แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 995

บทที่ 995 ดุร้ายน่ารัก

ขนของเสือขาวเป็นมันวาว รูปร่างบึกบึน ท่าทีน่าเกรงขาม ไม่เหมือนเสืออย่างในสวนสัตว์หรือละครสัตว์ที่ถูกเลี้ยงดูโดยคนเป็นระยะเวลานาน แต่มีกลิ่นอายดุดันกระหายเลือดของสัตว์ป่าเต็มเปี่ยม

แต่เวลานี้ลำคอของต้าไป๋ผูกโบว์สีชมพู ทำลายรัศมีของมันในทันที

โอ้ โบว์เดจาวูอะไรอย่างนี้ ฉากเดจาวูอะไรอย่างนี้…

สวี่อี้ขอบตาดำยืนเช็ดเหงื่ออยู่ที่ด้านข้าง

เพื่อให้ภารกิจสำเร็จ เขาตามหาต้าไป๋ที่เขาด้านหลังตลอดทั้งคืน ทั้งยังเผชิญอันตรายถึงชีวิตจึงจะผูกโบว์นั้นได้

ชั่ววินาทีที่ถังถังเห็นต้าไป๋ ดวงตาที่เดิมทีแฝงความสงสัยก็พลันเปล่งประกายระยับจับตา ราวกับนึกไม่ถึงแม้แต่น้อย ว่าสัตว์เลี้ยงที่คุณแม่พูดจะถึงกับเป็นสัตว์ชนิดนี้

“ถังถัง ไปทักทายต้าไป๋สิ ไม่ต้องกลัว ต้าไป๋น่ารักเป็นพิเศษ อ่อนโยนเป็นพิเศษเลยนะ!” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก

ชาติก่อนเธอกลัวต้าไป๋มากมาตลอด เพราะต้าไป๋ดุร้ายน่ากลัวเกินไปจริงๆ เธอมักกลัวว่าต้าไป๋จะขย้ำเธอตาย จนกระทั่งภายหลังจึงพบว่าต้าไป๋เหมือนกับซือเยี่ยหาน มีแค่ภายนอกเท่านั้นที่น่ากลัว…

สวี่อี้ได้ยินดังนั้นก็หมดคำพูด

อย่าหลอกเด็กสิเฮ้ย…

“กรร—”

สวี่อี้เพิ่งคิดแบบนี้ ข้างหูก็ได้ยินเสียงคำรามสะเทือนเลื่อนลั่นของสัตว์ป่าดังคาด

ในห้องครัว เจ้าอ้วนตัวสั่นงันงก “ไอ้หยาบ้าเอ๊ย…เสือนี่โตตามธรรมชาตินี่…”

ถังปินที่อยู่ด้านข้างเดาะลิ้นจิบน้ำลาย “เสือเบงกอลเผือก ชนิดที่กลายพันธุ์…เป็นชนิดที่ดุร้ายที่สุด…”

ถังถังพยักหน้า กระโดดลงจากเก้าอี้ ตรงไปหาต้าไป๋ทันที อาจเพราะเดินเร่งรีบไปหน่อย ตอนที่เด็กน้อยกระโดดลงไป จึงไม่ระวังขาพลิกเล็กน้อย

“ถังถัง ไม่เป็นไรนะ” เยี่ยหวันหวั่นรีบถามอย่างเคร่งเครียด

“คุณแม่ ผมไม่เป็นไร!” เด็กน้อยไม่สนใจเดินไปจนถึงตรงหน้าต้าไป๋แล้ว “สวัสดี ฉันชื่อถังถัง”

“กรร—” ต้าไป๋คำรามเสียงดังอีกครั้ง ดวงตาสัตว์ป่าสีฟ้ามองสำรวจอย่างระวัง พินิจเด็กน้อยตรงหน้า

ถังถังยืนอยู่ตรงหน้าต้าไป๋ เขาเอียงคอมองพลางชี้โบว์ที่ลำคอของมัน “อันนี้ทำให้ไม่สบายตัวเหรอ”

“กรร—” ต้าไป๋คำราม

ดังนั้นเด็กน้อยจึงยื่นมือเล็กไป ท่ามกลางสายตาตกใจลนลานของสวี่อี้ ถังถังโอบรอบลำคอของต้าไป๋ ปลดโบว์ที่ลำคอของมันลงมา

“สบายขึ้นหน่อยไหม”

“กรร—” ครั้งนี้ เสียงคำรามของต้าไป๋เหมือนจะทุ้มเบาลงกว่าเมื่อครู่นี้หลายส่วน

ถังถังเผยรอยยิ้มกว้าง “ต้าไป๋ เสียงของนายเพราะจัง”

สวี่อี้พูดไม่ออก เพราะอะไรน่ะเหรอ

เด็กคนนี้บางมุมเหมือนคุณหนูหวันหวั่นเป๊ะเลย…

“คุณแม่ ผมพาต้าไป๋ไปเล่นในสวนได้ไหมครับ” ถังถังมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างคาดหวัง

“ได้อยู่แล้วจ้ะ รีบไปสิ!” เห็นถังถังดีใจมากที่ได้เพื่อนใหม่ ไม่ต้องพูดถึงว่าเยี่ยหวันหวั่นดีใจขนาดไหน

ถังถังหันไปหาต้าไป๋ “ต้าไป๋ พวกเราไปในส่วนกันดีไหม”

ต้าไป๋คำรามเสียงต่ำ ย่างเท้าไปถึงด้านข้างถังถัง ฉับพลันนั้นมันย่อตัวลง

“ต้าไป๋ ทำไมเหรอ” ถังถังมองเสือต้าไป๋อย่างไม่เข้าใจ

“กรร—” หลังต้าไป๋หมอบลงแล้ว ก็ใช้หัวใหญ่ที่มีขนดกหนาถูไถขาของถังถัง ราวกับจะบอกว่าให้เขาปีนขึ้นบนตัวมัน

“ต้าไป๋ ขอบคุณนะ!” ถังถังปีนขึ้นอย่างระมัดระวัง

รอจนถังถังนั่งมั่นคงแล้ว เสือต้าไป๋ก็ยืนขึ้น พาเด็กน้อยเดินไปในสวนช้าๆ…

เวลานี้ สวี่อี้ที่อยู่ด้านข้างตาโตอ้าปากค้างแล้ว