แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 949

บทที่ 949 ตัวเลือกพ่อแท้ๆ

ความรู้สึกที่เหมือนมาจากจิตใต้สำนึก และไม่กล้าให้ซือเยี่ยหานรู้เข้าแบบนี้ ทำให้เยี่ยหวันหวั่นคิดไม่ค่อยตกจริงๆ

เพราะถังถังหน้าตาเหมือนเธออยู่หลายส่วน เธอจึงกลัวว่าซือเยี่ยหานจะเข้าใจผิดเหรอ?

เยี่ยหวันหวั่นคิดไปคิดมา ก็ได้แต่สรุปเช่นนี้

หลังจากวางสาย เยี่ยหวันหวั่นเตรียมไปดูถังถังที่ห้องข้างๆ เพราะกังวลว่าเด็กน้อยจะนอนไม่หลับเพราะไม่คุ้นสถานที่

เยี่ยหวันหวั่นเปิดประตูห้องข้างกันอย่างแผ่วเบา กลายเป็นว่าเมื่อเปิดไปก็ต้องชะงัก

บนเตียงไม่มีคนอยู่!

เยี่ยหวันหวั่นตกใจสะดุ้ง ถังถังล่ะ?

มองในห้องรอบหนึ่งไม่มีคนอยู่ สุดท้าย ในที่สุดเธอก็เห็นร่างเล็กๆ อยู่ที่ระเบียง

เห็นแค่ว่าบนตัวเด็กน้อยยังคงสวมชุดนอนน่ารักตัวนั้น เขากำลังนั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว

หัวใจของเยี่ยหวันหวั่นบีบรัดอย่างไร้สาเหตุ

หรือว่าสองคืนมานี้ถังถังนั่งอยู่ตรงนี้ตลอดเลย?

เด็กเล็กขนาดนี้ ออกจากบ้านคนเดียวมาอยู่ในสภาพแวดล้อมแปลกตา จะไปชินได้ยังไงกันล่ะ เธอน่าจะรู้ให้เร็วกว่านี้…

“ถังถัง ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ ไม่นอนเหรอ?”

เด็กน้อยได้ยินเสียงของเยี่ยหวันหวั่น สีหน้าก็พลันอึ้งไป “คุณแม่…”

“แม่อยู่นี่ไง ทำไมเหรอ นอนไม่ชินหรือเปล่า”

ตอนที่เยี่ยหวันหวั่นพูด หางตาก็เหลือบเห็นมือถือที่เนี่ยถังเซียววางไว้บนโต๊ะกลมตัวเล็ก บนหน้าจอมีภาพหนึ่ง ในภาพเหมือนจะมีผู้ชายคนหนึ่งอยู่

ไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นมองรูปนั้นชัด หน้าจอโทรศัพท์ก็ดับโดยอัตโนมัติแล้ว

เธอเพิ่งเห็นชัดแค่ว่าบนภาพนั้นมีสัญลักษณ์เลข ‘1’

สัญลักษณ์ ‘1’ บนภาพหมายถึงอะไรกัน?

หรือว่ายังมี ‘2’ ‘3’ ‘4’ ‘5’ ‘6’ ด้วย?

แน่นอน เยี่ยหวันหวั่นในเวลานี้ไม่มีทางเดาออกแน่ นี่คือผู้เข้าแข่งขันที่น่าสงสัยว่าจะเป็นพ่อแท้ๆ ของถังถัง…

เยี่ยหวันหวั่นก็ไม่ได้คิดมาก เพียงลูบๆ หัวเด็กน้อย “แม่นอนเป็นเพื่อนลูกดีไหม?”

เด็กน้อยเงยหน้า เอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังว่า “คุณแม่ ผมนอนคนเดียวได้ เมื่อกี้ผมแค่คิดบางเรื่องอยู่”

พอได้ยินเด็กน้อยพูดอย่างจริงจังว่าตัวเองกำลังคิดบางเรื่อง เยี่ยหวันหวั่นก็เกือบหลุดหัวเราะ “ไม่ได้เชียว ดึกดื่นไม่ยอมนอนจะไม่สูงเอานะ!”

เอ่อ ใบหน้าจริงจังของถังถังเมื่อครู่นี้ ช่างเหมือน…ใครบางคนสุดๆ!

แม่เอ๊ย เธอร้อนตัวอะไรอยู่กันแน่?

แทนที่จะพูดว่าถังถังเป็นลูกลับๆ ของเธอ เขาเหมือนเป็นลูกลับๆ ของซือเยี่ยหานมากกว่าอีกไหม?

เยี่ยหวันหวั่นดึงมือเล็กของเด็กน้อยขึ้นมา และกลับเข้าไปในห้อง

เธออุ้มเด็กน้อยไปบนเตียง จากนั้นตัวเองก็นอนลงข้างๆ อีกฝ่าย “ลูกรัก แม่เล่านิทานให้ลูกฟังดีไหม”

เด็กน้อยนอนอยู่ข้างๆ ผู้เป็นแม่ มือเล็กเกาะขอบผ้าห่ม สองดวงตาโตเหมือนลูกองุ่นสีดำโผล่อยู่ข้างนอก กำลังมองเยี่ยหวันหวั่นราวกับดวงดาว

เยี่ยหวันหวั่นใจอ่อนยวบเป็นน้ำ พูดช้าๆ ด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “กาลครึ่งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง คุณยายให้เธอสวมหมวกสีแดงสวยงามมาก ทุกคนจึงเรียกเธอว่าหนูน้อยหมวกแดง

มีอยู่วันหนึ่ง หนูน้อยหมวกแดงเอาเค้กไปให้คุณยาย ปรากฏว่าระหว่างทางเธอพบหมาป่าสีเทาตัวใหญ่เข้า หนูน้อยหมวกแดงไม่เคยเห็นหมาป่าที่หล่อขนาดนี้มาก่อน เธอเลยใช้เค้กหลอกล่อหมาป่า…”

ซวยละ…

เกือบเล่าฉบับผิดๆ ไปแล้ว!

เยี่ยหวันหวั่นรีบเหยียบเบรกทันใด สลับมาเล่าฉบับปกติแทน “แค่กๆ หนูน้อยหมวกแดงเจอหมาป่าในป่า เธอไม่เคยเห็นหมาป่า และก็ไม่รู้ว่าหมาป่ามีนิสัยดุร้าย จึงบอกหมาป่าว่าเธอกำลังจะไปเยี่ยมคุณยายในป่า ต่อมา…”

ภายใต้แสงไฟสีเหลืองนวล ท่ามกลางเสียงไพเราะอ่อนหวานของหญิงสาว ดวงตาของเด็กน้อยค่อยๆ หลับลง ดวงหน้านุ่มนิ่มแนบกับมือของแม่ขณะนอนหลับฝันหวาน…

—————————————————————-