ใบไม้ผลิกลางมรสุม นิยาย บท 12
เวลาที่พึ่งเข้ามา เขาแค่กวาดสายตามองเธอ แค่รู้สึกว่าสีหน้าของเธอ ดูเหมือนจะซีดขาว
แต่เห็นเธอใส่ชุดนอน เซิ่งหมินเซวียนคิดว่าเธอเพิ่งจะตื่นนอน ดังนั้นไม่ได้มีชีวิตชีวาเท่านั้นเอง
ตอนนี้คาดไม่ถึงว่าร่างกายของเธอจะพ่นไฟ ยังหมดสิไปแล้ว คนโง่ก็รู้ว่าเกิดเรื่องแล้ว!
มือของเซิ่งหมินเซวียน สัมผัสหน้าผากของเธอ
ร้อนมาก!
เธอมีไข้แล้ว!
หลังจากนั้นความคิดก็กะพริบเข้ามา จู่ๆในสมองก็กะพริบเรื่องเมื่อวาน
สมควรตาย…หรือว่าสาเหตุเป็นเพราะว่าเมื่อคืนอากาศหนาวยังกระโดดโลดเต้นลงน้ำ?
อ่อนแอขนาดนี้?
ถึงแม้ว่าเซิ่งหมินเซวียนจะสงสัย แต่ร่างกายของคนที่อยู่ในอ้อมกอดร้อนเหมือนเตาไฟ และไม่ได้เสแสร้ง
“นี่…ซูจิ่น!”เขาส่ายเธอไปมา กลับไม่มีการตอบสนองใดๆ
แม่ง เขาพูดด่า กำลังเตรียมอุ้มเธอขึ้นมาไปส่งโรงพยาบาล ก็ได้ยินเสียงกังวานดังอยู่ด้านหลัง “คุณเป็นใคร!ปล่อยจิ่นจิ่น!”
เสียงที่คุ้นเคยนี้คือ…
จิ่นจิ่น?
เซิ่งหมินเซวียนกำลังคิด เคยได้ยินเสียงนี้จากที่ไหน รวมทั้ง“จิ่นจิ่น”สองคำนี้
ก็มีคนผลักเขาจากด้านหลัง ผลักไม่ขยับก็กัดบนมือของเขา
แรงของเธอ เซิ่งหมินเซวียนรู้สึกไม่ถึงความเจ็บปวด กลับรู้สึกจั๊กจี้
“โอ๊ย…”มือของเซิ่งหมินเซวียนไม่มีเนื้อเยอะ โหรวโหรวกัด ก็ปวดฟันแล้ว
โหรวโหรวเจ็บจนเบ้าตามีน้ำตาคลอ “คนเลว!ปล่อยจิ่นจิ่น!”
เซิ่งหมินเซวียนเป็นครั้งแรกที่พบสาวน้อยเตี้ยขนาดนี้ หันหน้ากลับไปมองอย่างแปลกใจ
เขามองเห็นก็ชะงัก“…โหรวโหรว?”
โหรวโหรวได้ฟังชื่อของตัวเอง ก็เงยหน้าขึ้น ร้องไห้จนลืมแล้ว
เธอมองเขาด้วยความแปลกใจ“คุณลุงคนสวย?เป็นคุณเหรอ!คุณลุงคุณทำให้หนูตกใจ หนูคิดว่าเป็นคนเลว!”
สาวน้อยคนนี้…ก็หลอกได้ง่ายจริงๆเหรอ?
ก็เพราะว่าซื้อเค้กให้เธอ ก็ไม่คิดว่าเขาเป็นคนเลวแล้วเหรอ?
ถ้าหากถูกพ่อค้ามนุษย์หลอก จะทำยังไง!
เพียงแต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอไม่ได้คิดว่าเขาเป็นคนเลว ในใจของเซิ่งหมินเซวียนก็มีความสุขมาก!
เดี๋ยวก่อน….
จู่ๆเซิ่งหมินเซวียนก็คิดว่าไม่ถูกต้อง มองโหรวโหรว และมองซูจิ่นที่อยู่ในอ้อมกอด
จิ่นจิ่น?
ซูจิ่น?!
แล้วโหรวโหรวเป็น??
“โหรวโหรว เธอก็คือที่หนูพูดว่าจิ่นจิ่น?”
ตอนนี้ซูจิ่นยังหมดสติ นอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียงผู้ป่วย
โหรวโหรวเป็นห่วงมาก“คุณลุง..จิ่นจิ่นไม่เป็นไรใช่ไหม?หนูกลัวมาก..จิ่นจิ่นพูดแล้วว่าจะไม่จากหนูไป เธอจะหลอกหนูไหม…”
เซิ่งหมินเซวียนมองเห็นคิ้วเล็กของโหรวโหรวขมวดขึ้น นำเธอดึงมาตรงหน้าของตัวเอง ปลอบโยนเธอ
“วางใจเถอะ เมื่อกี้หมอพูดแล้ว จิ่นจิ่นไม่เป็นไร นอนพักก็หายแล้ว โหรวโหรว…ตอนนี้คุณลุงถามหนูสองสามคำถาม หนูต้องตอบอย่างซื่อสัตย์ ได้ไหม?”
“ค่ะ! คุณลุงถามเถอะ!”
“จิ่นจิ่น…เป็นอะไรกับหนู?”
“เป็นแม่ค่ะ!”
โหรวโหรวพูดตอบอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเซิ่งหมินเซวียน กลับมืดครึ้มลง
คาดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้!
ซูจิ่นเธอต้องตายแน่นอน!
จากฉันไปสี่ปี คาดไม่ถึงว่าจะมีลูกสาวแล้ว?
ไม่ถูก!
จู่ๆเขาก็พบช่องโหว่ ใบหน้าก็มีความดีใจ
สี่ปีก่อนที่จากไป เธอเพิ่งจะคลอดโย่วโย่ว และตอนนี้โหรวโหรวก็อายุสี่ขวบแล้ว จะเป็นลูกของเธอได้ยังไง?
ถึงแม้ว่าเธอกับคนอื่นจะอยู่ด้วยกันแล้ว ท้องสิบเดือนคลอดสาวน้อยคนนี้ ตอนนี้ก็เพิ่งจะสามปีจึงจะถูก
“โหรวโหรว หนูรู้ว่าพ่อหนูอยู่ที่ไหนไหม?”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ใบไม้ผลิกลางมรสุม