แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 881

บทที่ 881 ฉันนี่แหละกฎ

ไหนบอกว่าคุณชายเก้าใกล้ตายแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมอยู่ดีๆ ถึงมาที่นี่ได้?

พวกเขานึกว่าเขาตายแล้ว ซือหมิงหลี่กำลังจะกุมอำนาจตระกูลถึงได้กล้าทำอย่างนี้กับผู้หญิงคนนั้น…

สายตาของซือเยี่ยหานจับจ้องอยู่ที่จุดเดียวตั้งแต่ต้น เขาเดินผ่านกลุ่มคน ตรงไปยังตำแหน่งของหญิงสาว…

วินาทีที่เห็นหน้าเธอในห้องขังชัดเจน นัยน์ตาดำขลับของชายหนุ่มก็ยิ่งลึกล้ำขึ้น

หญิงสาวสวมชุดกระโปรงทางการสีแดง เส้นผมดำสยายบนหัวไหล่ ดวงหน้าสีแดงเลือดฝาด ปากสีแดงเอิบอิ่ม เหมือนกุหลาบที่เบ่งบานในห้องขังอันน่ากลัวนี้ งดงามเหนือคำบรรยาย ส่องสว่างขับไล่ความมืดมนทั้งหมด…

ซือเยี่ยหานชะงักไปเล็กน้อย ยืนอย่างมั่นคงอยู่ตรงหน้าเธอ ลมหายใจกระชั้นเล็กน้อย เพลิงโทสะลุกท่วมในดวงตา “ทำไมถึงไม่ไป?”

ดวงตาของเยี่ยหวันหวั่นปรากฏแววยิ้ม สุกสกาวดุจดวงดาวนับพัน “รอคุณอยู่น่ะสิ! ถ้าคุณฟื้นขึ้นมาแล้วไม่เห็นหน้าฉันจะทำยังไง?”

นอกจากซือเซี่ยแล้ว ดึกดื่นเมื่อคืนมีใครอีกคนที่เธอไม่คาดคิดปรากฏตัวที่จิ่นหยวน ต้องการจะส่งเธอไปจากที่นี่ แต่ในเมื่อเธอตัดสินใจจะอยู่ต่อแล้ว จึงไม่ได้ไปกับเขาเป็นธรรมดา

ส่วนเรื่องที่ว่าเธอทำให้คนคนนั้นยอมได้อย่างไร…อืม จะให้ดีที่สุดอย่าให้ซือเยี่ยหานรู้ดีกว่า…

‘ฉันรอคุณอยู่…’

‘ถ้าคุณฟื้นขึ้นมาแล้วไม่เห็นหน้าฉันจะทำยังไง…’

ซือเยี่ยหานมองหญิงสาวยืนอยู่ตรงหน้าตนเอง แล้วยังพูดประโยคนั้นด้วยรอยยิ้มสดใส หัวใจพลันสั่นสะท้านรุนแรง ขณะเดียวกัน กลิ่นอายรอบกายเขายิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ…

ไม่รู้ว่าเพราะคุกใต้ดินมืดเกินไปหรือเปล่า ทุกคนถึงได้รู้สึกขนลุกไปหมดทั้งตัว

ซือเยี่ยหานถอดสูทออก แล้วสาวเท้ายาวๆ ตรงไปหาเยี่ยหวันหวั่น จากนั้นคลุมตัวเธอด้วยเสื้อสูท

เมื่อเห็นสีหน้าน่ากลัวสุดขีดของซือเยี่ยหาน เหมือนพญามัจจุราชที่มาจากขุมนรก เยี่ยหวันหวั่นมุดหน้ากับแผงอกของเขา แล้วพูดเสียงขาดๆ หายๆ “ทำไมคุณเพิ่งมา…ฉันกลัวมากเลย…”

บอดี้การ์ดคนที่ 1: “…”

บอดี้การ์ดคนที่ 2: “…”

เจ้าหน้าที่ทรมาน: “…”

ใครบางคนที่นอนอยู่บนพื้น: “…”

สายตาซือเยี่ยหานหันไปมองสวี่อี้

สวี่อวี้รีบถือโทรศัพท์มือถือเดินไปตรงหน้าซือหมิงหลี่

“อ๊าก! อ๊ากกก! พ่อ ช่วยด้วย! ช่วยผมด้วย!”

เสียงกรีดร้องเหมือนใจจะขาดของซืออี้เจี๋ยดังออกมาจากในมือถือ

“อี้เจี๋ย!”

ซือหมิงหลี่หน้าซีดเหมือนกระดาษ

พักนี้ซือเยี่ยหานพักรักษาตัว ขนาดมือยังไม่เปื้อนเลือด ทำให้เขาลืมไปว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนโหดเหี้ยมขนาดไหน…

ซือเยี่ยหานปิดหูหญิงสาวในอ้อมแขน ไม่ให้เธอฟังเสียงซืออี้เจี๋ยกรีดร้อง

จากนั้น เขาก็ตวัดสายตาคมกริบที่ไร้ความปรานีไปยังซือหมิงหลี่ “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ให้ถอดตำแหน่งหน้าที่ทั้งหมดของซือหมิงหลี่ และขับไล่ออกจากสภาอาวุโส ห้ามกลับเข้ามาอีกตลอดชีวิต”

วินาทีที่ซือเยี่ยหานพูดจบประโยค ทุกคนตะลึงงันอยู่ตรงนั้น

“อะ…อะไรนะ!!” ซือหมิงหลี่หน้าถอดสี “มีสิทธิ์อะไรกัน! ฉันไม่ยอม การลงโทษนี้ไม่สมเหตุสมผลเลย! อี้เจี๋ยได้รับโทษแทนฉันไปแล้วไม่ใช่หรือไง!”

ด้วยฐานะของเขาในตระกูลซือ เขานึกว่าบทลงโทษที่รุนแรงที่สุดก็คือหักขาอีกข้างของลูกชายคนโต ใครจะนึกว่าซือเยี่ยหานกลับตัดสินโทษเด็ดขาดถึงขนาดนี้

“พี่สะใภ้…” ซือหมิงหลี่หันไปมองหน้าคุณหญิงย่าที่ยืนอีกด้าน

คุณหญิงย่าหลับตา ไม่สนใจซือหมิงหลี่

“พี่ใหญ่! พี่พูดอะไรหน่อยสิ! หัวหน้าตระกูลตัดสินโทษส่งเดชอย่างนี้ พี่จะไม่พูดอะไรหน่อยหรือไง!”

ซือหมิงหลี่กำหมัดแน่น แววตาเปลี่ยนไปโดยไม่รู้สาเหตุ

ถึงแม้ซือเยี่ยหานจะเป็นหัวหน้าตระกูล แต่ตระกูลซือนี้ไม่ใช่ของเขาคนเดียว!

ซือหมิงหรงก้าวเท้ามาข้างหน้า แล้วกล่าวเสียงเข้ม “หัวหน้าตระกูล บทลงโทษนี้เกินเหตุไปจริงๆ ในตระกูลเราไม่มีกฎอย่างนี้อยู่!”

ซือเยี่ยหานถาม “ไม่มี?”