แต่งหลอกๆแต่อยากบอกว่ารัก นิยาย บท 6

หมอกู้พูดซะจนเพลงพิณยิ้มไม่ออกหมดสนุกหยุดสนใจอาหารตาตรงหน้าไปในทันที

สีหน้าเธอดูสุขุมจริงจัง หมอกู้แอบสังเกตสีหน้าท่าทางเธออย่างเงียบๆ จนเขาเกิดความรู้สึกสนใจในตัวเธอขึ้นมา

[ ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมีมุมที่สุขุมจริงจังแบบนี้ด้วย ]

เพลงพิณเอามือกุมหัวพยายามครุ่นคิดในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งรู้สึกปวดหัวมากจนหัวจะระเบิด

เธอจึงหลับตาลง กัดฟันอดทนต่ออาการปวด แล้วพยายามใช้สมองคิดต่อ

จนเธอจำได้ว่าเธอเคาะประตูรถผู้ชายคนหนึ่ง แต่เธอนึกหน้าผู้ชายไม่ออก

เธอพยายามใช้สมองนึกอย่างหนัก จนเธอจำคำพูดของผู้ชายในรถได้ประโยคหนึ่งว่า

" ยี่หราน ขึ้นรถ "

แล้วเธอก็ลืมตาขึ้น พร้อมกับเอ่ย

" ใช่แล้ว มีคนชื่อยี่หราน แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งพูดว่า ยี่หรานขึ้นรถ แต่ฉันจำหน้าผู้ชายคนนั้นไม่ได้แล้วค่ะ "

หมอกู้ได้ยินดังนั้นก็นิ่งไป เพลงพิณจ้องหน้าหมอกู้แล้วเอ่ยถามขึ้น

" ทำไมคุณถึงเงียบไปล่ะ "

หมอกู้ยิ้มอ่อนให้เพลงพิณแล้วเอ่ย

" ผมกำลังคิดอยู่น่ะ ว่าคนที่ชื่อยี่หรานมีกี่คน ที่มีอำนาจสั่งการ เก็บกล้องวจรบนท้องถนนได้ "

" อ๋อ ค่ะ ตอนนี้ฉันปวดหัวมากเลย ฉันขอยาแก้ปวดหน่อยได้มั้ยคะ "

" ได้สิ "

พูดจบหมอกู้ก็ลุกขึ้นไปเอายาให้เพลงพิณในตู้ยาประจำห้องของเธอ แล้วรินน้ำลงในแก้วยกมาให้เธอ

เพลงพิณหยิบยามาใส่เข้าปากแล้วตามด้วยยกน้ำขึ้นมาดื่มจนหมด

" ขอบคุณค่ะ "

เธอเอ่ยขอบคุณตามมารยาท ความจริงเธอเองก็แอบสังเกตหมอกู้อย่างเงียบๆ

เธอรู้สึกได้ว่าหมอกู้ดูแปลกไปเล็กน้อยเมื่อเธอเอ่ยถึงชื่อผู้หญิงที่ชื่อยี่หรานนั่นออกมา

[ หรือว่าหมอจะรู้จักกับคนชื่อนี้ ชิ อาหารตาอาหารใจอะไร ดูมีความลับแบบนี้

ไม่น่าสนใจแล้วสักนิด จะเป็นแฟนกันได้ไงล่ะ

เช่อะ หล่อแล้วไงกินไม่ได้สักหน่อย

จะให้ความหล่อมาบังความสงสัยไม่ได้ จะเชื่อเขาทั้งหมดไม่ได้เด็ดขาด ]

เธอแอบพึมพำในใจ คอยสังเกตสีหน้าของหมออย่างเงียบๆ

พอเธอนอนลงหมอกู้จึงเอ่ยว่า

" คุณนอนพักเถอะ ผมจะกลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านก่อน แล้วจะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณ ไม่ต้องคิดอะไรแล้วนะ พักรักษาตัวให้หายดีก่อน "

น้ำเสียงอบอุ่นของหมอกู้ทำให้เธอยิ้มออกมาอย่างไร้เดียงสาอีกครั้งโดยไม่คิดอะไร แล้วเอ่ยตอบเขาว่า

" ค่ะ ฉันจะรอคุณนะคะ "

ใจหนึ่งก็ชอบ แต่อีกใจก็กลัวความลับในใจของหมอกู้ที่ไม่เปิดเผยกับเธอ

หมอกู้หมุนตัวเดินออกจากห้องผู้ป่วยของเพลงพิณแล้วกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง

เปลี่ยนชุดเสร็จเขาก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วขับรถกลับบ้าน

ทางด้านหวังเซียวหยาง เขานั่งดื่มแชมเปญคนเดียวอย่างเงียบๆ

สีหน้าดูเคร่งเครียดเรื่องที่ย่าจะให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่รู้จักให้ได้

[ จะให้ใครก็ไม่รู้มาเป็นภรรยาผม ย่าคิดอะไร

ไปจับคู่ให้ผมแบบนั้น มันไม่ยุติธรรมเลย

หน้าตาเธอเป็นยังไง สวยหรือเปล่า สูงหรือเปล่า ขาวหรือเปล่า คู่ควรกับผมหรือเปล่าก็ไม่รู้