ใบไม้ผลิกลางมรสุม นิยาย บท 7

เซิ่งหมินเซวียนหมุนตัวกลับไป กวาดสายตามองร่างของซูจิ่นโดยไม่รู้ตัว ในน้ำสงบลงแล้ว

เสียงของเขาตะโกนดังมาก “ซูจิ่นล่ะ?!”

คนอยู่มากมาย ทำไมไม่มีคนไปช่วยซูจิ่น?!

เขาคิดว่าหลังจากที่เขาช่วยโย่วโย่วแล้ว จะมีคนอื่นไปช่วยซูจิ่น!

แต่ว่าบนฝั่ง กลับไม่มีร่างของเธอ!

ทุกคนยังไม่เข้าใจ ใครคือซูจิ่น?

คุณนายซูพูดด้วยความโกรธ“เด็กนั่นว่ายน้ำได้ อยากจะใช้กลอุบายอะไร”

“สมควรตาย！”

โย่วโย่วมีคนดูแลเยอะขนาดนี้ คงจะไม่เกิดเรื่องอะไรแล้ว

เวลานี้เซิ่งหมินเซวียน ยิ่งเป็นห่วงความปลอดภัยของซูจิ่น

เขาแทบจะไม่ได้ฟังคำพูดอะไรของคุณนายซู ทิ้งโย่วโย่ว หมุนตัวกระโดดลงไป

“ว้าย เซิ่งหมินเซวียน――เซิ่งหมินเซวียนนายทำอะไร――”

สนใจว่าเธอกำลังใช้กลอุบายอะไร แต่ในใจรู้สึกไม่สงบ กลัวว่าเธอจะมีอันตรายจริงๆ

ทุกคนตะลึง คุณชายเซิ่งใจร้อนจนต้องกระโดดลงไป คือเพื่อช่วยผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้น?

ผู้หญิงคนนั้นชื่อซูจิ่น?

เวลาที่ซูจิ่นถูกเซิ่งหมินเซวียนดึงขึ้นมา สีหน้าซีดเผือด ริมฝีปากสีม่วง ไม่รู้สึกตัวแล้ว

ความเข้าใจผิดชั่วพริบตาเดียว เขาคิดว่าเห็นศพของเธอแล้ว

“ซูจิ่น!ซูจิ่น!เธอฟื้นขึ้นมา!”เขาตบหน้าที่เย็นของเธอด้วยความโกรธ กลับไม่ตอบสนองใดๆ

ทุกคนไม่เคยเห็นคุณชายเซิ่งสีหน้าตึงเครียดขนาดนี้ คนจำนวนมากเห็นก็ชะงัก

บางคนรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่าย เรื่องแบบนี้ ไม่ถ่ายก็เสียดาย

เซิ่งหมินเซวียนสนใจแค่ซูจิ่น ไม่เห็นว่าพวกเขากำลังทำอะไร

คนมากเกินไป คนของตระกูลเซิ่งและตระกูลซูอยากจะห้าม ก็ไม่ทันแล้ว

ใบหน้าของซูอวี้ถิง ก็เขียวแล้ว

แผนการของเธอ ไม่ใช่เพื่อทดสอบตำแหน่งซูจิ่นในใจของเซิ่งหมินเซวียน!

นี่คืออะไร!?

ทำไมเธอถึงมองเห็นสายตาแบบนี้ของเซิ่งหมินเซวียน…

เธอต้องดูผิดไปแน่นอน

“ซูจิ่น！อย่านอนหลับ!เธอแม่งตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้!”เซิ่งหมินเซวียนตะโกนเสียงดัง

ยังคงด่าต่อไป เรื่องที่จะทำต่อมา เป็นเรื่องปกติมาก

เซิ่งหมินเซวียนเงยหน้าเธอ ปิดจมูกเธอ ก้มหน้าลงไปอย่างธรรมชาติ เป่าลมช่วยหายใจ

เป่าหลายครั้ง และกดลงบนหน้าอก ทำกลับไปกลับมาหลายครั้ง

เซิ่งหมินเซวียนในขณะที่ดำเนินการ สีหน้าตึงเครียดมองสังเกตเธอ

ซูจิ่น ใครอนุญาตให้เธอเกิดเรื่องต่อหน้าฉัน!

เดิมทีเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก็เป็นเรื่องที่กล้าทำอย่างกล้าหาญและปกติมาก

แต่คนที่ช่วยเป็นคุณชายเซิ่ง ทำให้เรื่องนี้เปลี่ยนเป็นซับใน ทำให้คนคิดอย่างละเอียด

ทุกคนแอบคาดคะเน ผู้หญิงคนนี้ต้องมีความสัมพันธ์อะไรกับคุณชายเซิ่ง

เพราะว่าอุบัติเหตุของโย่วโย่ว คนที่ไม่เกี่ยวข้องถูกเชิญออกไป

และรวมซูจิ่นกับสองตระกูลเซิ่งและตระกูลเซิ่ง เข้าไปในห้องvip

โย่วโย่วร้องตะโกนอยู่ในอ้อมกอดของซูอวี้ถิง ไม่ได้ร้องเสียงดัง

ร่างที่เปียก ทำให้ชุดราตรีของซูอวี้ถิง ยุ่งเหยิงหมดแล้ว

น้ำมูกน้ำตา ก็ติดบนตัวเธอ

ในใจของซูอวี้ถิงคือรังเกียจมาก อยู่ต่อหน้าทุกคนก็ไม่กล้าพูดอะไร

ซูอวี้ถิงเป็นหม่ามี๊ในอนาคตของโย่วโย่ว นี้คือทุกคนก็รู้

หรือว่าโย่วโย่วติดเธอขนาดนี้ คุณนายใหญ่ถึงแม้ว่าจะรักและสงสาร กลับไม่รีบอุ้มกลับไป

ซูจิ่นนั่งบนโซฟาตรงหน้าพวกเขา บนตัวคลุมเสื้อสูทที่เซิ่งหมินเซวียนถอดให้เธอ

เธอท่วมตัวก็เปียกปอน

ซูจิ่นมองเห็นลูกชายที่อุ้มท้องมาสิบเดือน และพี่สาวที่เกลียดที่สุด อยู่ด้วยกันเหมือนกับแม่ลูกแท้ๆ

ในใจของเธอ รับไม่ได้

เธอเข้าใจโย่วโย่วไม่ใช่ของเธอ จนกระทั่งหลังจากนี้ยังเรียกซูอวี้ถิงว่าหม่ามี๊

คิดมาถึงตรงนี้ ในใจของซูจิ่นก็เจ็บปวด น้ำตาคลอ

เธออยากกอดโย่วโย่วให้มากกว่านี้ ร้องห่มร้องไห้

แต่จู่ๆเธอก็รู้สึกว่า ถึงแม้ว่าทั้งสองตระกูลจะเห็นด้วย โย่วโย่วก็ไม่มีทางลังเลที่จะผลักเขา และวิ่งไปหาอ้อมกอดของซูอวี้ถิงเถอะ

เธอไม่กล้ามองโย่วโย่วหลายครั้ง กัดริมฝีปากจับชุดสูทบนตัว ก้มหน้าลง