แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 743

บทที่ 743 จอมมารน้อยที่ถูกรังเกียจ

ซือเยี่ยหาน: “ฝันเหรอ?”

นอกจากนี้เขาก็นึกไม่ออกแล้วว่าอะไรทำให้เธอเกิดความคิดประหลาดแบบนี้ได้

เยี่ยหวันหวั่นกอดโทรศัพท์กลิ้งไปมาอยู่บนเตียงหลายรอบ: “เปล่าสักหน่อย วันนี้ฉันได้เจอเด็กหน้าตาน่ารักคนหนึ่งเข้า ประเด็นก็คือเด็กนั้นมีบุคลิกคล้ายคุณมาก ทั้งหยิ่งทั้งเย็นชา ไม่สนใจใคร ทำหน้าเหมือนว่าเวลามีคนโง่มาพูดด้วย จะส่งผลให้ความฉลาดของตัวเองตกต่ำลง เป็นจอมมารน้อยตัวเป็นๆ เลย ฉันเกือบคิดว่าเป็นลูกเก็บของคุณแล้ว…”

ซือเยี่ยหาน: “หยิ่ง เย็นชา ไม่สนใจใคร จอมมาร?”

อ๋า! จบกัน! เธอดันเผลอพูดความคิดที่มีต่อซือเยี่ยหานจริงๆ ออกไปแล้ว…

เธอพูดว่าเด็กมีบุคลิกเหมือนซือเยี่ยหาน พร้อมกับบอกว่าเขาทั้งหยิ่งทั้งเย็นชา ไม่เท่ากับพูดถึงซือเยี่ยหานอยู่หรอกเหรอ!

เยี่ยหวันหวั่นรีบร้อนแก้ความเข้าใจผิด: “ประเด็นคือเด็กคนนี้สวยเกินไป อย่างกับสลักจากหยกเหมือนทารกของเจ้าแม่กวนอิม ต้องเป็นยีนที่ดีขนาดไหนถึงจะสร้างเด็กที่ดูดีแบบนี้ออกมาได้? ฉันว่ามีแต่ยีนของพวกเราสองคนบวกกัน ถึงค่อยเกิดเป็นเด็กที่สวยแบบนี้ได้”

ซือเยี่ยหาน: “อยากได้?”

เยี่ยหวันหวั่นนึกถึงใบหน้าเล็กๆ ที่เย็นเยือกและออร่าเย็นชาของเด็กในวิดีโอ อดตัวสั่นไม่ได้ “แค่ก ไม่ได้อยากได้หรอก ถ้าเป็นลูกของคนอื่นก็เล่นด้วยได้ ถ้าเลี้ยงแค่ไม่กี่วันยังพอได้อยู่นะ”

ถ้าหากเนี่ยอู๋หมิงเอาจริง เธอก็ยินดีลองดูหน่อย

แต่ถ้ามีแค่คนเดียว เธอคงไม่ยอมปล่อยไปแน่ แต่ตอนนี้มีจอมมารอยู่ด้วยคนหนึ่งก็แทบรับไม่ไหวแล้ว หากเอาจอมมารน้อยมาอีกคน เธอคงไม่มีวันคืนสงบสุขแน่

เยี่ยหวันหวั่น: “ดึกแล้วนะ คุณยังไม่หลับอีกเหรอ”

หลังจากผ่านการดูแลระยะหนึ่ง การนอนของซือเยี่ยหานก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ต่อให้เธอไม่อยู่ข้างๆ เขาก็เข้านอนได้เอง เมื่อการนอนดี อารมณ์ก็จะดีไปด้วย กลายเป็นวงจรที่ดีไปแล้ว

ซือเยี่ยหาน: “กำลังจะนอน”

ได้ยินเสียงแหบต่ำเหมือนกับเชลโล เยี่ยหวันหวั่นจึงโทรไปหา “อยากฟังเรื่องเล่าก่อนนอนไหมคะ?”

ซือเยี่ยหานบอก “เอาสิ”

เยี่ยหวันหวั่นกระแอมเบาๆ เริ่มตั้งใจเล่าเรื่อง “กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ยายของเธอมอบหมวกสีแดงที่สวยงามใบหนึ่งให้ ดังนั้นทุกคนจึงเรียกเธอว่าหนูน้อยหมวกแดง

อยู่มาวันหนึ่ง หนูน้อยหมวกแดงต้องเอาเค้กไปให้คุณยาย สุดท้ายระหว่างทางมาเจอหมาป่าตัวโตตัวหนึ่ง หนูน้อยหมวกแดงไม่เคยเห็นหม่าป่าที่หล่อขนาดนี้มาก่อน จึงใช้เค้กหลอกหมาป่าเข้าไปในป่าที่ไม่มีใคร หนูน้อยหมวกแดงกล่าวอย่างเด็ดขาดว่า นายกินเค้กของฉัน อย่างนั้นก็เป็นหมาป่าของฉันแล้ว…”

ซือเยี่ยหานไม่พูดอะไร

ต่อให้เขาไม่เคยได้ฟังนิทาน แต่ก็รู้ว่าเรื่องเล่าก่อนนอนนี้…ต้องมีตรงไหนไม่ถูกต้องสักที่

…

เช้าวันที่สอง

คนทั้งห้าปรากฏตัวพร้อมกับรอบตาที่ดำคล้ำ

เยี่ยนหวันหวั่นกลับกระปรี้กระเปร่า พอเห็นว่าพวกเขาขอบตาดำไปหมดก็สงสัย “เมื่อคืนพวกคุณไปทำอะไรพิเรนท์มาน่ะ”

นักพรตใจบริสุทธิ์เอ่ยว่า “จะเป็นไปได้ไง พวกเราเป็นทีมคนดีนะ!”

อี้จือฮวาพูด “ใช่ เรื่องลักหมาขโมยไก่พวกเราเลิกทำไปนานแล้ว!”

เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูด ก่อนหน้านี้เคยทำมาก่อนเหรอ?

หนุ่มกรรมกรต่างชาติเอ่ย “เถ้าแก่ เพื่อแสดงเป็นบอดี้การ์ด หัวหน้าเลยสั่งให้พวกเราดูหนังเยอะๆ ภารกิจในครั้งนี้ เถ้าแก่วางใจได้เลย”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินก็แสดงความซาบซึ้งใจ คิดไม่ถึงว่าคนพวกนี้จะมีเวลาที่พึ่งพาได้ด้วย “พวกคุณตั้งใจกันจริงๆ! ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าหากธุรกิจครั้งนี้เป็นไปด้วยดี ฉันจะให้อั่งเปาพวกคุณเพิ่มอีก!”

——————————————————————-

บทที่ 744 หกคนรวมตัว

เนี่ยอู๋หมิงถาม “เถ้าแก่ งานวันนี้คืออะไรเหรอ เจ้าต้มตุ๋น จดไว้ซิ”

“ได้คร้าบ!” นักพรตใจบริสุทธิ์ล้วงไปล้วงมา ไม่ได้สมุด กลับได้ยันต์เหลืองปึกหนึ่งมาแทน “เอ่อ ลืมปากกา…”

อี้จือฮวามองเขาอย่างรังเกียจ แล้วส่งปากกาเมจิกด้ามหนึ่งให้