แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 605

บทที่ 605 ท้องร้องหิวจริงๆ

“ฉันกลับมาแล้วค่า!”

เยี่ยหวันหวั่นกลับมาถึงจิ่นหยวน พอเข้าประตูมาก็เห็นซือเยี่ยหานนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก มีแลปท้อปเครื่องหนึ่งวางอยู่บนตัก

เห็นซือเยี่ยหานนั่งในห้องรับแขก เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกประหลาดใจ “เอ๋ เบบี๋ ทำไมคุณมานั่งตรงนี้ไม่อยู่ในห้องคะ”

ซือเยี่ยหานกำลังจะพูด เยี่ยหวั่นหวันก็นั่งลงมา “ครั้งที่แล้วบอกว่าแสงดี ครั้งนี้จะบอกว่าฮวงจุ้ยในห้องรับแขกดีใช่ไหมคะ อย่าปากไม่ตรงกับใจเลย! ฉันรู้ว่าคุณจงใจรอฉันอยู่!”

ซือเยี่ยหานเงียบ

เธอก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เห็นอยู่ว่าเมื่อก่อนกลัวซือเยี่ยหานขนาดนั้น ตอนนี้แค่เห็นเขาก็กลับทนไม่ไหวอยากจะแซวสักหน่อย

เยี่ยหวันหวั่นกำลังจะแซวต่อ แต่พบว่าร่างกายพลังงานไม่พอ ท้องร้องดังโครกคราก เธอกุมท้องที่ร้องดังขึ้นมาทันทีแล้วพูด “เบบี๋ ฉันหิวแล้วล่ะ”

ซือเยี่ยหานเหลือบมองหญิงสาวข้างๆ จากนั้น โน้มตัวลงมาจูบที่มุมปากเธอ

เยี่ยหวันหวั่นกระแอมเสียงเบาในทันใด “เอ่อ ไม่ใช่หิวแบบนั้นค่ะ คือท้องร้องหิวจริงๆ!”

“ยังไม่ได้กินข้าวเหรอ”

“งานเลี้ยงแบบนั้นจะกินอะไรได้ล่ะ!” เยี่ยหวันหวั่นบ่น

ทนฟังกงซวี่บ่นมาทั้งคืน

ซือเยี่ยหานโบกมือเรียกคนรับใช้มา

ไม่นานในห้องครัวก็เอาอาหารว่างมื้อดึกร้อนๆ มาเสิร์ฟเต็มโต๊ะ เกี๊ยวน้ำ ซาลาเปา เกี๊ยวนึ่งต่างๆ มีหมด

ต้องระมัดระวังตัวตั้งแต่ออกจากบ้าน จนถึงตอนนี้กลับมามีของว่างมื้อดึกร้อนๆ รออยู่ เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกเหมือนฝันไป

ขอแค่โอนอ่อนผ่อนตามเจ้าปีศาจตัวใหญ่ ชีวิตเธอก็มีความสุขสบายมากแล้ว เจ้าปีศาจตัวใหญ่ไม่หึงหวงนั้นทุกอย่างว่าง่ายหมด

เยี่ยหวันหวั่นกำลังกินมื้อดึกอย่างอารมณ์ดี ป้อนซือเยี่ยหานไปด้วยหลายคำ เสียงเตือนวีแชทก็ดังติ๊งๆๆ ขึ้นมาไม่หยุดเหมือนระเบิด

นึกไว้ไม่ผิดคาด นายกงซวี่นั่นส่งข้อความมาอีกแล้ว

กงซวี่ ‘พี่เยี่ย เมื่อไรพี่จะให้ผมเจอเสี่ยวมี่เจี้ยน’

กงซวี่ ‘พี่เยี่ย พี่ไม่รักผมแล้วเหรอ’

กงซวี่ ‘ไม่อย่างนั้นทำไมไม่หางานให้ผม’

กงซวี่ ‘พี่เยี่ย พี่จะแช่แข็งผม พักงานผมเหรอ…’

………..

เยี่ยหวันหวั่นเห็นแล้วพูดไม่ออก ทั่วทั้งวงการบันเทิงใครจะมีปัญญาพักงานคุณชายใหญ่อย่างเขาได้

เยี่ยไป๋ ‘ฉันเตรียมบทละครเรื่องหน้าให้นายแล้ว อดทนรอหน่อย’

เยี่ยหวันหวั่นตอบกลับอย่างรวดเร็ว จากนั้นรีบปิดเสียงมือถือ

ประวัติด้านมืดของกงซวี่นั้นมีเยอะเกินไป ชื่อเสียงย่ำแย่จนมองไม่เห็นด้านดี อยากจะล้างมลทินนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ตอนนี้วิธีที่ดีที่สุดคือเริ่มจากแก้ที่รากของปัญหาก่อน ให้งานที่เขาสามารถทำออกมาได้โดดเด่น

ยังไงพื้นฐานของนักแสดงก็คือการเล่นละคร

สำหรับศิลปินคนหนึ่งแล้ว ความสามารถของตัวศิลปินเองคือประชาสัมพันธ์ที่ดีที่สุด

แต่ว่า มีละครที่เขาสามารถโชว์ความสามารถได้ สำหรับกงซวี่แล้ว ความยากนี้ก็ถือว่าน่ากลัวอยู่

ถึงแม้ตอนนี้จะเริ่มปรับเสริมเติมแต่ง อยากจะให้ฝีมือการแสดงของกงซวี่มีคุณภาพรุดหน้าเกินกว่าพื้นฐานในเวลาอันสั้นนั้นยังเป็นไปไม่ได้ ถ้าอย่างนั้น ก็ทำได้แค่ลงแรงไปกับบทละคร โชคดีที่เธอรู้ว่ามีบทละครเล่มหนึ่งที่เหมาะสมกับกงซวี่มาก

ถ้ามีการพัฒนาจากบทละครนี้ราบรื่นดี กงซวี่ก็อาจจะมีโอกาสอันน้อยนิดที่จะพลิกฟื้นขึ้นมา…

ซือเยี่ยหานมองดูมือถือของเยี่ยหวันหวั่นที่ส่งเสียงไม่หยุด เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย…

เยี่ยหวันหวั่นเห็นก็รีบเก็บมือถือ พูดจาน่าเชื่อถือ “ตอนนี้คนในวงการบันเทิงกินอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำ ชอบส่งข่าวฉาวมา มั่วซั่วสารพัดชนิด ไร้สาระจริงๆ เบบี๋คุณสบายใจได้ ฉันไม่เหมือนกับพวกเขา!”

ซือเยี่ยหานเหลือบหางตามองเธอช้าๆ “เหรอ เธอไม่เหมือนตรงไหน”