ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 117

หัวหน้าสาขาฮัวหันหลังกลับไป เขาตกใจมากเมื่อพบว่าเอวของลูกน้องคนนั้นถูกหญ้าคร่าชีพพันรอบเอาไว้แล้ว หญ้าคร่าชีพนั่นรัดแน่นขึ้นอย่างรวดเร็ว หดตัวลง จนกระทั่งฝังเข้าไปในเนื้อของเขา ตาทั้งคู่ของลูกน้องคนนั้นเบิกกว้าง เสียงพรึ่บดังขึ้นมาคนคนนั้นคุกเข่าลงไป ก้มหน้าไปมองเอวของตัวเอง แต่เพิ่งจะก้มหน้าลง เขาก็พบว่าร่างกายเสมอเอวของตนเองขาดแล้ว!

"อ๊อก!"

มีคนหนึ่งไม่สามารถทนมองฉากนี้ได้จริงๆ อดไม่ไหวคลานไปถึงขอบเรือแล้วอาเจียนออกมา

"ระวัง!"

คำเตือนของหัวหน้าสาขาฮัวเพิ่งออกมา หญ้าคร่าชีพสีเขียวก็พุ่งทะลุออกมาจากน้ำ มุดเข้าไปในปากของเขา คนคนนั้นจับหญ้าคร่าชีพเอาไว้อยากจะดึงมันออกมาด้วยความหวาดกลัว แต่ในชั่วพริบตาเดียว หญ้าคร่าชีพก็มุดทะลุออกมาจากท้องของเขาแล้ว จากนั้นก็พันรอบไปที่มือของเขา รัดแน่น รัดแน่นด้วยความรวดเร็ว

ไม่ช้า สิบนิ้วของคนคนนั้นถูกตัดออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน นิ้วมือสิบนิ้วร่วงหล่นลงมาบนกระดานเรือ และคางของเขา ถึงลำคอ ถึงหน้าอกและหน้าท้อง ถูกหญ้าคร่าชีพที่อยู่ด้านในพรึบเสียงหนึ่งก็รัดออกมาอีกครั้ง เหมือนกับว่าคนทั้งคนของเขาถูกคว้านชำแหละท้อง ลำไส้ไหลออกมาหมด

คราวนี้ คนที่ทนไม่ไหวอยากจะอาเจียนต่างพากันก็ปิดปากอย่างสุดฤทธิ์ เบียดไปทางตรงกลางเรืออย่างสุดชีวิต

"ห้ามเข้าใกล้ขอบเรือ! เข้าไปตรงกลางให้หมด!" สีหน้าหัวหน้าสาขาฮัวซีดขาว สองมือจุดไฟคบเพลิงด้วยความสั่นเทา กวาดไปตามขอบเรือเป็นระยะๆ ต้องการจะเผาทำลายหญ้าคร่าชีพนั่น

โหลชียืนอยู่ตรงท้ายเรือ ทำใจให้สงบ ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าด้วยกำลังภายในของนางในตอนนี้สามารถได้ยินเสียงคลื่นกระทบที่ใต้เรือได้ กระแสน้ำตรงไหนมีความผิดปกติก็หนีไม่พ้นหูของนาง!

และตอนนี้ ตรงใต้เท้าของนาง หญ้าคร่าชีพนั่นกำลังลอยอยู่ในน้ำ ค่อยๆมุดเข้าไปทางใต้เท้าของนาง

นัยน์ตาของโหลชีประกายสีเข้มกว่าปกติเล็กน้อย หญ้าคร่าชีพนี้นักพรตเลวก็ไม่เคยบอกนางว่าจะจัดการกับมันได้อย่างไร แต่นางก็ไม่ได้คิดจะไปต่อกรด้วย ฝั่งหนึ่งต้องการจะจับนาง อีกฝั่งก็ต้องการจะฆ่านาง ทั้งสองฝั่งนางก็ไม่อยากปล่อยไป เช่นนั้น ก็ให้พวกเขาเข่นฆ่ากันเองแล้วกัน

ในวินาทีที่หญ้าคร่าชีพมุดขึ้นมา โหลชีก็คว้าชายชุดดำที่อยู่ใกล้นางมากที่สุดมาคนหนึ่งจากนั้นก็โยนลงไปบนกระดานเรือ เจอกับหญ้าคร่าชีพนั่นพอดี! หญ้าคร่าชีพไม่ปล่อยโอกาสใดๆไปเด็ดขาด มันไม่สามารถแยกแยะว่าใครเป็นใคร รู้แค่ต้องพันรอบไปที่ร่างที่มีเลือดเนื้อทุกประเภทที่ถูกมันสัมผัส และหลังจากที่พันรอบแล้วจะต้องบิดตัดร่างนั้นให้ขาดออกจากกัน กระบวนการนี้ทำให้นางมีเวลา

และในเวลานี้เอง นางกระทืบเท้าลงไป ภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของหัวหน้าสาขาฮัวกับคนอื่นๆ การกระทืบเท้าที่ใช้กำลังภายในไปเจ็ดแปดส่วนก็ทำให้เรือลำเล็กลำนี้สั่นสะเทือนจนแยกออกจากกัน!

