แต่งหลอกๆแต่อยากบอกว่ารัก นิยาย บท 2

เพลงพิณเข้าไปสำรวจในห้องด้วยความตื่นตาตื่นใจกับความหรูหรา กว้างใหญ่ อลังการของห้อง ที่ประดับประดาด้วยเฟอร์นิเจอร์แบรนด์หรูระดับโลก

" ว้าวววว หรูหราอะไรเบอร์นี้ สุดยอดไปเลย วู้ววว "

เอ่ยจบเธอก็ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงใหญ่ที่หนานุ่มสบายตัว

บนผ้าปูสีขาวสะอาดตาทำให้รู้สึกสบายใจ

เธอหลับตาพริ้มยิ้มแป้นอย่างมีความสุข ในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

สักพักเธอก็ดีดตัวขึ้นมานั่ง แล้วลงจากเตียงเดินออกไปสำรวจสระว่ายน้ำและวิวทิวทัศน์ข้างนอกอย่างชิวๆ

" โห ลมเย็นสบายจัง บรรยากาศยามพลบค่ำคือดีสุดๆไปเลยอ่ะ

นี่มันสวรรค์ของคนรวยชัดๆ วิวสวย บรรยากาศดี ถ้านั่งทานข้าวริมสระในเวลานี้ท่าจะฟินแฮะ "

เธอยืนรำพึงรำพัน จับราวระเบียงแล้วทอดสายตามองออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา ดื่มด่ำกับบรรยากาศสุดฟิน

สูดลมเย็นๆที่พัดผ่านตัวเธอมาเอื่อยๆเป็นระยะๆด้วยความรู้สึกสดชื่น

เธอดื่มด่ำกับบรรยากาศอย่างสุขกายสบายใจ

โดยที่ไม่รู้เลยว่าบนตึกสูงชั้นนี้มีคนอื่นพักอยู่ด้วย

และยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่รู้เลยว่าทั้งสามห้องมีประตูเชื่อมกันหมด

มีเพียงเจ้าของห้องเท่านั้นที่สามารถเข้าออกไปมาได้ทุกห้อง

เธอรู้แค่ว่ามีสามห้อง มีเพื่อนบ้านสามหลังสามครอบครัว

นอกนั้น เธอไม่ได้คิดหรือสงสัยอะไรตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะเห็นว่าชั้นนี้มีถึงสามห้อง แค่นั้นจบ

แต่ที่เธอแปลกใจนิดหน่อย คือห้องอื่นเขาไปไหนกันหมด

[ หรือพวกคนรวยจะชอบความสันโดษ อยู่แต่ในห้องของตัวเอง ต้องใช่แน่ๆ ]

อีกใจเธอก็คิดว่า อาจเป็นเพราะพวกเขาอยู่ที่นี่นานจนเบื่อแล้ว จึงไม่สนใจจุดรับลมชมวิวที่เธอมายืนอยู่

เธอยืนรับลมอย่างเงียบๆฟังเสียงลมที่พัดผ่านเบาๆคนเดียวจนรู้สึกเริ่มหนาวเย็นแล้ว

เธอจึงเดินกลับเข้าไปในห้อง ไปนอนแช่น้ำอุ่นๆในอ่างสุดหรู ราคาที่คนทั่วไปไม่สามารถจับต้องได้

แช่น้ำเสร็จเธอก็กลับมาเปลี่ยนเป็นใส่ชุดนอนแล้วเดินมานอนลงบนเตียงใหญ่

ที่ทั้งหนาและนุ่มมากเป็นพิเศษไม่นานเธอก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง

ในเช้าวันต่อมา เธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแต่เช้า ด้วยความรู้สึกสบายตัว เพราะหลับอิ่ม

และเป็นเพราะเมื่อคืนเข้านอนเร็ว บวกกับความนุ่มของเตียงเธอเลยหลับลึกหลับยาวไปถึงสิบชั่วโมง

จากนั้นเธอก็ลุกมานั่ง ลงจากเตียงไปเปิดผ้าม่านแล้วเข้าไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน

เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เธอก็เดินไปเปิดประตูออกจากห้องเพื่อไปทานข้าวในห้องอาหารส่วนตัว

เธอเดินตรงไปยังลิฟต์แล้วเข้าไปข้างในกดลงไปยังชั้นห้องอาหารโดยที่ไม่สนใจว่ามีคนกำลังมองเธออยู่

หวังเซียวหยาง เจ้าของโรงแรมหรูแห่งนี้กับแฟนสาวกำลังจะเดินตรงมายังลิฟต์ส่วนตัว

ดันเห็นเพลงพิณที่เป็นคนแปลกหน้าเดินเข้าไปในลิฟต์ของเขาก่อนอย่างหน้าตาเฉย

เขาถึงกับขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจ เขาเห็นใบหน้าของเพลงพิณเพียงแวบเดียว

แต่สายตาคมกริบอันเฉียบแหลมของเขากลับสแกนใบหน้าของเพลงพิณไว้อย่างเงียบๆ

[ เธอเป็นใคร ขึ้นมาบนนี้ได้ยังไง ]

ในขณะที่เขากำลังพึมพำอยู่แฟนสาวที่ควงแขนเขาอยู่ก็เอ่ยถามขึ้นอย่างไม่พอใจ