ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 13

สีหน้านางเคร่งขรึมลงพลางว่า "เวลานี้หนทางเดียวคือเดินต่อไป" ข้ามไปไม่ได้ เดินหันหลังกลับก็ไม่ได้ ไม่มีหนทางไป ก็ต้องสร้างทางขึ้นมาเอง

นางจำได้ว่าก่อนหน้านี้ตอนพวกเขากระโดดจากยอดเขาลงมาที่หุบเหวลึกลับ เป็นเพียงปลายเท้าแตะจุดทับซ้อนแผ่วเบาลงมาเรื่อยๆ กระโดดลงมาราวกับเหยี่ยวตัวใหญ่ วิทยายุทธ์นั้นทำนางถึงกับตกตะลึงตาค้าง ถึงแม้ว่าหุบเหวลึกจะเทียบไม่ได้กับยอดเขา หากลองคิดดูแล้ว ก็ไม่ใช่ทำไม่ได้

พอพูดจบ อิงเม้มปากแน่นพลางเดินไปสังเกตขอบหน้าผา เขามิได้ทำเป็นแต่โมโห มาถึงสถานที่เช่นนี้ ร้อนใจไร้ประโยชน์ ต้องคิดหาวิธีออกมา คงทำได้แต่เดินต่อไปนี่กระมัง

"ลึกเกินไป ทำไม่ได้" นี่เป็นผลสรุปของเขา เหวลึกเช่นนี้ พวกเขามิมีทางลงไปได้อยู่แล้ว

ไฟลามมาถึงตัวแล้ว ไม่ทันแล้ว

เฉินซ่าวางโหลชีลง หมุนตัวเดินไปมุมที่ยังไม่โดนเผา เลือกต้นไม้ต้นเล็กมาสักหลายต้น พอสะบัดมือออกไป แสงสีเงินสว่างวาบไม่กี่ครั้ง ต้นไม้เล็กหายต้นล้มลง รอยตัดราบเรียบอย่างมาก

โหลชียืนมองอ้าปากค้าง กลับเห็นเขาโยนต้นไม้เล็กขึ้นฟ้า มือถือมีดสั้นที่นางเคยยืมไปฆ่าปลาสะบัดบินอย่างร้ายกาจ ฟันฉับเป็นท่อนไม้หล่นลงมา แขนเขาคว้าทีละอันทำซ้ำๆ ระหว่างลอยลงมา

หล่อ หล่อมาก ทำไมหล่อขนาดนี้!

โหลชียืนมองตาเคลิ้ม อดปรบมือชมเชยไม่ได้ว่า "เฉินซ่าท่านเก่งมากเลย!"

คนโดนชมไม่ชายตาแลนางสักนิด เขาหมุนตัวกระโดดลงหน้าผาไป

โหลชีสีหน้าเปลี่ยน "เฮ้ย ต่อให้ไม่มีทางออกยังไง ก็ไม่ต้องกระโดดหน้าผาฆ่าตัวตายหรอกมั้ง? ข้าขอเก็บคำชมเมื่อครู่คืน!" พอพูดจบ ก็เห็นอิงกับเหล่าองครักษ์มองนางด้วยสายตาแปลกๆ ราวกับนางเป็นตัวประหลาด

โหลชีโพล่งประโยคนี้ออกไป อันที่จริงเป็นเพราะตกใจกับการเห็นเฉินซ่ากระโดดลงไปอย่างนั้นจนกลั้นปากไม่อยู่ แต่พอพูดเสร็จ นางก็ตบหน้าผากตนเอง จะเป็นไปได้ยังไงเล่า? ฆ่าตัวตาย? ผู้ชายคนนั้นไม่เหมือนคนคิดสั้นเลยสักนิดนี่! นางนี่ใกล้บ้าแล้วสิ

นางผลุนเข้าไปเกาะขอบหน้าผาชะเง้อมองลงไป พลันเบิกตากว้าง นางเห็นอะไรเข้าล่ะเนี่ย?

ตอนที่ผู้ชายคนนั้นกระโดดลงไป มือหนึ่งคว้าท่อนไม้ท่อนหนึ่งปักเข้าไปในหน้าผา จากนั้นหมุนตัวกลางอากาศ สองขาเกี่ยวรัดท่อนไม้ เอาตัวห้อยหัวลงมา และปักท่อนไม้อีกท่อนลงไปด้านล่าง ฝ่ามือตบท่อนไม้ท่อนที่สอง คว้าจับ ร่างหมุนตัวลงไปเรื่อยๆ และปักท่อนไม้ไปด้วย

ท่าทางนั้นประหนึ่งเคยทำมาเป็นหลายร้อยครั้งแล้ว เคลื่อนตัวพลิ้วไหว ไม่เว้นจังหวะหยุดเลยสักนิด หุบเหวลึกไม่อยู่ในสายตาเขาเลย ร่างบินขึ้นบินลงในแนวหน้าผา อาศัยเพียงท่อนไม้แค่นั้น

พริบตาเดียวเขาปักท่อนไม้เข้าหน้าผาห้าท่อนด้วยพลังตนคนเดียว กลายเป็นบันไดง่ายๆ ขึ้นมา! ความกล้าเช่นนี้ ฝีมือเช่นนี้ เขายังเป็นคนหรือไม่? เป็นคนรึนี่?

เฉินซ่าบินขึ้นมา โอบกอดเอวของโหลชี ความร้อนแผ่ซ่านจากด้านหลัง เขาโอบนางกระโดด "ลงมา"

เหยียบลงบนท่อนไม้ เขาโอบนางพริบตาเดียวก็มาถึงท่อนที่ห้า เท้าเหยียบท่อนไม้ มือหนึ่งโอบเอวนาง อีกมือคว้าจับท่อนไม้ท่อนที่สี่ พลางโอบรัดนางเข้าอ้อมกอด

อิงกับองครักษ์พร้อมกันกระโดดลงมา มายืนเหนือพวกเขา

ในขณะที่พวกเขาพึ่งยืนได้ กองไฟด้านบนพร้อมใจกันพ่นออกมา ทะเลเพลิงกลืนกินจุดที่พวกเขายืนอยู่เมื่อครู่ไปแล้ว อีกเพียงนิด พวกเขาจะทำได้เพียงเลือกระหว่างตายท่ามกลางกองเพลิงหรือกระโดดหน้าผาฆ่าตัวตายเท่านั้นแล้ว

แผ่นหลังของโหลชีเกาะติดหน้าผา ใบหน้าแนบหน้าอกของเฉินซ่า นางได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้น ตึกตักตึกตัก ราบเรียบจริงๆ