ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 173

"ในกระเพาะร้อน----"

โหลชีฝืนพูดได้เพียงแค่สามสี่คำจากนั้นก็พูดอะไรไม่ออก และตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง ใบหน้าของเฉินซ่าเปลี่ยนไปอย่างมาก จากนั้นได้อุ้มนางขึ้นมา และมองไปที่หมอเทวดาทันที "เกิดอะไรขึ้น?"

หมอเทวดาสีหน้าก็ดูกังวลเช่นกัน "ข้าน้อยก็ไม่ทราบ----"

ดีจิ้งจอกมารนี้เป็นเพียงสิ่งของที่มีอยู่ในตำนาน และวิธีการทานนั้นได้ถูกบันทึกไว้ในตำราแพทย์โบราณของเขาเท่านั้น แต่ตอนนี้เขานึกขึ้นได้ บรรพบุรุษที่บันทึกวิธีนี้ก็ไม่ได้บอกว่าเขาเคยได้ลองทำเกี่ยวกับดีจิ้งจอกมารนี่ แต่ไหนแต่ไรมาไม่มีใครเคยลองเลย มันเป็นแค่วิธีที่เขาคาดคะเนเท่านั้น

เพราะเขาอ่านตำราแพทย์เล่มนั้นมาเกือบทั้งชีวิตไม่เคยทำผิดพลาดเลย และโดยพื้นฐานสิ่งที่เขียนบนนั้นถูกต้องหมด ดังนั้นเขาจึงเคยชินกับการที่เชื่อในตำราแพทย์โบราณเล่มนั้น!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จู่ๆ หมอเทวดาก็มีเหงื่อเย็นออกมาเต็มร่างกาย

"รีบคิดวิธีเร็วเข้า!"

ความอดทนของโหลชีก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ แต่ตอนนี้นางเจ็บปวดมากจนกลายเป็นเช่นนี้ สามารถจินตนาการว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน! เฉินซ่ารู้สึกว่าหัวใจของตัวเองกำลังจะไหม้เช่นกัน และเขาเกือบจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดนั้นด้วย สีหน้าของเขาได้ซีดขาวทันที พร้อมกับพาโหลชีอุ้มกลับไปที่ห้องโถงด้านข้าง เขาไม่ต้องการที่จะปล่อยนาง เขานั่งบนตั่ง และกอดนางไว้แน่น

"ชีชี หากเจ้าเจ็บปวดจนทนไม่ได้ จงกัดข้าเสีย"

"อู้----"

ทันทีที่เขาพูดจบ ทันใดนั้นโหลชีก็อ้าปากขึ้นและกัดไปที่ไหล่ของเขา

ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย และมีอาการปวดไหล่อย่างรุนแรง นางกัดจริงๆ กัดจริงๆ แต่เขาไม่โกรธเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเจ็บใจจนใกล้จะทะลุแล้ว โหลชีไม่ใช่จะเป็นคนเอาแต่ใจ นางกัดจริงเช่นนี้ นั้นเพื่อบ่งบอกถึงว่านางนั้นได้เจ็บปวดมากจริงๆ

"หมอเทวดา!" เฉินซ่าตะโกน "รีบบรรเทาความเจ็บปวดให้นาง!"

ที่ผ่านมาเป็นนางที่บรรเทาความเจ็บปวดให้เขา แต่ตอนนี้ถึงคราวที่นางเจ็บปวด แต่เขากลับทำอะไรไม่ถูก! เฉินซ่าเกลียดความรู้สึกนี้มาก และเกลียดพลังที่ไร้ความสามารถแบบนี้ของตัวเอง!

"ข้าน้อยจะหาวิธี......บัวเลือด ไม่ๆ บัวเลือดไม่เหมาะ......น้ำบึงโยวถาน ใช่แล้ว ลองใช้น้ำนำในบึงโยวถาน" หมอเทวดารีบจนกระวนกระวาย เพียงแค่ว่าตัวเองรอไม่ไหวอยากจะมีสองสมองที่นำมาใช้คิดหาวิธี "ฝ่าบาท น้ำในบึงโยวถานนั้นเย็นมาก หากกระเพาะไหม้ดูว่าจะสามารถแก้มันได้หรือไม่----"

"ไม่----"

โหลชีปล่อยฟัน และปากมีกลิ่นหวานเล็กน้อย ทันใดนั้นนางถึงได้พบว่าตัวเองกัดไหล่ของเฉินซ่าจนเลือดไหลออกมาแล้ว นางจึงได้รู้สึกตัวขึ้นมาเล็กน้อย และพบว่านางได้กลืนน้ำลายลงไปโดยไม่รู้ตัว แต่กลับไม่ได้สังเกตว่าตัวเองก็ได้กลืนเลือดของเขาลงไปเล็กน้อย

นางพยายามอย่างหนักที่จะทำให้สติกลับคืนมา "น้ำในบึงโยวถาน...ไม่เหมาะ..." นางต้องการจะพูดว่า นางรู้สึกว่าสิ่งที่หมอเทวดาพูดก่อนหน้านี้ถูกต้องแล้ว จิ้งจอกมารกับดอกในหิมะต่างเติบโตในสภาพแวดล้อมที่หนาวเย็น ความหนาวเย็นระหว่างทั้งสองสามารถจินตนาการได้ หากใช้น้ำในบึงโยวถานที่เย็นเฉียบอีกครั้ง ยิ่งจะทำให้ความเยือกเย็นนั้นรุนแรงเพิ่มมากขึ้นไม่ใช่หรือ?

