แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 695

บทที่ 695 คลื่นความหึงโหด

“ถึงแล้วครับพี่เยี่ย!” ตงไจ๋ที่อยู่ตรงที่นั่งคนขับด้านหน้าร้องเตือน

“อืม พวกนายสองคนรีบกลับไปพักผ่อน ฉันไปก่อนละ” เยี่ยหวันหวั่นรีบร้อนลงรถ

ลั่วเฉินพักอยู่ที่ตึกข้างๆ กัน หลังจากบอกลาเยี่ยหวันหวั่นแล้วก็เข้าตึกใหญ่ไป

“เอ่อ พี่เยี่ย ผม…” กงซวี่เดิมทีมีคำจะพูดกับเยี่ยหวันหวั่น ปรากฏว่าเธอลงรถไปอย่างรวดเร็ว

กงซวี่มองดูแผ่นหลังที่รีบลงรถของเยี่ยหวันหวั่นด้วยความประหลาดใจอยู่บ้าง เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยเห็นสีหน้าเหมือนหวั่นวิตกขนาดนี้ของอีกฝ่ายเลย

เยี่ยหวันหวั่นเดินไปถึงด้านหน้าซือเยี่ยหานอย่างรีบร้อน “อะแฮ่ม คุณเก้า มาตั้งแต่เมื่อไรเหรอ ทำไมไม่เข้าไปล่ะ ไหงมายืนอยู่ที่นี่ ตอนกลางคืนหนาวจะตาย!”

เยี่ยหวันหวั่นทางหนึ่งพูดทางหนึ่งปลอบใจตัวเอง คนที่ก่อนหน้านี้ไม่สนใจข่าวซุบซิบ เล่นอินเตอร์เน็ตไม่บ่อยอย่างซือเยี่ยหาน จะต้องไม่รู้เรื่องในงานแถลงข่าวแน่ แผลเล็กๆ ของเธอแค่วันสองวันก็สมานแล้ว ถึงเวลานั้นแม้เขาจะรู้ก็ไม่เป็นไร…

เยี่ยหวันหวั่นคำนวณเป็นมั่นเหมาะ แต่ว่าเสียงของเธอเพิ่งจบ ผู้ชายที่กำลังมองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ก็พูดขึ้นว่า “เธอทำผิดกฎ”

เยี่ยหวันหวั่นนิ่งเงียบ

เสียงนี้เหมือนมาจากยอดภูเขาน้ำแข็งซึ่งอยู่เหนือระดับน้ำทะเลห้าพันเมตร เย็นเยือกจนทำให้เธอสั่นไปทั้งตัว ทำลายความหวังทั้งหมดของเธอในชั่วพริบตา

เธอคิดจะโกหกซือเยี่ยหานเพื่อเอาตัวรอด ช่างไร้เดียงสาจริงๆ…

เป็นเพราะไม่กี่วันมานี้ซือหานเยี่ยทำตัวเหมือนคนปกติเป็นกับเขาแล้ว เธอจึงลืมไปว่าผู้ชายคนนี้น่ากลัวขนาดไหน

ผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหน้าเธอตอนนี้ทั่วทั้งตัวไร้ซึ่งความอบอุ่น สายตาที่มองเธอก็เย็นชา เขาโกรธแล้วจริงๆ

“ขอโทษค่ะ ครั้งนี้เป็นอุบัติเหตุ อีกอย่างก็มีแผลแค่นิดเดียว ไม่เชื่อคุณดูสิ!” เพื่อพิสูจน์ เยี่ยหวันหวั่นรีบถลกแขนเสื้อขึ้นโชว์แผลเล็กๆ ที่กว้างไม่ถึงสามสิบเซนติเมตร

แต่เยี่ยหวันหวั่นค้นพบอย่างรวดเร็วว่าตัวเองเข้าใจผิดขนาดไหน

หลังจากเห็นแผลของเธอ สีหน้าซือหานเยี่ยก็น่ากลัวมากกว่าเดิม ทำเอาเธอเหมือนเห็นซือหานเยี่ยก่อนที่เธอจะมีชีวิตใหม่อีกครั้ง ไม่มีเหตุผล ไร้อารมณ์ ราวกับสัตว์ป่าที่อาจจะสูญเสียการควบคุมได้ตลอดเวลา

ตอนนี้เยี่ยหวันหวั่นถึงค่อยพบว่า ช่วงนี้เธอผ่อนคลายเกินไป จนลืมไปว่าคนตรงหน้าน่ากลัวแค่ไหน…

แววตาของซือเยี่ยหานเย็นเยียบยิ่งกว่าดวงจันทร์ที่อยู่บนศีรษะ จ้องมองเธอตาไม่กะพริบ “เธอชอบเขาเหรอ”

“หา? ใครกัน?” เยี่ยหวันหวั่นงงงวยเพราะคำพูดที่ไร้ต้นสายปลายเหตุนี้

จากนั้นผ่านไปหลายวินาทีจึงค่อยรู้สึกตัว…

ตายแล้ว! เป็นความเข้าใจผิดครั้งใหญ่จริงๆ!

ซือ…ซือเยี่ยหานคงไม่ได้คิดว่าเธอกับกงซวี่มีอะไรๆ กันหรอกนะ?

จะเป็นไปได้ยังไง!

ทำไมเขาถึงเกิดความเข้าใจผิดขนาดนี้ได้?

