ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 224

หัวใจของชารอนสั่นคลอน สิ่งที่หมอคอลลินส์ทิ้งไว้ให้เธอเกี่ยวข้องอะไรกับคุณพ่อไหมนะ?

ในตอนนี้ ชารอนรู้สึกว่าตัวเองยังคงมีโอกาสค้นหาความจริงเกี่ยวกับเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่

หลังจากนั้นไม่นาน ชารอนพลันหยุดลังเลและเดินตามคุณนายคอลลินส์เข้าไปในบ้านทันที

คุณนายคอลลินส์ยื่นกล่องใบหนึ่งให้กับชารอนทันทีที่เข้าไปถึงในห้อง “ผู้สามีของฉันบอกว่าเธอจะพบกับคำตอบที่ตัวเองต้องการในกล่องใบนี้” คุณนายคอลลินส์กล่าว

ลมหายใจของชารอนเริ่มสั่นคลอนเล็กน้อยทันทีที่เอื้อมมือไปรับกล่อง สาเหตุที่แท้จริงของการเสียชีวิตของคุณพ่ออยู่ในกล่องใบนี้งั้นหรือ?

“ขอบคุณมากเลยนะคะ” ชารอนตอบกลับ น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อย

“ลองเปิดดูสิ เดี๋ยวฉันจะขอออกไปดูรูปเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อน" คุณนายคอลลินส์กล่าวกับชารอน ดูเหมือนว่าเธอยังคงจมอยู่กับความสิ้นหวัง

ด้วยเหตุนั้น ชารอนจึงถูกทิ้งให้อยู่ในห้องเพียงลำพัง ความสนใจของชารอนกำลังจดจ่ออยู่กับกล่องตรงหน้า เธอแทบรอไม่ไหวแล้วที่จะรู้ทุกอย่าง แต่ทว่า ในเวลาเดียวกัน ชารอนก็พลันประหม่าเล็กน้อย

ชารอนสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก่อนที่จะเปิดกล่องด้วยมือที่สั่นเทา ภายในกล่องมีไดอารี่ที่ล็อกไว้อยู่หนึ่งเล่ม พร้อมกับกุญแจอยู่ในกล่อง

ทันทีที่เห็นเช่นนั้น ชารอนก็รีบใช้กุญแจเพื่อปลดล็อกไดอารี่ นี่คือไดอารี่การทำงานของคุณหมอคอลลินส์ เขาได้บันทึกประวัติการรักษาผู้ป่วยทั้งหมดเอาไว้ภายใน

ตามวันที่ที่ทำเครื่องหมายเอาไว้ ชารอนก็เปิดจนไปเจอกับประวัติผู้ป่วยของพ่อตัวเองเมื่อห้าปีก่อน

ภายในมีทั้งรายละเอียดเกี่ยวกับอาการของคุณพ่อและขั้นตอนการรักษา คุณหมอคอลลินส์บันทึกทุกอย่างเอาไว้ในไดอารี่เล่มนี้หลังจากที่เขาได้ดูแลพ่อของชารอนมาได้ครึ่งเดือน...

ทว่า ในตอนนั้นเอง ชื่อของฟิโอน่า ไลโอเนลปรากฏขึ้นในไดอารี่ ฟิโอน่าเป็นคนขู่ให้คุณหมอคอลลินส์เปลี่ยนใบสั่งยาของพ่อเธอ!

ในตอนแรก คุณหมอคอลลินส์ปฏิเสธไปแล้ว แต่ทว่า เขาก็ไม่สามารถต่อต้านการบังคับขู่เข็ญและการล่อลวงของฟิโอน่าได้ จนท้ายที่สุด เขาก็ยอมจำนนต่อสิ่งล่อใจและเปลี่ยนรายการใบสั่งยา!

แน่นอน หลังจากทานยาเข้าไป พ่อของชารอนไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย มันไม่ได้เป็นพิษอะไรต่อเขา แต่ถึงอย่างไร ยาใหม่ที่จ่ายไปนั้นก็ไม่มีผลในการรักษาพ่อของชารอนเลยแม้แต่น้อย นั่นหมายความว่าเขาไม่ได้รับการรักษาอะไรเลย! เมื่อเวลาผ่านไป ท้ายที่สุด พ่อของชารอนก็เสียชีวิตลงเพราะความเจ็บป่วยของตัวเอง

ชารอนจ้องไปยังไดอารี่ในมืออย่างไม่เชื่อสายตา น้ำตาของเธอไหลลงมาและตกลงบนกระดาษแผ่นหนึ่งของไดอารี่ ราวกับน้ำตาของเธอกำลังพยายามลบล้างคำพูดบนหน้ากระดาษ