ใบไม้ผลิกลางมรสุม นิยาย บท 6

ซูเจิ้งถิงอยากจะฆ่าเธอ

คุณปู่ของเธอ อยากเช็ดเธอที่เป็นคราบสกปรกของตระกูล

คิดว่าเธอตายแล้ว คราบสกปรกก็จะหายไปแล้ว

ซูจิ่นเวลานั้นก็รู้ เธอไม่มีทางเป็นคนตระกูลซู และไม่มีทางถูกคนอื่นได้พบ

เธอมีแซ่ที่ขาดไป พ่อที่ไม่สามารถปกป้องเธอ ยังมีเริ่นซานซานเป็นแม่ที่เสียสติ

เริ่นซานซานเพราะว่าเธอ ไร้ค่าไปครึ่งชีวิต

และเพราะว่าเธอ ถูกตระกูลซูข่มเหงรังแกตัวเองทั้งชีวิต

เริ่นซานซานบางครั้งก็อุ้มเธอร้องห่มร้องไห้ บางครั้งก็ทั้งตีทั้งด่าเธอเป็นประจำ

ความจริงซูจิ่นก็ไม่เข้าใจชัดเจน แม่ไม่รักเธอใช่ไหม

ซูจิ่นใจลอยนานมาก เลี่ยวเข่อเข่อผลักเธอเล็กน้อย“ซูจิ่น?เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?ทำไมใจลอยรุนแรงขนาดนี้ มีเรื่องที่เก็บไว้ในใจ?”

“อ้อไม่มี…”ซูจิ่นฝืนยิ้ม ส่ายหน้า

ทำไมนึกถึงเรื่องนั้นอีกแล้ว ไม่ใช่ตัดสินใจลืมไปแล้วเหรอ?

เธอกับตระกูลซู ไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันอีก

เธอหายไป ก็ไม่ดึงดูดความสนใจของใคร

เธอจะเป็นหรือตาย ก็ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลซู

“เพียงแค่นึกถึงโหรวโหรวยังอยู่กับเพื่อนบ้าน ไม่รู้ว่ากินข้าวอย่างเชื่อฟังรึเปล่า เป็นห่วงนิดหน่อย กลัวเธอจะก่อความวุ่นวายให้คนอื่น”

“เธอวางใจเถอะ โหรวโหรวเป็นเด็กดีขนาดนั้น จะก่อความวุ่นวายให้คนอื่นได้ยังไง ในเมื่อมาแล้ว ก็กินให้คุ้ม ที่แบบนี้…พวกเราคงไม่ได้มี

โอกาสมาบ่อยๆ”

น้ำเสียงที่อิจฉาของพวกเธอ ซูจิ่นไม่ได้สนใจแม้แต่นิดเดียว

“คุณชายน้อย!อย่าวิ่งวุ่นวาย――”

ได้ยินสามคำนี้ ซูจิ่นหันหน้ากลับไปมองทันที

คือโย่วโย่ว?

รอเธอหันหน้ากลับไป โย่วโย่วก็วิ่งมาข้างกายเธอแล้ว

โย่วโย่วชะงักไปเล็กน้อย เงยหน้ามองซูจิ่น“เอ๊ะ!เธอ เป็นเธอ!—พวกเธอเล่นไม่สนุก เธอเป็นเพื่อนคุณชายเล่น!”

ซูจิ่นยังไม่ตอบสนองกลับมา ก็ถูกโย่วโย่วดึงเข้าไปในกลุ่มคน

ไม่นาน ก็ไม่รู้ว่าวิ่งไปที่ไหนแล้ว

……

เวลาหมั้นยังไม่มาถึง เซิ่งหมินเซวียนไปต้อนรับแขก

ซูอวี้ถิงรู้สึกเบื่อ แอบหนีไปแล้ว

เธอเดินมาถึงด้านหลังโรงแรม ก็มองเห็นร่างผู้ใหญ่กับเด็ก กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน ดูเหมือนจะมีความสุขมาก

ในใจของซูอวี้ถิง ฉับพลันก็น้อยใจ

เธอเอาใจเด็กเปรตขนาดนี้ เมื่อเห็นเธอเขาก็ติดขนาดนี้

เขาหกล้ม มองเห็นซูจิ่นถลันเข้ามาแล้ว!

ซูจิ่นก็ไม่กล้าบอกเซิ่งจือโย่ว ว่าเธอเป็นแม่ของเขา

พูดว่า เป็นผีเห็นผีจริงๆ?

ตระกูลซูแนะนำเธอมาตลอด ปฏิบัติกับโย่วโย่ว ให้เหมือนปฏิบัติกับลูกของตัวเอง

เด็ก ใครดีกับเขาก็จะติดคนนั้น

ผ่านไปสี่ปีแล้ว ซูจิ่นสำหรับโย่วโย่ว เป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าที่เดินผ่านมาเท่านั้นเอง

ข้อดีและข้อเสีย คนโง่ก็รู้ว่าควรทำยังไง?

คนที่ดิ้นรนต่อสู้ ก็เปลี่ยนเป็นสองคนแล้ว

ซูจิ่นกระโดดลงไป ก็รู้ว่าตัวเองจบเห่แล้ว เธอไม่มีวิธีขยับตัว!

โย่วโย่วกำลังดิ้นรนอยู่ไม่ไกลจากเธอ ซูจิ่นใจร้อนมาก อยากจะว่ายไปช่วยเขา

แต่เธอก็ยังช่วยตัวเองไม่ได้ ยังดิ้นรนรุนแรงกว่าโย่วโย่ว

โย่ว…โย่ว…

ใครลงไปช่วยโย่วโย่ว…

ผู้หญิงคนนั้นกำลังทำอะไร?

เซิ่งหมินเซวียนกำลังมึนงง ถูกคุณนายใหญ่ผลัก จึงตอบสนองกลับมา “ยังมึนงงอะไร รีบไปช่วยโย่วโย่วสิ!”

ซูจิ่นได้ยินเสียงมีคนจะกระโดดลงมาช่วย ละอองน้ำสาดกระเซ็น

สายตาของเธอไม่ชัดเจน สามารถมองเห็นคนว่ายไปหาโย่วโย่วอย่างรวดเร็ว ดึงเขาเอาไว้

ดีมากแล้ว…โย่วโย่วไม่เป็นไรแล้ว…

ไม่รู้ว่าเห็นโย่วโย่วปลอดภัยแล้ว การดิ้นรนของซูจิ่น ก็ไม่ได้เด่นชัดแล้ว

ความกลัวน้ำ ยิ่งรุนแรงขึ้น

รู้สึกหนาวถึงกระดูก ก็ทำให้ซูจิ่นรู้สึกเจ็บปวดมาก

ในขณะที่เซิ่งหมินเซวียนพาโย่วโย่วดึงมาถึงฝั่งแล้ว ก็ไม่ได้สังเกตเห็น ด้านหลังซูจิ่นไม่ได้ต่อสู้ดิ้นรนต่อไปแล้ว

เธอค่อยๆจมลงไป จมลงไปในน้ำ

“โย่วโย่ว！โย่วโย่ว…ทำบาปทำกรรมอะไรไว้…”

ทุกคนเป็นห่วงโย่วโย่ว คาดไม่ถึงว่าไม่มีใครสนใจ ในน้ำมีคนอีกหนึ่งคนกำลังจะจมน้ำ!

บางที เป็นพวกเขาที่ไม่สนใจ