เยี่ยหวันหวั่นกำลังใช้พลังสมองหาว่าจะอธิบายและปลอบประโลมอย่างไร แต่ในตอนนั้นเอง ด้านหลังก็มีเสียงเริงร่าของกงซวี่ดังมา “พี่เยี่ยครับพี่เยี่ย ทำไมพี่วิ่งเร็วจัง! บ้านผมอยู่ไกลเกิน ขี้เกียจไปแล้ว เมื่อกี้เพิ่งให้ตงไจ๋ขับกลับไป คืนนี้ผมขอค้างกับพี่นะ!”

แทบในพริบตาที่เสียงของกงซวี่จบลง เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกได้ว่ามีพายุเย็นเยียบไร้รูปร่างที่เหมือนมาจากนรกพัดขึ้นมา…

คืนนี้มาค้างบ้าอะไรกันยะ!

เจ้าคนที่ชอบเอาปัญหามาให้เธอคนนี้กำลังจะทำให้เธอถูกฆ่า!

เยี่ยหวันหวั่นปั้นสีหน้าเย็นชา “ไม่ได้ กลับบ้านไปซะ!”

กงซวี่เห็นเยี่ยหวันหวั่นปฏิเสธโดยไม่ลังเล ก็พลันมีสีหน้าปวดใจ “ทำไมล่ะครับ ผมอุตส่าห์มาแล้ว พี่ยังไม่รับผมไว้อีกเหรอ!”

เยี่ยหวันหวั่นข่มความโกรธไว้ “คืนนี้ฉันมีแขก”

เยี่ยหวันหวั่นปวดหัวจนต้องกุมหน้าผาก ร้องคร่ำครวญในใจ แต่ว่านะที่รัก คุณจะทำแบบนั้นไปทำไม รู้ทั้งรู้ว่าติดที่สถานะในตอนนี้ของฉัน ถึงได้แต่ตอบแบบนี้ไป ไม่ได้มีความหมายอื่นสักหน่อย!

นอกจากนี้ ต่อให้เขาใช้หัวแม่เท้าคิดดู เธอก็ไม่อาจทิ้งเขาไปมีลับลมคมในกับกงซวี่ได้ เขาไม่น่าจะไม่เชื่อใจตัวเองขนาดนี้ล่ะมั้ง?

บ้าจริงเชียว จะต้องเป็นเพราะตอนนั้นเจ้าซือเซี่ยเอาแต่พูดว่า ‘ดอกไม้งามย่อมค่อยๆ ทำคนตาลาย’ ยุว่าเธอจะถูกหนุ่มน้อยในวงการบันเทิงแย่งไปแน่ๆ…

เยี่ยหวันหวั่นกระเถิบเข้าใกล้อีกนิด เอ่ยด้วยเสียงที่มีแค่สองคนเท่านั้นที่ได้ยิน “ซือเยี่ยหาน ฉันอธิบายมาหลายครั้งแล้วนะ ไม่ว่าจะลั่วเฉินหรือกงซวี่ พวกเขาก็เป็นนักแสดงของฉันทั้งนั้น วันนี้ที่ช่วยเขาในงานแถลงข่าวเป็นเพราะฉันมีหน้าที่ของฉัน คำพูดเมื่อกี้ของเขาเป็นเพราะฉันเป็นผู้ชายคนหนึ่งในสายตาเขา ไม่ได้มีความหมายอื่น ความหึงของคุณไร้เสาเหตุเกินไปแล้ว! อย่าชวนทะเลาะโดยไม่มีเหตุผลจะได้ไหม!”

“เหอะ ทะเลาะโดยไม่มีเหตุผล…ดีมาก…”

ซือเยี่ยหานหัวเราะเสียงต่ำ พูดทีละคำ เสียงนั้นทำให้คนเย็นเยียบไปทั้งร่าง เหมือนตกไปอยู่ในอุโมงค์น้ำแข็ง

เยี่ยหวันหวั่นอยากตบหน้าตัวเอง ทำไมเธอถึงทำพลาดอีกล่ะ ยิ่งสับสนก็ยิ่งย่ำแย่จริงๆ

รู้ทั้งรู้ว่านี่คือเรื่องที่เดิมทีไม่อาจพูดกันด้วยเหตุผลกับเขาได้ เหมือนห้ามไปพูดเหตุผลกับแฟนสาวตอนที่เธอกำลังโกรธเด็ดขาด หลักการเดียวกัน!

เยี่ยหวันหวั่นทั้งโกรธ ทั้งกระวนกระวาย ทั้งขุ่นเคือง ดึงเนคไทที่คอเสื้อด้วยความโมโหหงุดหงิด จากนั้นเหลือบหางตามองต้นเหตุความซวยที่อยู่ไม่ไกลออกไป “กงซวี่ นายมาหาฉันเดี๋ยวนี้!”

“หา? ผมเหรอ เป็น…เป็นอะไรหรือเปล่าพี่เยี่ย…” กงซวี่ชี้ตัวเองด้วยความไร้เดียงสา ก้าวเข้าไปอย่างระวังตัว

ทำไมสีหน้าของพี่เยี่ยถึงได้กลัวแบบนี้ เขาทำอะไรผิดงั้นเหรอ?

เยี่ยหวันหวั่นถอดเนคไทโยนลงพื้น สาวเท้าไปด้านหน้าจอมปีศาจที่ปั้นหน้าเย็นชาและพร้อมจะคลั่งได้ทุกเมื่อ

“ดูให้ชัดๆ ล่ะ”

เยี่ยหวันหวั่นหันไปพูดกับกงซวี่ก่อนหนึ่งประโยค จากนั้นยื่นนิ้วขาวผ่องจับคอเสื้อซือเยี่ยหาน ดึงคอเขาลงมา แล้วจูบบนริมฝีปากที่บางและเย็นของชายหนุ่ม…

————————————————-