แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 701

บทที่ 701 รอยสีชมพู

ช่างเถอะ ตอนนี้คิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ สถานการณ์ที่เป็นรูปธรรมให้รอผลตรวจพรุ่งนี้ออกก็รู้แล้ว…

เช้าวันต่อมา

เยี่ยหวันหวั่นกับซือเยี่ยหานตื่นขึ้นมากินข้าวเช้า จากนั้นก็แยกย้ายไปทำงาน

เนื่องจากร่างกายดีขึ้นไม่น้อย ตอนนี้ซือเยี่ยหานจึงไปบริษัทได้แล้ว แม้เยี่ยหวันหวั่นจะไม่วางใจ แต่ด้วยสถานการณ์ของตระกูลซือในตอนนี้ ถ้าซือเยี่ยหายไม่โผล่หน้าไปให้คนเห็น ความตื่นตระหนกอาจจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นต้องกำหนดวันโผล่หน้าไปบ้าง ขอแค่ไม่ใช้สมองมากเกินไปก็พอ

ช่วงนี้เธอได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างจากซือเยี่ยหาน เพียงแต่ไม่เคยปฏิบัติจริง ไม่เคยได้ยุ่งเกี่ยวกับหน้าที่ในบริษัท…

“เส้นนี้หล่อดี!” เยี่ยหวันหวั่นเลือกเนคไทสีแดงเลือดหมูให้ซือเยี่ยหาน เพิ่งจะผูกให้เขาเสร็จ ไม่รู้คิดอะไรอยู่ พลันตวัดมองไปทางประตูของคอนโด

“อืม…รอเดี๋ยว…” เยี่ยนหวันหวั่นครุ่นคิด พลันยื่นมือถอดเนคไทที่เพิ่งผูกเสร็จออก แล้วจึงเปิดคอเสื้อที่ไม่มีรอยยับย่นของซือเยี่ยหานออก

ซือเยี่ยหานก้มมอง ส่งสายตาเคลือบแคลงให้หญิงสาว

เยี่ยหวันหวั่นขอร้อง “ก้มอีกนิดค่ะ”

ซือเยี่ยหานไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร แต่ก็ยังย่อตัวเล็กน้อยอย่างเชื่อฟัง

สายตาเยี่ยหวันหวั่นอยู่ที่คอเสื้อซึ่งแบะออกของซือเยี่ยหาน ใช้แขนข้างหนึ่งจับไหล่เขาไว้ จากนั้นประทับริมฝีปากลงไปอย่างอ่อนโยน…

ไม่ทันให้ซือเยี่ยหานตอบสนอง เขาก็รู้สึกเจ็บที่ไหปลาร้า นอกจากความเจ็บแล้ว ยังเป็นความรู้สึกชาซึ่งลามขึ้นปลายประสาท

ดวงตาของซือเยี่ยหานหยีลงดูอันตรายสุดขีด มองหญิงสาวที่จู่ๆ ก็กัดไหปลาร้าของเขา

จุดที่ถูกหญิงสาวกัดและจูบทิ้งรอยประทับสีชมพูอ่อนจางเอาไว้เล็กๆ

เยี่ยหวันหวั่นมองประตู ยิ้มเหมือนจิ้งจอกน้อยเจ้าเล่ห์ มอง ‘ผลงานอันยอดเยี่ยม’ ของตัวเองพลางเอ่ยด้วยความพอใจว่า “เสร็จแล้ว! เพอร์เฟกต์เลย! ตอนนี้ไปได้แล้วค่ะ!”

เยี่ยหวันหวั่นพูดพลางเดินไปทางประตู

ประตูเปิดออก วินาทีต่อมาเสียงแกรกดังขึ้น ร่างสีเรืองๆ แนบชิดประตูพลางกลิ้งเข้ามา…

กงซวี่ปัดฝุ่นบนตัวอย่างกระอักกระอ่วน ลุกขึ้นยืน แสร้งทักทายด้วยความใจเย็น “ฮ่า…เหอะ…เหอะ…พี่เยี่ย…อรุณ…อรุณสวัสดิ์ครับ!”

เยี่ยหวันหวั่นกอดอก มองคนที่มาลับๆ ล่อๆ ขวางประตูบ้านเธอตั้งแต่เช้าตรู่อย่างไม่สะทกสะท้าน ตอบกลับว่า “อรุณสวัสดิ์”

กงซวี่เกาศีรษะ พูดติดอ่าง “อะฮะๆ…วันนี้จะไปดูกองละครให้ลั่วเฉินไม่ใช่เหรอครับ…ผมเลยมารอพี่ที่นี่…เพิ่งถึงหน้าประตู พี่ก็เปิดประตูพอดีเลย! บังเอิ๊ญบังเอิญจริงๆ…”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยิน มุมปากก็กระตุกทีหนึ่ง

บังเอิญก็บ้าแล้ว เจ้าบ้านี้มาซุ่มอยู่ที่นี่คืนหนึ่งแล้วมั้ง!

