ชารอนตกใจและมองไปยังผู้จัดการแผนก “คุณบอกว่าฉัน... ฉันถูกไล่ออกงั้นเหรอ?”
อันที่จริง ชารอนก็ไม่ได้ทำงานที่นี่มาระยะหนึ่งแล้ว แต่เธอเพียงแค่ลางานเท่านั้น นอกจากนี้ เธอก็ไม่ได้มาทำงานเพราะเธอได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุทางรถยนต์อีกด้วย ด้วยเหตุนั้น ยูจีนจึงเป็นคนอนุมัติการลาของชารอน
อันที่จริง พวกเขาจะบอกว่านี่เป็นการขาดงานและไล่เธอออกไม่ได้สิ
"ทำไมคะ? ฉันทำผิดอะไรไปเหรอคะ?"
“พอดีผมเพิ่งได้รับแจ้งจากหัวหน้า คุณไม่รู้เลยเหรอว่าตัวเองทำอะไรลงไป?" ผู้จัดการแผนกกล่าวคำพูดออกมาอย่างหมดความอดทน
ชารอนเริ่มสับสนมากขึ้นกว่าเดิม หัวหน้าคนไหนไล่เธอออกกัน? เธอไปทำให้ใครโกรธเคืองอีกล่ะ?
“คุณช่วยอธิบายให้ชัดเจนกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ? ฉันไม่รู้จริง ๆ”
ผู้จัดการแผนกเองก็น่าจะรู้ว่าชารอนนั้นทำงานหนักมาก แถมเธอยังได้รับบาดเจ็บจากการทำงานงานครั้งก่อนด้วย ด้วยเหตุนั้น ชารอนจึงสงบสติอารมณ์ จากนั้นผู้จัดการจึงกล่าวคำพูดออกมา “นี่ถือเป็นประกาศจากห้องทำงานของท่านประธานบริษัท ผมมีหน้าที่รับผิดชอบในการดำเนินการเท่านั้น”
ชารอนรู้สึกประหลาดใจ “ยูจีน... ประธานยูจีนน่ะเหรอ?”
ยูจีนไล่เธอออกงั้นหรือ? มันเป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ!
ยูจีนเป็นคนเสนองานในบริษัทให้กับชารอนเพียงเพื่อที่เขาจะสามารถไล่เธอออกไปโดยไม่มีเหตุผลงั้นเหรอ? เขาไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย
“งั้นเดี๋ยวฉันจะไปคุยกับเขาเองค่ะ” ชารอนลุกขึ้นและต้องการไปที่ห้องทำงานของท่านประธาน
“คุณไม่จำเป็นหรอก” ผู้จัดการหยุดชารอนเอาไว้
ชารอนหันกลับมาอย่างสับสน ผู้จัดการพูดต่อ “ท่านประธานไม่อยู่ที่นี่ ในตอนนี้ ผู้รับผิดชอบของสาขาเราคือท่านประธานจิม”
"ใครกัน?" ชารอนได้ยินไม่ชัด
“ท่านประธานจิม พี่ชายคนที่สามของท่านประธานยูจีน คุณไม่รู้เรื่องหรอกเหรอ?!” ผู้จัดการมองชารอนอย่างโกรธจัด
ชารอนตกตะลึงไม่น้อย เธอจะไปรู้ได้ยังไงกันล่ะว่ายูจีนมีพี่น้องกี่คน?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO