ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 333

ไซม่อนเชยคางของชารอนขึ้นเพื่อมองดูเธอ เขาจ้องมองใบหน้าเล็กที่เงาราวกับกระเบื้องเคลือบของเธอด้วยดวงตาที่แคบลง “คุณให้ความสำคัญกับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ไม่ดีกว่าเหรอ? หากคุณต้องการจะไถ่โทษให้ตัวเองจริง ๆ ก็มาเป็นผู้หญิงของผม และทำให้ผมมีความสุข”

สรุปว่าเขายังคงตั้งใจจะขอให้เธอกลับไปหาเขางั้นเหรอ? เธอไม่เคยคิดเลยว่าชายคนนั้นจะทำตัวเจ้าเล่ห์ได้ขนาดนี้!

ทันใดนั้น ชารอนก็โอบแขนของเธอไว้รอบคอของเขา และเธอก็ถามเขาด้วยน้ำเสียงขี้เล่นว่า “แล้วเมื่อไหร่คุณจะให้สถานะที่ชัดเจนกับฉันล่ะคะ?”

“คุณต้องการสถานะแบบไหนล่ะ? การเป็นผู้หญิงของผมมันยังไม่พออีกเหรอ?” เสียงของไซม่อนลดลงเป็นน้ำเสียงที่ฟังดูซุกซน

ชารอนแสร้งทำเป็นไม่พอใจกับคำพูดของเขา และโต้กลับว่า “แม้แต่ซัมเมอร์ก็ยังได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของคุณ แล้วคุณจะไม่ให้อะไรฉันเลยเหรอคะ?”

ไซม่อนขยับเข้ามาใกล้เธอ หน้าผากของเขาแนบชิดเธอ ขณะที่นิ้วยาวของเขาลูบไล้บนแก้มของเธอ “ผมจะยกตัวตนทั้งหมดของผมให้กับคุณ แล้วสถานะที่ไร้ความหมายยังจะมีประโยชน์อะไรอีก?”

เธอดึงมือของชายคนนั้นออก ก่อนจะเอียงศีรษะไปด้านข้างเพื่อหลบหลีกริมฝีปากของเขาที่ใกล้เข้ามา จากนั้นเธอก็เม้มปากด้วยความไม่พอใจ และพูดอย่างท้าทายว่า “ฉันไม่อยากได้คุณ ฉันต้องการแค่สถานะที่ชัดเจนเท่านั้น”

ดวงตาของไซม่อนแข็งค้างทันที มือของเขาพุ่งขึ้นไปจับกรามของเธอ โดยพยายามจับศีรษะของเธอให้นิ่ง แล้วดึงเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว พร้อมเปล่งรัศมีที่น่าสะพรึงกลัวออกมา “ผมจะมอบทุกอย่างให้กับคุณแน่นอน คุณนายแซคคารี่…” เขาสามารถให้ทุกสิ่งที่เธอต้องการแก่เธอได้ แต่มันก็เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น

เขาประกบริมฝีปากของเธอ ทำให้ชารอนเงียบจนพูดอะไรไม่ได้อีก ไซม่อนแนบชิดริมฝีปากของเธอ และครอบงำเธอทุกครั้งที่เขาจูบเธอ

ชารอนรู้สึกถึงประกายไฟที่วิ่งผ่านร่างกายของเธอ “คุณ แผลของคุณ...”

“ชู่ว.. เงียบน่า ผมจะทำเบา ๆ...”

เขาแทบไม่สนใจอาการบาดเจ็บของเขาเลย สิ่งเดียวที่เขากังวลคือบาดแผลบนร่างกายของเธอ ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการทำคือโอบกอดผู้หญิงคนนี้ไว้ในอ้อมแขนของเขา เขาไม่เคยต้านทานความรู้สึกของตัวเองได้เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ และเขาจะไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นตอนนี้

ชารอนตกหลุมรักคำพูดหลอกลวงของเขา เขาบอกว่าเขาจะอ่อนโยน แต่มันก็เป็นแค่เรื่องโกหกเท่านั้น!

มันเป็นช่วงรุ่งสางเมื่อเธอผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของชายคนนั้น เธอรู้สึกเหนื่อยล้าจนแทบหมดแรง เธอรู้สึกอบอุ่นอยู่ในใจขณะที่นอนเคียงข้างเขา ท้องฟ้าแจ่มใสในวันรุ่งขึ้น และฝนที่ตกหนักเป็นเวลานานหลายวันก็หยุดลงในที่สุด