ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 128

โหลชีหันมามองเขาอีกครั้งของ จากนั้นก็เข้าไปนั่ง รถม้านี้เมื่อเทียบกับรถม้าที่นางกับเฉินซ่าเคยนั่งมันต่างกันหลายระดับ แต่อย่างน้อยมันก็สะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย และมีมุมหนึ่งที่แขวนถุงยาหอมไว้ กลิ่นดอกไม้สดชื่นหอมฟุ้งทั่วห้อง

นางเข้าไปนั่ง เสื้อผ้าบนตัวนางเดิมทีก็เปียกแล้ว พอนั่งก็ทำให้เบาะนั่งนั้นเปียกทันที

"ท่านอา ทำให้ในรถม้าเปียกควรทำอย่างไร? เมื่อเจ้ากลับไปจะถูกนายท่านตำหนิหรือไม่?" โหลชีเปิดม่านและพูดกับเขา

"ไม่ ไม่ ไม่เป็นไร เบาะนั่งเปลี่ยนได้ กลับไปแล้วค่อยเปลี่ยนอันที่แห้งก็ได้แล้ว แม่นางไม่ต้องห่วง" ชายร่างใหญ่ถามอีกครั้ง"แม่นางจะไปไหนหรือ? เมืองที่พวกเราจะไปก็อยู่ตรงหน้า เกรงว่าฝนคงจะตกนาน หรือจะไปค้างคืนในเมืองหนึ่งคืนไหม?"

"อืม" โหลชีตอบ กลอกตา แล้วถามว่า "ท่านอา ในเมืองนั้นมีคนขายม้าไหม?"

"แม่นางต้องการซื้อม้าหรือ? มีสิมีสิ ถึงตอนนั้นข้าจะช่วยหาพ่อค้าม้าที่ไว้ใจได้ จริงสิแม่นาง ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ? ดูเจ้าแล้วคงจะเป็นคุณหนูที่มาจากตระกูลใหญ่ ออกมาคนเดียวไม่กลัวเจอคนร้ายเหรอ?"

"ข้าออกมาดูโลกภายนอก ท่านพ่อไม่ยอมให้ข้าออกมา ดังนั้นข้าเลยแอบหนีออกมาคนเดียว"

ฝนยิ่งอยู่ยิ่งตกหนักขึ้นเรื่อยๆ หลังจากคุยกันไม่กี่คำ โหลชีประเมินว่าอีกฝ่ายน่าจะถามสถานการณ์ของตัวเองได้พอสมควรแล้ว ในที่สุดเขาก็นิ่งเงียบ รีบเร่งรถม้า เพื่อให้รถม้าวิ่งได้เร็วที่สุด

นี่คือตงชิง ตงชิงมีพื้นดินกว้างใหญ่และทรัพยากรที่อุดมสมบูรณ์ ประชาชนอาศัยและทำงานอย่างสงบสุข จากเมืองนี้จะเห็นได้ว่า เมืองเล็ก เป็นเขตเมืองเล็กๆเมืองหนึ่ง ในเวลานี้ นอกประตูเมืองมีทหารยามกำลังตรวจสอบรถม้าและคนเดินถนนที่เข้าออก

"เฮ้ย ทำไมมีการเสริมกำลังล่ะ?" ชายร่างใหญ่ก็แปลกใจเล็กน้อย

"ท่านอา ปกติที่นี่ไม่มีทหารยามเหรอ?"

"ปกติจะมีทหารเวรยามอยู่บนหอคอย เวลาเข้าออกไม่ค่อยจะมาตรวจสอบ"

แม้ว่าตอนนี้ฝนจะเบาบางลงบ้างแล้ว แต่สภาพอากาศเช่นนี้ยังคุ้มกันอย่างแน่นหนา ตรวจสอบชาวบ้านที่สัญจรไปมาอย่างเข้มงวด นี่กำลังจะจับกุมนักโทษหรือ?

"น่าจะมีคนชั่วก่อเหตุร้าย ดังนั้นจึงต้องตรวจค้น" ชายร่างใหญ่ปลอบใจ "ไม่เป็นไร มันไม่เกี่ยวกับพวกเรา"

เมื่อฝนตก คนและรถเข้าออกเมืองก็ไม่เยอะ ด้านหน้าพวกเขามีรถหรูหราสุดๆขี่เข้ามาพอดี พวกเขาอยู่ข้างหลังยังคงได้กลิ่นหอมของดอกไม้และผงแป้งจากรถม้านั่น

โหลชีถามว่า "ท่านอา รถที่อยู่ข้างหน้านั้นเป็นของใคร สวยจังเลย"

"เฮ้อ นั่นมันรถม้าของฮูหยินไป่ฮัว" เขาหันหลังให้โหลชี ดังนั้นโหลชีจึงมองไม่เห็นสีหน้าการแสดงออกของเขา แต่นางรู้สึกว่าขณะที่ชายร่างใหญ่พูดถึงฮูหยินไป่ฮัวมีความรู้สึกอิจฉาตาร้อนมาก

"ฮูหยินไป่ฮัวคือใคร?"