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นชนิดที่ต้องถามให้ถึงที่สุดของกงซวี่ เขาจะต้องทำเรื่องพรรค์นี้ได้แน่นอน

กงซวี่พูดพร้อมกับมองไปมาระหว่างทั้งสองคนไม่หยุด

ถึงแม้จะเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ว่าคนหนึ่งเกียจคร้านสบายๆ คนหนึ่งเย็นชาสูงส่ง ไม่เห็นเหมาะกันตรงไหน…

เพียงแต่เขานอนคิดมาหนึ่งคืนแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ไม่เชื่อว่าพี่เขยในอนาคตของเขาจะชอบผู้ชายจริงๆ!

จนกระทั่งสายตาเขาตกอยู่บนคอเสื้อผู้ชายที่อยู่ด้านข้างเยี่ยหวันหวั่น…

ร่องรอยสีชมพูที่ดุดันรอยหนึ่งปรากฏรางๆ อยู่ตรงคอเสื้อของชายหนุ่ม กำลังสาบานว่าเมื่อคืนเกิดอะไรสักอย่างขึ้น…

กงซวี่แน่นิ่งไปแล้ว

——————————————————

บทที่ 702 ชอบเด็กไหม?

อ๊าก…

กงซวี่กัดแขนเสื้อของตัวเองทั้งน้ำตานองหน้า

ซุนไป๋เฉาตอบ “ใกล้เคียงกับการตรวจครั้งก่อน ถึงโรคที่ซ่อนอยู่ยังไม่ถูกจัดการ แต่ที่แข็งแรงถึงตอนนี้ได้ก็ถือว่าไม่ธรรมดาแล้ว”

ซุนไป๋เฉามองเยี่ยหวันหวั่นอย่างสะท้อนใจ “คุณหนูเยี่ย เกรงว่าคุณจะใช้ความพยายามไม่น้อยเลยใช่ไหมครับ?”

อาการของซือเยี่ยหานหากไม่ระวังแค่นิดเดียว ความพยายามก่อนหน้าก็จะสูญเปล่าทันที ความพยายามที่ต้องใช้ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะจินตนาการออก ยิ่งกว่านั้นเธอยังต้องแบกรับแรงกดดันมากขนาดนี้ด้วย

“ผู้เฒ่าซุนชมเกินไปแล้วค่ะ ต้องพึ่งความเชี่ยวชาญด้านวิชาแพทย์ของคุณทั้งนั้น…” เยี่ยหวันหวั่นผ่อนลมหายใจโล่งอก แต่ก็ยังรู้สึกว่าซุนไป๋เฉาไม่ได้พูดอะไรบางอย่าง

บนทางขากลับ

“ชอบเด็กรึเปล่า?” ซือเยี่ยหานถามแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

“หา? เด็ก?” เยี่ยหวันหวั่นงงงัน

“อืม เธอชอบเด็กไหม?” ซือเยี่ยหานถามซ้ำ

เยี่ยหวันหวั่นเอามือเท้าคาง เอ่ยอย่างใคร่ครวญว่า “ทำไมอยู่ๆ ถึงถามคำถามนี้ล่ะคะ”

ซือเยี่ยหานบอก “ฉันอาจจะมีลูกไม่ได้”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินก็ตกตะลึง

ที่แท้นี่เป็นสาเหตุที่ก่อนหน้านี้ไป๋ซุนเหล่ามีท่าทีแปลกๆ นี่เอง…

บางทีร่างกายของซือเยี่ยหานอาจจะขาดสมดุลอย่างรุนแรงจนส่งผลไปถึงรากฐาน…

แต่ว่าสิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือ คิดไม่ถึงว่าซือเยี่ยหานจะบอกเธอตรงๆ แบบนี้

ผ่านไปนานเยี่ยหวันหวั่นถึงค่อยได้สติกลับมา เอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆ ว่า “อืม จริงๆ ฉันไม่ค่อยอะไรกับเด็กเท่าไร ยุ่งยากจะตายไป ก่อนหน้านี้พวกหลานๆ ในบ้านนี่อย่างซนเชียว ถ้าไม่ดื้อไม่ซน หน้าตาน่ารักน่าชังก็ดีหรอก แต่ส่วนใหญ่เป็นเด็กดื้อกันทั้งนั้น เกิดได้ลูกแบบนั้นมาคงวุ่นมาก! อีกอย่างตอนนี้เป็นสมัยไหนแล้ว สามีภรรยาที่ไม่มีลูกก็มีอยู่เยอะไป ตลอดชีวิตอยู่ในโลกของคนสองคนดีจะตาย ทำไมต้องเพิ่มภาระมาด้วย!”

……………………………………………………………..