แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 857

บทที่ 857 คนแย่งความรักเพิ่มมาอีกคน

เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูดไปชั่วขณะ ครู่ต่อมาค่อยเอ่ยว่า “เซี่ยนอวี่ เพราะฉันคิดว่านายเป็นเพื่อน ถึงเอาเปรียบนายแบบนี้ไม่ได้”

หานเซี่ยนอวี่มองอีกฝ่าย “นายก็รู้เหรอว่าพวกเราเป็นเพื่อนกัน? งั้นทำไมตอนที่ลำบากที่สุดแม้แต่โทรศัพท์สักสายก็ยังไม่โทรมา? นายรู้ไหมว่าหลังจากฉันรู้ข่าวในประเทศแล้วรู้สึกยังไง นายทำให้ฉันรู้สึกว่า รู้จักกันมานานขนาดนี้ นายกลับไม่เคยมองว่าฉันเป็นเพื่อนจริงๆ…”

ขณะหานเซี่ยนอวี่พูด ใบหน้าก็เผยความปวดใจ

เยี่ยหวันหวั่นเห็นหานเซี่ยนอวี่เข้าใจผิด ได้แต่รีบร้อนอธิบาย “ไม่ใช่แบบนั้น…ความจริงเรื่องนี้อยู่ในความคาดหมายของฉันอยู่แล้ว…ฉันจัดการได้เอง…แล้วก็รู้ว่านายถ่ายหนังที่ต่างประเทศ เลยไม่อยากรบกวนนาย…”

ทั้งที่รู้ว่าหานเซี่ยนอวี่เป็นนักแสดงของโกลบอล สภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอจะไปหาเขาได้ยังไง!

แต่อย่างไรเยี่ยหวันหวั่นก็กลัวอยู่เล็กน้อย อาจเป็นเพราะอยู่มาสองชีวิต พบเจอเรื่องมากมายเกินไป เธอจึงไม่มอบใจให้ใครง่ายๆ เรื่องที่พึ่งตัวเองได้ ไม่มีทางลากคนอื่นมาลำบากด้วยเด็ดขาด…

เมื่อเห็นเยี่ยหวันหวั่นรีบร้อนอธิบาย สีหน้าของหานเซี่ยนอวี่อ่อนโยนลงไม่น้อย พูดด้วยแววตาจริงจังว่า “เยี่ยไป๋ ก่อนหน้านี้ฉันก็บอกกับนายแล้ว ความจริงฉันคิดจะออกจากโกลบอลนานแล้ว แต่ขี้เกียจไปทำธุรกิจของตัวเอง การแสดงคือสิ่งที่ฉันเชี่ยวชาญ แต่ว่าฉันไม่ชอบบริหาร แถมเกลียดเรื่องที่ต้องทุ่มเทความคิดจิตใจมาก นายมีความสามารถ มีความเก่งกาจ ขาดแค่เส้นสายกับโอกาส การร่วมมือของพวกเราเป็นแค่การส่งเสริมกัน ไม่มีใครเอาเปรียบใคร ฉันพูดแบบนี้ได้ไหม?”

ดูออกว่าครั้งนี้หานเซี่ยนอวี่จริงจัง นอกจากนี้ดูท่าทางจะตัดสินใจแล้ว…

เยี่ยหวันหวั่นลำบากใจอยู่บ้าง ดังนั้นจึงกวาดมองอีกสามคนในห้อง “พวกนายว่ายังไง?”

ถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นผู้ถือหุ้นของบริษัท

เยี่ยมู่ฝานสองตาเป็นประกาย มองพิจารณาหานเซี่ยนอวี่ขึ้นลง ยิ่งมองยิ่งพอใจ

ถึงแม้เขาจะไม่อยากให้น้องสาวตัวเองถูกไอ้หนุ่มคนอื่นจีบเอาไป แต่เขารู้ว่าสุดท้ายช้าเร็วน้องสาวก็ต้องแต่งงาน ถ้าหากต้องเลือกใครสักคน ดูจากตอนนี้ หานเซี่ยนอวี่เป็นคนที่เขามองแล้วเข้าตาที่สุด!

ถึงอย่างไรการเพิ่มบุปผาบนผ้าแพรนั้นง่าย การส่งถ่านกลางหิมะนั้นยาก นิสัยของผู้ชายคนนี้ต้องไม่มีปัญหาแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นแม่ก็ยังชอบฝ่ายนั้น ไม่แน่อาจจะเบียดไอ้หนุ่มป่าเถื่อนที่มีดีแค่หน้าตานั่นออกไปได้

ดังนั้นเยี่ยมู่ฝานจึงเอ่ยทันทีว่า “ฉันว่าเซี่ยนอวี่พูดมีเหตุผลมาก! ฉันยอมให้เซี่ยนอวี่เข้าบริษัทพวกเรา! เจ้านาย ตกลงแล้วนายกังวลอะไรกันแน่ ความฮึกเหิมก่อนหน้านี้หายไปไหนหมดล่ะ

ไอ้สถานที่เฮงซวยอย่างโกลบอลนั่น เซี่ยนอวี่ไปถึงจุดสูงสุดแล้ว อยู่ต่อไปก็เหลือที่ให้ก้าวหน้าไม่มากเท่าไร! ถ้านายกลัวว่าเขาจะมาลำบากกับพวกเรา งั้นก็ผลักดันให้เขาไปอยู่ในจุดที่สูงยิ่งกว่าด้วยมือนายเองสิ!”

