ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO นิยาย บท 351

ชารอนเมาหนักมาก และเธอก็เริ่มรู้สึกหวาดระแวงไปทั่ว เธอรู้สึกว่าทุกคนที่อยู่รอบตัวต้องการหลอกลวงเธอ และเต็มไปด้วยคำโกหก

“ชาร์ เธอกำลังพูดบ้าอะไรน่ะ? ถ้าฉันมีอะไรเกี่ยวข้องกับซัมเมอร์จริง ๆ เธอคิดว่าฉันจะมาดื่มกับเธอที่นี่ตอนนี้เหรอ?”

“แต่เธอพูดถูก เราใช้นามสกุลกาเบรียลเหมือนกัน แต่ซัมเมอร์เป็นหญิงสาวที่มีฐานะ ในขณะที่ฉันเป็นแค่เด็กกำพร้าที่เติบโตมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มันช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว ฉันมันช่างไร้วาสนาจริง ๆ!”

เมื่อหวนนึกถึงประสบการณ์ชีวิตของเธอเอง ไรลีย์ก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจ และเธอก็อดไม่ได้ที่จะดื่มไวน์อีกสองสามแก้ว

กลายเป็นว่าไรลีย์ กาเบรียล ซึ่งตอนแรกบอกว่าเธอไม่อยากเมาก็เมาเช่นกัน

ชารอนรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย และนอนเหยียดอยู่บนเคาน์เตอร์บาร์ ทันใดนั้น โทรศัพท์ที่อยู่ข้าง ๆ เธอเริ่มสั่น และหน้าจอก็สว่างขึ้น คนที่โทรเข้ามาคือไซมอน แซคคารี่

ในบาร์เสียงดังมาก จนเธอไม่รู้ว่ามีสายเข้า

เมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นครั้งที่สาม ไรลีย์ก็เริ่มตระหนักได้ เธอรับสายโดยไม่ได้สนใจว่าใครเป็นคนโทรมา และคิดว่ามันเป็นโทรศัพท์ของเธอเอง

"สวัสดี? นั่นใครน่ะ?"

ด้วยเสียงเพลงที่ดังกึกก้อง และเสียงของผู้หญิงขี้เมาจากปลายสาย ไซมอนก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “ชารอนอยู่ไหน?”

ไรลีย์เมาและรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก เมื่อเธอได้ยินว่าอีกฝ่ายกำลังตามหาชารอน เธอก็เอามือผลักเพื่อนของเธอที่อยู่ข้าง ๆ แต่อีกฝ่ายยังคงนอนนิ่งอยู่ตรงนั้น และไม่มีท่าทีที่จะตอบสนองแต่อย่างใด

“ชาร์เมาแล้ว คุณค่อยโทรกลับมาใหม่ก็แล้วกันนะ”

เมางั้นเหรอ? คิ้วของชายคนนั้นขมวดแน่นขึ้น และน้ำเสียงของเขาก็เข้มขึ้นอย่างมาก “คุณอยู่ที่ไหน?”

“อยู่ที่บาร์!” พอพูดจบ ไรลีย์ก็วางสายโทรศัพท์ทันที ผู้ชายคนนี้ช่างเซ้าซี้จริง ๆ