ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 226

ในระหว่างที่ชารอนกำลังจะเปิดไฟ เสียงทุ้มลึกของไซม่อนพลันก้องกังวานในความมืด “ทำไมคุณหายไปนานจังเลยล่ะ?” ไซม่อนถามขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

ชารอนหันกลับไปมองยังมาของเสียงด้วยความตกใจ เธอมองเห็นภาพเงาของไซม่อนจากหน้าต่าง บาดแผลที่ขาของเขายังไม่หายดี ด้วยเหตุนั้น เขาจึงยังต้องนั่งรถเข็นอยู่

ชารอนรีบเปิดไฟทันที ท้ายที่สุด เธอก็มองเห็นทุกอย่างชัดเจน ไซม่อนจ้องมองมาที่ชารอนด้วยสายตาที่แปลกไป เขาพลันขมวดคิ้ว ในตอนนี้ ชารอนไม่รู้ว่าเธอสามารถสัมผัสได้ถึงอย่างอื่นหรือเปล่า แต่ชารอนพลันรู้สึกว่าไซม่อนน่าจะไม่พอใจที่เธอกลับบ้านดึก

ชารอนถึงกับสติหลุดไปชั่วครู่ แต่ทว่า ทันใดนั้น สายตาของไซม่อนก็กลับทำให้จิตใจของชารอนเบิกบาน ใครจะไปคิดกันล่ะว่าท่านประธานผู้มีเกียรติของบริษัทเซ็นทรัล คอร์ปอเรชั่นจะนั่งรอภรรยาของตนผู้ซึ่งกลับบ้านดึกด้วยท่าทางไม่พอใจเช่นนี้?

“ทำไมคุณถึงไม่เปิดไฟเอาไว้หน่อยล่ะ? ฉันลืมบอกไปว่าวันนี้ฉันจะกลับมาดึกน่ะ คุณทานอะไรไปแล้วรึยัง?" ชารอนถามพร้อมกับเดินเข้าไปหาไซม่อน ดูเหมือนว่าชารอนจะต้องเกลี้ยกล่อมให้เขารู้สึกดีขึ้น

"คุณหายไปไหนมา?" ไซม่อนถาม เขายังคงเผยสีหน้าบูดบึ้งอยู่

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ชารอนพลันถอนหายใจ “ฉันไปเยี่ยมพ่อมาน่ะ” เธอกล่าวคำพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ไซม่อนกะพริบตา 'เธอไปที่สุสานมางั้นเหรอ?'

ในตอนแรก ชารอนบอกกับไซม่อนว่าเธอจะไปร่วมงานศพของคุณหมอคอลลินส์ เธอบอกกับไซม่อนว่าเขาเป็นหมอประจำตัวของคุณพ่อ

เธอคิดถึงพ่องั้นหรือ?

ท่าทีของไซม่อนผ่อนคลายลงเล็กน้อย “ครั้งหน้าถ้าคุณจะกลับมาช้า ก็อย่าลืมโทรมาบอกผมก่อนด้วยล่ะ ผมจะได้โทรสั่งข้าวมากินเอง" ไซม่อนกล่าว ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นห่วงชารอนไม่น้อย

"ฉันขอโทษ เดี๋ยวฉันจะเตรียมอาหารเย็นให้คุณเดี๋ยวนี้แหละ”

ตั้งแต่ที่ทั้งสองย้ายกลับมาที่นี่ ในแต่ละวัน ชารอนก็ดูแลงานบ้านอยู่เสมอ

ทว่า ระหว่างที่กำลังหันหลังกลับ ไซม่อนก็คว้าข้อมือของชารอนเอาไว้

ชารอนรู้สึกว่าข้อมือของตัวเองถูกคว้าเอาไว้ ไซม่อนกำลังจับข้อมือของชารอน มือของเขาทั้งแห้งและเย็นยะเยือกทันทีที่สัมผัสโดน เขานั่งอยู่แบบนี้มานานแค่ไหนแล้วเนี่ย?

เขารอเธอกลับมางั้นหรือ?