"ที่นี่ฮูหยินไป่ฮัวเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุด ความงามนั้น เสน่ห์นั้น......" เขาตระหนักได้ว่าตัวเองพูดผิดไป เลยรีบเปลี่ยนเรื่องพูด "แม่นางก็งดงามมาก ถ้าเป็นผู้ชาย ฮูหยินไป่ฮัวจะต้องชอบแน่ๆ"

"ฮูหยินไป่ฮัวชอบผู้ชายที่หน้าตาดีหรือ?" โหลชีถาม

"ใช่ครับๆ"

รถของฮูหยินไป่ฮัวขับผ่านไปอย่างรวดเร็ว และเมื่อถึงคิวของพวกเขา ชายร่างใหญ่ก็หยิบเงินจากแขนเสื้อของเขาออกมาทันที แล้วยัดไปในมือของทหารยามที่เดินมา ชายคนนั้นรับเงินไป แต่ก็ยังเดินเข้ามา "ไอ้เคราหวาง พวกเราทุกคนรู้จักเจ้า แต่คราวนี้เบื้องบนออกคำสั่งอย่างเข้มงวด ห้ามทิ้งร่องรอยและเบาะแสใดๆไว้ ดังนั้นจึงต้องตรวจค้นหน่อย"

"ถ้าอย่างนั้นก็ดูเลย ดูเลย" ชายร่างใหญ่ชื่อไอ้เคราหวางไม่กลัว

ม่านถูกเปิดออก ทหารยามมองดูดวงตาที่สดใสของโหลชี และอดไม่ได้ที่จะสะดุ้ง

"พี่ทหาร พวกท่านกำลังหาใครเหรอ?"

"ชายสองคน......" ทหารยามตอบโดยไม่รู้ตัว แต่จู่ๆก็ตั้งสติได้ว่านี่มันเป็นความลับ ดังนั้นเขาจึงหยุดพูดทันที มองมาที่นางและมองไอ้เคราหวาง ดวงตาของเขาเปล่งแสงประกาย แต่โหลชีทำเหมือนมองไม่เห็น

ไอ้เคราหวางยิ้มให้เขา

ทหารยามคนนั้นโบกมือ ให้พวกเขาเข้าเมือง

ทุกเมืองของตงชิงอาจเป็นแบบนี้ตลอด กฎของการก่อสร้าง ถนนที่กว้างขวาง สะอาด ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจทันทีที่เข้าเมือง นี่อาจเป็นฝีมือตงสือยู่ เหมือนกับความรู้สึกที่คนอื่นมีต่อเขา

"แม่นาง ถ้าเจ้าไม่รีบ ข้าจะไปดูที่จวนไป่ฮัวก่อนได้ไหม?"

ไปจวนไป่ฮัว? ไปดูอะไรเหรอ?

โหลชีส่ายหัว "ข้าไม่รีบ"

ไอ้เคราหวางตะโกนเร่งม้า แล้วไล่ตามรถม้าหรูหราที่เลี้ยวมุมข้างหน้าไปแล้ว

รถม้าวิ่งไปได้สักพัก แล้วเลี้ยวอีกสองโค้ง และหยุดตรงหน้าบ้าน ที่วาดลวดลายสวยงามหรูหราโอ่อ่า ยามเฝ้าประตูก็รีบกางร่มกระดาษขึ้นมาทันที โหลชีพบว่ายามเฝ้าประตูคนนั้นเป็นชายหนุ่มที่อายุสิบกว่าปีมีหน้าตาหล่อเหลา

มีสาวใช้รูปร่างดีลงมาจากรถม้าก่อน นางก็กางร่มกระดาษ จากนั้นจึงพยุงผู้หญิงรูปร่างโปร่งออกจากรถม้า พยุงนางเข้าไปในบ้าน

เมื่อมองแผ่นหลังของผู้หญิงที่รูปร่างสูงโปร่งคนนั้นโหลชีก็หรี่ตาลงเล็กน้อย ทำไมนางถึงรู้สึกว่ารูปร่างของหญิงสาวคนนั้นช่างคุ้นเคยนัก?

เป็นไปไม่ได้?

"น่าแปลก ที่พากลับมาคราวนี้เป็นผู้หญิง" ไอ้เคราหวางบ่นพึมพำเบาๆ ดูเหมือนว่าจะน่าเบื่อมาก หันหัวรถม้าและเตรียมออกเดินทาง