คำพูดนี้ของเยี่ยมู่ฝานแทงใจดำเยี่ยหวันหวั่น เรียกได้ว่าเข้าใจน้องสาวตัวเองเป็นอย่างดี!

เป็นอย่างที่คาด เพิ่งจะพูดจบ สีหน้าของเยี่ยนหวันหวั่นก็ผ่อนคลายขึ้น…

จากนั้นลั่วเฉินเอ่ยว่า “ผมก็เห็นด้วยกับการเข้าร่วมของรุ่นพี่”

เยี่ยมู่ฝานกล่าวอย่างแทบอดใจไม่ไหว “ในเมื่อทุกคนเห็นด้วยแล้ว งั้นเรื่องนี้ก็ตกลงตามนี้เถอะ! เซี่ยนอวี่ ยินดีต้อนรับนะ!”

เยี่ยมู่ฝานกำลังจะจับมือกับหานเซี่ยนอวี่ กงซวี่ก็พุ่งปราดเข้ามา “เฮ้ย! คิดว่าผมโปร่งแสงเหรอไง ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย! ผมไม่เห็นด้วย! ไม่เห็นด้วย!”

ตายโหง! แจ้งเตือนๆ! การแจ้งเตือนระดับหนึ่ง!

มีคนมาแย่งพี่เยี่ยเพิ่มอีกคนแล้ว แถมยังเป็นคู่ต่อสู้ที่สุดจะน่ากลัวอีกต่างหาก!

หานเซี่ยนอวี่มีทักษะการแสดงยอดเยี่ยมความนิยมก็ถล่มทลาย ถ้าอยู่ต่อหน้าอีกฝ่าย เขารังแต่จะถูกขยี้จนไม่เหลือชิ้นดี หากว่าหานเซี่ยนอวี่มา แล้วที่นี่จะยังมีตำแหน่งให้เขาอีกเหรอ!

“นายไอคิวต่ำเกิน ห้ามพูด!” เยี่ยมู่ฝานใช้มือดันเขาออกไป ก่อนจะจับมือกับหานเซี่ยนอวี่ต่อ กำหนดเรื่องราวให้เป็นแบบนี้ไปเลย…

————————————————————–

บทที่ 858 ข้าน้อยทำไม่ได้

เยี่ยมู่ฝานเอ่ย “เซี่ยนอวี่ ยินดีต้อนรับนะ! ต้องการอะไรก็บอกฉันได้เลย ฉันจะไปช่วยจัดการให้นายเอง!”

หานเซี่ยนอวี่ตอบรับ “ขอบคุณครับ!”

ลั่วเฉินนิ่งเฉย

กงซวี่ถอนใจ “ดูซิ นายนี่เอาแต่ทำตัวบื้อตลอด อีกเดี๋ยวถูกคนหลอกไปขายไม่รู้ด้วย! จริงจังหน่อยสิ! ฉันจะบอกให้นะ…โอ๊ยๆๆ เจ็บๆๆ…”

เยี่ยหวันหวั่นจับคอเสื้อด้านหลังของกงซวี่อย่างเหลืออดเหลือทนแล้วหิ้วมา “พล่ามอะไรไร้สาระ?”

กงซวี่ทำหน้าน้อยใจ โต้ตอบอย่างไม่ยอม “ผมพูดจริงทั้งนั้น เปล่าพูดไร้สาระสักหน่อย?”

เยี่ยหวันหวั่นบอก “นายมีตำแหน่งตั้งแต่ตอนไหน”

กงซวี่ตะลึง ก่อนจะพลิกตัวไปบนโซฟาด้านข้าง “ฮือ พี่เยี่ย…ผมไม่อยากอยู่แล้ว!”

เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุกเบาๆ “ถ้ามีเวลาว่างมาคิดเรื่องไร้สาระพวกนี้นัก ทำไมไม่คิดดูว่าจะทำยังไงให้น่าวางใจได้สักหนึ่งในหมื่นของเซี่ยนอวี่?”

กงซวี่ตอบ “ข้าน้อยทำไม่ได้”

เยี่ยหวันหวั่น “…”

หานเซี่ยนอวี่หัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอ่ยว่า “ความจริงเป็นอย่างกงซวี่ก็ไม่เลว ฉันอิจฉาเขามาตลอด ในวงการนี้ ทุกอย่างของนักแสดงอยู่ใต้แสงจากหลอดไฟนับไม่ถ้วน มีไม่กี่คนหรอกที่ใช้ชีวิตตามใจแบบนี้ได้…”

เยี่ยหวันหวั่นพูด “ใช่สิ…โดยเฉพาะพอนักแสดงพัฒนามาถึงระดับหนึ่ง สิ่งที่ผู้จัดการจะทำได้ความจริงมีไม่มากแล้ว เวลาส่วนใหญ่คือช่วยหาความอิสระให้เขาหน่อย”

ดังนั้นถึงแม้ปกติเธอจะชอบบ่นกงซวี่ แต่ขอแค่ไม่กระทบถึงปัญหาด้านหลักการ เธอก็จะไม่บังคับให้กงซวี่ต้องทำอะไรหรือไม่ทำอะไร

พอได้ยินคำพูดของเยี่ยหวันหวั่น แววตาแฝงรอยยิ้มที่มองเธอของหานเซี่ยนอวี่ก็หม่นหมองชนิดแทบสัมผัสไม่ได้ พึมพำด้วยเสียงที่มีแต่ตัวเองถึงจะได้ยินว่า “น่าเสียดาย อิสระบางอย่างอาจไม่มีทางได้มาตลอดชีวิต…”

…………………………….