ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 12

ที่แท้พวกเขากำลังเข้าใกล้รังงูพวกนี้ มิน่าเล่ายิ่งร้อนขึ้นเรื่อยๆ งูพวกนี้ มันกลายพันธุ์เหมือนกัน ไหนเลยจะแค่กลายพันธุ์ ยังเหนือความคาดหมาย มีงูที่ไหนพ่นไฟได้กัน!

แต่ว่าพวกมันอยู่ต่อหน้าแล้ว มันเป็นของจริง!

"ไป รีบไป"

น้ำเสียงเฉินซ่ายังคงราบเรียบสงบนิ่ง ประหนึ่งอันตรายเบื้องหน้ามิคู่ควรให้เอ่ยถึง ชายผู้นี้สามารถฝึกตนจนท่าทีไม่ไหวติงแม้ภูเขาพังทลายลงตรงหน้าได้อย่างไร?

โหลชีวิ่งเร็วมาก งูพวกนั้นก็เร็วยิ่งกว่านาง คล้ายกับเป็นปีศาจ รู้จักรังแกผู้อ่อนแอยอมลงให้ผู้แข็งแกร่งกว่า งูหลายตัวที่พันกับต้นไม้พากันพุ่งเข้าหานาง ดั่งจะรัดคอนาง กัดหน้านาง และพ่นไฟใส่หัวนาง

โชคยังดีมีเฉินซ่าอยู่ด้านหน้านาง สองฝ่ามือประกบกัน สะบัดงูสองข้างทางบินว่อน แม้แต่ไฟที่งูพ่นออกมายังสะบัดพัดดับเลย

ด้านหลังมีองครักษ์กับอิง นางเองไม่ต้องกังวลอะไร

เพียงแต่ว่าต่อให้พวกเขาเก่งกาจเพียงใด งูมีจำนวนมาก มากเกินไป ต่อให้จะฆ่าก็ฆ่าได้ไม่หมด

ความชันใต้ฝ่าเท้าเริ่มลาดขึ้นเรื่อยๆ ทำให้วิ่งแล้วเหนื่อยมาก

"ขึ้นมา"

ทันใดนั้นพลันได้ยินเฉินซ่าพูดทั้งๆ มิได้หันกลับมา โหลชีถามขึ้นอย่างสงสัย "อะไรนะ?" ที่ฝ่าเท้ามีงูพ่นไฟตัวหนึ่งเลื้อยเข้ามา นางตกใจรีบกระโดดหนี

เฉินซ่าราวกับมีตาหลัง เขายกเท้าเหยียบด้านหลัง ลงหัวงูตัวนั้นเต็มๆ แต่ก่อนตายงูตัวนั้นยังมิวายพ่นไฟ ไฟนั่นจึงเผาพื้นรองเท้าของเฉินซ่าเข้าพอดี

เขาแค่นเสียงเย็น กระทืบเท้าดับไฟลง ท่าทางไม่รีบไม่ร้อน เด็ดขาดชัดเจน ไม่หวาดกลัวตื่นเต้นเพราะรอบข้างมีงูพ่นไฟแปลกประหลาดฝูงหนึ่งอยู่เลย

"ขึ้นมา" น้ำเสียงเขาเริ่มไม่พอใจเมื่อต้องเอ่ยเป็นครั้งที่สอง

ถ้ามิเห็นแก่ว่านางเป็นยาแก้ปวดของเขา อีกทั้งทุกวันขึ้นสิบห้าค่ำยังต้องการนาง เขามีหรือจะทำตัวกับสตรีเยี่ยงนี้ และมีหรือจะยอมให้นางเข้าชิดใกล้ครั้งแล้วครั้งเล่า

โหลชีถึงได้เข้าใจว่าเขาจะให้นางขี่หลัง อดลังเลไม่ได้ แต่พอเห็นงูที่ฝ่าเท้า นางกัดฟันกรอด กระโดดขึ้นหลังกว้างของเขาทันที

นางเป็นคนยุคปัจจุบัน ไม่ถือสาเรื่องชายหญิงห้ามใกล้ชิดกัน นางเกลียดงูมากที่สุด หากหนีได้จะหนี แต่เฉินซ่านี่แข็งแรงจริง น้ำหนักสี่สิบกว่ากิโลของนางกระโดดขึ้นไป เขากลับไม่ไหวติงสักนิด ฝ่าเท้าไม่ได้หยุด พุ่งทะยานขึ้นเขาด้วยความเร็วสูง ราวกับนางเบาดุจปุยนุ่นก็ไม่ปาน

"น่าตายนัก พวกมันกำลังพ่นไฟแล้ว!"

อิงร้องขึ้นมาอย่างกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน โหลชีหันกลับไปมอง งูนับไม่ถ้วนต่างพากันเงยหัว เริ่มพ่นไฟไปทุกทิศ ลูกไฟเหล่านั้นทำให้ต้นไม้ถูกเผาไปตามๆ กัน ชั่วพริบตาเดียว ด้านหลังกลายเป็นทะเลเพลิงแล้ว ในป่าทึบนี้ ไฟลามเร็วที่สุด ประกายไฟเริ่มเผาไล่หลังพวกเขามา

ดูท่า งูพวกนั้นเห็นว่าตามพวกเขาไม่ทัน โมโหจัด นี่ตั้งใจจะเอาให้ตายไปตามๆ กันเลยรึ?

วิ่ง ต้องวิ่งเร็ว ขืนไม่วิ่ง พวกเขาคงตายในกองไฟแล้ว

เวลานี้มีหรือจะสนใจ ดอกลึกลับอีก

โหลชีเกาะหลังเฉินซ่า เขาต้องใช้มือหนึ่งประคองนางไว้ อีกมือสะบัดฝ่ามือใส่เหล่างูที่ยังไม่ยอมแพ้ไม่หยุด ฝ่าเท้าไม่หยุดนิ่ง ดั่งกับว่าเท้าแตะพื้นเพียงนิดก็สามารถทะยานไปได้อีกหลายเมตร

ด้านหลังอิงกับองครักษ์พยายามตามติดความเร็วของเขาอย่างสุดชีวิต พยายามวิ่งแข่งกับงูและไฟพวกนั้น