น แล้วกระซิบเสียงเบาข้างหู “พี่เยี่ย พี่อย่าไปสนิทกับหลินซือซือคนนี้มาก ผู้หญิงคนนี้ภายนอกดูบริสุทธิ์ ที่จริงข้างในเละเทะมาก มนุษยสัมพันธ์ดีไปทั่ว!”

พอกงซวี่ขยับเข้าไปใกล้ ก็ได้กลิ่นที่หอมเป็นพิเศษโชยมา…

เอ๋ หรือว่าพี่เยี่ยฉีดน้ำหอมด้วย?

เห็นกงซวี่มานินทาคนอื่นแบบนี้ เยี่ยหวันหวั่นก็พูดไม่ออก

นายยังมีหน้าไปว่าคนอื่นเละเทะ มนุษยสัมพันธ์ดีไปทั่ว? เอาความกล้ามาจากใครที่ไหน?

เห็นท่าทางเยี่ยหวันหวั่นไม่เชื่อ กงซวี่รีบเอนไปทางหานเซี่ยนอวี่ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม “ไม่เชื่อพี่ถามพี่เซี่ยนอวี่ดู! ที่ผมพูดทั้งหมดเป็นความจริง! พี่อวี่ พี่ว่าจริงไหม”

หานเซี่ยนอวี่กระแอมเบาๆ “เรื่องนี้…ฉันไม่ค่อยรู้”

เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกว่าเด็กคนนี้น่าจะมีปัญหาด้านไอคิวเล็กน้อย

เขาอยากว่าคนอื่นในทางเสียๆ หายๆ แต่ไม่รู้เลยว่ารวมตัวเขาเองเข้าไปด้วยเหมือนกัน ชีวิตส่วนตัวของหานเซี่ยนอวี่เรียบง่ายขนาดนั้น ย่อมไม่มีทางรู้ว่าใครในวงการเละเทะ ส่วนที่ว่าทำไมกงซวี่ถึงรู้ดีขนาดนี้ เหตุผลนั้นแค่คิดก็รู้ได้แล้ว…

“เอาละๆ นายหยุดพักบ้าง ไม่ต้องไปสนใจว่าคนอื่นจะเป็นยังไง ฉันจะไปคุยกับลั่วเฉิน”

“ฮะ? ทำไมล่ะ! ผมยังไม่ได้คุยกับพี่สักหน่อยเลยนะ…” กงซวี่ทำหน้าเศร้าสร้อย

รู้อย่างนี้ไม่เชิญเจ้านั่นมาหรอก!

น่าหงุดหงิด ทำไมถึงชอบมีคนมาแย่งผู้จัดการกับเขา!