เท้าของนางเหยียบไว้เพียงกระดานเรือแผ่นเดียว ใช้กำลังภายใน พุ่งทะยานออกไปตามกระแสน้ำราวกับลูกศรที่พุ่งออกไป

เหยียบใบกกใบเดียวก็สามารถข้ามแม่น้ำได้นางไม่เป็น แต่ว่ากระดานไม้อันเดียวข้ามแม่น้ำก็ยังพอได้อยู่! โดยเฉพาะหลังจากที่กำลังภายในของนางเพิ่มสูงมากยิ่งขึ้นในตอนนี้!

และคนอื่นๆที่อยู่บนเรือก็ไม่ได้มีกำลังภายในที่ล้ำลึกเช่นนี้เหมือนกับนาง หลังจากที่เรือแยกออกจากกัน แต่ละคนต่างก็พากันตกลงไปน้ำ ชั่วครู่เดียว คนพวกนั้นก็กรีดร้องขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว!

ในแม่น้ำนี่ มันมีปลากินคนอยู่นะ! อีกอย่าง ที่น่ากลัวกว่านั้นคือราชาปลาแม่น้ำชิงยังอยู่ในน้ำ หญ้าคร่าชีพนั่นก็อยู่ในน้ำด้วย!

ตอนนี้ คนพวกนี้ตกใจกลัวจะแย่อยู่แล้ว แต่ละคนพยายามจะปีนป่ายขึ้นไปบนกระดานเรือ ราชาปลาแม่น้ำชิงที่ปะปนอยู่ในน้ำต้องการจะไปไล่ล่าโหลชี ได้แต่จนใจเมื่อคนที่ตกลงมาในน้ำมีมากถึงสิบเอ็ดสิบสองคน แล้วต่างก็พยายามปีนป่ายกันอย่างสุดแรงเกิด หญ้าคร่าชีพขยับเล็กน้อยก็สามารถพันรอบร่างกายได้หนึ่งร่างแล้ว หลังจากที่พันรอบร่างแล้วก็ต้องใช้เวลาสักพักในการรัดร่างให้ขาดออกจากกัน แม้แต่เขาก็ไม่สามารถควบคุมมันได้!

เดิมทีหญ้าคร่าชีพนี้เป็นอาวุธสังหารของเขา ตอนนี้กลับถ่วงเวลาการเคลื่อนไหวของเขา แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเขาก็ไม่มีทางที่จะยอมทิ้งสิ่งนี้เพื่อไปตามโหลชี เพราะหญ้าคร่าชีพมีค่าและดุร้ายมากเหลือเกินจริงๆ

วรยุทธของหัวหน้าสาขาฮัวก็ไม่เลวเช่นกัน เห็นคนที่ตนเองพาออกมาตายอย่างอเนจอนาถไปทีละคน โหลชีก็หนีห่างออกไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว รู้สึกโกรธมากขึ้นทันที กัดฟันเอาไว้แล้วดำดิ่งเข้าไปในน้ำ จะต้องต่อสู้กับราชาปลาแม่น้ำชิงให้ได้

โหลชีก็ต้องไม่รอให้พวกเขาต่อสู้กันจนจบอยู่แล้ว ฉวยโอกาสนี้ลอยไปตามกระแสน้ำออกไปไกลมากแล้ว

ภายใต้การลอยไปตามกระแสน้ำในเวลาเดียวกันนางก็ยังใช้กำลังภายในอีกด้วย กระดานเรือนั่นบินทะยานไปตามผิวน้ำ ในระดับความเร็วที่เร็วมาก เวลาแค่หนึ่งก้านธูป นางก็ลอยออกไปไกลมากๆแล้ว ไม่ได้ยินเสียงใดๆจากด้านนั้นเลย

และเมื่อมาถึงบริเวณนี้ กระแสไหลเชี่ยวกรากมากยิ่งขึ้น ข้างหน้าก็ยังมีแควแยกออกไปเป็นสามทาง ก็ไม่รู้ว่าแต่ละทางจะไหลไปที่ใดบ้าง โหลชีขมวดคิ้วเล็กน้อย นางไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่เลยสักนิด และไม่รู้ว่าแม่น้ำสายนี้คือแม่น้ำอะไร และที่ไหนกันแน่ ยังอยู่ในขอบเขตของแคว้นตงชิงหรือไม่ หากว่าล่องลอยออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้ว่านางไม่อยากจะจากเฉินซ่าด้วยวิธีเช่นนี้ คาดว่าคงต้องจากไปเช่นนี้อย่างช่วยไม่ได้แล้ว