เช่นนั้นจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของนางได้อย่างไร

เพียงแค่นางเจ็บปวดมากจนไม่มีวิธีที่จะพูดให้ชัดเจน----

เฮ้ ไม่ใช่ ความเจ็บปวดดูเหมือนจะเบาบางลงบ้างแล้ว?

โหลชีเอามือแตะไปที่ตำแหน่งกระเพาะ และสัมผัสอย่างระมัดระวัง ค่อยๆ คลายลงเล็กน้อยแล้วจริงๆ! แม้ว่ายังเจ็บปวดจนนางเกือบตาย แต่มันก็ดีขึ้นมากกว่าก่อนหน้าจริงๆ

หมอเทวดากำลังรอคำพูดต่อไปของนาง แต่ในขณะนี้นางกลับเริ่มคิดขึ้นมาแล้ว แต่นางก็ไม่มีเวลาที่จะได้พูด

"แม่นางโหลดีขึ้นบ้างแล้วใช่หรือไม่?"

หมอเทวดาสังเกตสีหน้าของนาง และกล่าวด้วยความดีใจทันที

โหลชีกำลังจะพยักหน้า แต่ท้องกลับเริ่มเผาไหม้อย่างรุนแรงขึ้นอีกครั้ง และการบรรเทาลงเล็กน้อยก่อนหน้านั้นดูเหมือนจะเป็นภาพลวงตา นางกัดริมฝีปากล่างทันที กัดจนริมฝีปากตัวเองมีเลือดออก

"ปล่อย!" ดวงตาของเฉินซ่าเปื้อนด้วยความเจ็บปวด บีบแก้มนาง และเอามือตัวเองมาแตะริมฝีปากของนาง "อย่ากัดตัวเอง"

โหลชีเงยหน้าขึ้นมองเขา อ้าปากกำลังจะกัดมือของเขา และจู่ๆ ก็มีแสงสว่างวาบขึ้นในหัว ก่อนหน้านี้นางได้กัดไหล่ของเขาจนเป็นแผล ดูเหมือนว่ากลืนเลือดของเขาเข้าไปเล็กน้อย แล้วความเจ็บปวดก็ดีขึ้น เป็นไปได้ไหม ที่เลือดของเขาสามารถหยุดความเจ็บปวดของนางได้?

เมื่อเห็นว่านางมองมาที่ตัวเองแบบนี้ เฉินซ่าคิดว่านางทำใจที่จะกัดไม่ได้ และได้เอามือยัดเข้าปากนาง "กัด"

โหลชีหันหน้า แล้วดึงปกคอเสื้อออกจากกันด้วยมือที่สั่นเทา เผยให้เห็นไหล่ของเขา ซึ่งยังคงมีเลือดออกจากรอยฟันลึกบนไหล่ของเขา

นางไม่ได้ลังเล ทันทีที่เอาริมฝีปากไปทับลงไป แล้วดูดเลือดเขาอย่างแรง ถึงอย่างไรก็มีแผลแล้ว ทำไมจึงต้องไปกัดให้มากขึ้นอีกที่ล่ะ

"ฝ่าบาท----" หมอเทวดาตกใจ และต้องการช่วยดึงโหลชีออกมาโดยจิตใต้สำนึก เฉินซ่าเหลือบมอง และเขาก็รีบถอยกลับทันที

เฉินซ่าไม่ได้พูดอะไร แค่รู้สึกว่านางใช้แรงดูดเลือดของตัวเองอย่างรุนแรง และเหมือนไม่ต้องการที่จะหยุดมันเลย แต่ในไม่ช้าโหลชีก็ดูดเลือดไม่ออก อย่างไรก็ตามเป็นเพียงรอยฟัน ยังกัดไม่ลึกมาก และเลือดที่ไหลออกมาก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เฉินซ่าใช้มือข้างหนึ่งดึงพิชิตวันออกจากเอวของนาง ยกมือขึ้น และพิชิตวันได้กรีดถัดจากรอยฟัน ทันใดนั้นได้สร้างบาดแผลที่ลึกได้มีเลือดสดๆ ไหลออกมา เขาพูดอย่างใจเย็น "ดูดสิ"

"ท่าน----" โหลชีผงะ การเคลื่อนไหวของเขาเร็วเกินไป และเพราะว่านางเจ็บปวดจึงได้มีผลกระทบต่อปฏิกิริยาของนาง ยังไม่ได้สติกลับมา เขาได้กรีดตัวเองแล้วหนึ่งรอย เมื่อเห็นท่าทีที่ยังเย็นชา นางจึงกัดฟัน และรีบเคลื่อนเข้าหาบาดแผลของเขาทันที

หมอเทวดามองดูอย่างตกตะลึงอยู่ด้านข้าง

มีอย่างนี้ที่ไหน มีอย่างนี้ที่ไหน ฝ่าบาทถึงกับทำร้ายตัวเองเพื่อปล่อยให้โหลชีดูดเลือด! ทำไมโหลชีถึงต้องการดูดเลือดของเฉินซ่าอย่างกะทันหันเช่นนี้? นี่ นี่ นางจะกลายเป็นปีศาจหรือ?