ทันใดนั้น เสียงของชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างชารอนก็ดังขึ้น เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อเธอหันกลับไปมองและเห็นว่าเขาเป็นใคร เธอก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก “แฟรงกี้?”
'ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ? ดูเหมือนว่าไซมอนจะเรียกเขามาที่นี่ เขารู้ว่าฉันจะมาที่นี่งั้นเหรอ?
“คุณยีนส์ครับ ผมได้รับข้อความจากท่านประธานแซคคารี่” แฟรงกี้กล่าว
“ข้อความอะไร?”
“ประธานแซคคารี่ต้องการให้คุณออกไปจากที่นี่ทันที”
ชารอนตกตะลึงเมื่อได้ยินเช่นนั้น จากนั้นความโกรธเคืองก็พุ่งออกมาจากดวงตาของเธอ และริมฝีปากของเธอก็โค้งงอเป็นรอยยิ้มที่ดูเยาะเย้ย "ทำไมฉันต้องออกไปด้วย?"
“ประธานแซคคารี่ได้เตรียมรถ และจองเที่ยวบินไว้ให้คุณในวันพรุ่งนี้แล้ว ได้โปรดกลับไปเถอะนะครับ”
ชารอนรู้สึกโกรธเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ความโกรธของเธอก็ยิ่งทวีคูณขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้หลังจากได้ยินประโยคนั้น!
“เขาไม่เอาแต่ใจตัวเองเกินไปหน่อยเหรอ? ฉันควรจะกลับไปเพราะเขาเป็นคนสั่งอย่างนั้นเหรอ? ฉันไม่ใช่หุ่นเชิดของเขานะ ฉันไม่ได้เป็นคนว่านอนสอนง่ายขนาดนั้น!”
'เขาล้ำเส้นมากเกินไป เขาล้ำเส้นมากเกินไปแล้วจริง ๆ!'
'เขากลัวว่าฉันจะไปยุ่งวุ่นวายกับงานแต่งงานของเขากับซัมเมอร์งั้นเหรอ? เขารีบไล่ฉันกลับไปเพราะเขารู้ตัวว่าเป็นคนผิดงั้นเหรอ?
“คุณยีนส์...” แฟรงกี้ยังคงพยายามโน้มน้าวเธอ แต่เธอก็ขัดเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันไม่ไป ถ้าเขาอยากจะพูดอะไรกับฉัน ก็ให้เขามาคุยกับฉันเอง!” จากนั้นเธอก็หันหลังและเดินจากไป
ห้องรับประทานอาหารเต็มไปด้วยแขกรับเชิญที่มาร่วมงานแต่งงาน ดังนั้นแฟรงกี้จึงไม่สามารถเล่นไม้แข็งกับเธอได้ เขาได้แต่ถอนหายใจอย่างยอมแพ้ และตัดสินใจกลับไปคุยกับเจ้านายของเขา
ชารอนไม่รู้สึกอยากอาหารอีกต่อไป เธอบอกให้ยูจีนทานอาหารให้เสร็จ และขอตัวกลับไปที่ห้องพักของเธอเพื่อพักผ่อน
เธอกลับถึงห้องพักแล้วนอนลงบนเตียง ความโกรธในใจเธอยังคงไม่มีทีท่าที่จะบรรเทาลง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไม่รักได้มั้ย…หัวใจของป๊ะป๋าCEO