แต่งหลอกๆแต่อยากบอกว่ารัก นิยาย บท 7

หมอกู้ที่รอหน้าห้องเมื่อเห็นเธอก็เอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วงอย่างไม่รู้ตัว

" บอกแล้วว่าให้เรียกผม เกิดหกล้มขึ้นมาจะทำไง "

เขาตำหนิเธอด้วยสีหน้านิ่งๆแล้วอุ้มเธอขึ้นมาเดินกลับไปวางเธอนอนลงบนเตียงดังเดิม

เพลงพิณรู้สึกว่ายิ่งอยู่ใกล้หมอกู้ ความกล้าจีบผู้ชายของเธอก็ลดน้อยลงทุกที

หมอกูเลื่อนโต๊ะทานข้าวมาตรงหน้าเธอแล้วเอ่ยถามอย่างใส่ใจว่า

" จะทานข้าวเองได้มั้ย หรือจะให้ป้อน "

เพลงพิณที่เริ่มรู้สึกเขินอายเป็น ก็เอ่ยตอบเขาไปว่า

" ทานเองค่ะ คุณทานข้าวเช้าของตัวเองเถอะ

ยังต้องไปทำงานอีกไม่ใช่เหรอ "

หมอกู้ยิ้มอ่อนแล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยนด้วยสีหน้าที่ดูเศร้าหมอง

" อือ งั้นเราทานข้าวพร้อมกันเลยนะ นานแล้วที่ผมไม่ได้ทานข้าวกับใครแบบนี้ "

เพลงพิณกำลังจะตักข้าวต้มเข้าปากเห็นสีหน้าเศร้าๆของเขา

เธอก็หยุดชะงักแล้วจ้องหน้าหมอกู้ด้วยความลังเลใจ

เธอกำลังลังเลว่าจะถามหรือไม่ควรถามเรื่องส่วนตัวเขา

หมอกู้ที่ก้มหน้าทานข้าวตรงหน้าเธอจึงเอ่ยขึ้นโดยไม่รอให้เธอถาม

" ผมเคยมีแฟนน่ะ แต่เลิกกันแล้ว เธออยากเป็นดารา อยากเป็นนางแบบ

แต่ผมช่วยผลักดันเธอไม่ได้ พอเธอเจอคนที่ซัพพอร์ตเธอได้

เธอก็เลือกผู้ชายคนนั้นอย่างไม่ลังเล จนทุกวันนี้ผมรู้สึกว่า

ผู้หญิงคบคนที่เงินและอำนาจ ยากที่จะเจอผู้หญิงที่รักกันด้วยใจ "

เพลงพิณรู้สึกเห็นใจและสงสารเขา เธอที่ไม่มีประสบการณ์เรื่องความรักก็ไม่รู้จะปลอบยังไงดีจึงได้แต่ยิ้มแหยออกมาอย่างลำบากใจแล้วเอ่ย

" จะว่าไปความรักมันก็ไม่ได้สวยงามเสมอไปน้อ นับว่าเป็นความโชคดีของฉันที่ไม่เคยมีแฟน "

เมื่อหมอกู้ได้ยินเธอเอ่ยแบบนี้ก็อึ้งไป แล้วเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยถามเธอด้วยความสงสัย

" คุณไม่เคยมีแฟนเลยเหรอ "

เพลงพิณยิ้มอย่างเขินๆแล้วเอ่ยตอบเขาไปว่า

" ใช่ค่ะ มันแปลกเหรอ? "

หมอกู้ยิ้มออกมาแล้วเอ่ยตอบเธอว่า

" อือ มันแปลก คุณอายุเท่าไหร่นะ 22 ย่างเข้า 23 ใช่มั้ย "

" ใช่ แปลกตรงไหนกัน ไม่มีแฟน ดีออก ไม่ทุกข์ ไม่เศร้า ไม่เสียใจ ชีวิตอิสระ มันดีจะตาย "

เพลงพิณเอ่ยออกมาอย่างภาคภูมิใจอย่างไม่สนใจอะไร

หมอกู้รู้สึกว่าเรื่องราวของเพลงพิณน่าสนใจ ตั้งแต่เกิดมา

เขายังไม่เคยเจอคนที่ไม่เคยมีแฟนในช่วงอายุ16-23 ปีมาก่อน

" แล้วทำไมคุณถึงไม่มีแฟนล่ะ คุณก็น่ารักดีนี่ "

เพลงพิณแอบเขินเมื่อคนที่เธอชอบชมออกมาตรงๆแบบนี้ แล้วเธอก็เอ่ยตอบเขาไปว่า

" ฉันไม่รู้จะมีแฟนไปทำไม ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครถูกใจหรือผ่านมาตรฐานสายตาฉันเลยสักคน "

หมอกู้ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาเบาๆแล้วเอ่ย

" ผมเข้าใจแล้วที่คุณโสดเพราะมาตรฐานคุณสูง ไม่ถูกใจคุณก็จะไม่เลือกเลย ผมชื่นชมคุณนะ "

" ขอบคุณค่ะ "

ทั้งสองยิ้มให้กัน แล้วหมอกู้ก็เอ่ยว่า

" ทานข้าวเถอะ เดี๋ยวถ้ามันเย็นแล้วจะไม่อร่อย "

" ค่ะ "

หมอกู้ก้มหน้าทานข้าวอย่างเงียบๆ แอบรู้สึกดีใจที่ตัวเองถูกใจเพลงพิณ

ส่วนเพลงพิณก็เอาแต่แอบจ้องหน้าหมอกู้อย่างเงียบๆได้แต่เอ่ยในใจว่า